Redactie Ouders 27 dec 2020, 19:24

Leestijd: 6 minuten

Columniste Brenda in deel 7 van haar adoptieverhaal: ‘Elke dag zie ik de toekomst met meer vertrouwen tegemoet’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Dit is deel zeven van Brenda haar adoptieverhaal. Lees ook deel één, deel twee, deel drie, deel vier, deel vijf en deel zes.

Column Brenda: De adoptie – deel 7

Het zweet breekt ons uit op het moment dat we erachter komen dat onze portemonnee in de prullenbak ligt. Wat een slimme actie zeg, not! Zo snel als ie kan, rent de vader van Yens terug naar de Mc Donalds om te speuren in de prullenbak. Een vies klusje, maar helaas is het zijn schuld en iemand moet bij Yens blijven ;). Het helpt niet dat onze portemonnee ook rood is net als de rode frites bakjes. En net voordat ze de bakken legen, vist hij onze centjes eruit. Gered door de gong. Het leven zit weer mee!

De volgende dag gaan we weer vliegen. Dit keer naar huis! Dat is fijn, maar ik zie er ook een klein beetje tegenop als ik eerlijk ben. Een stel gaat niet mee. Hun zoontje heeft nog steeds koortsaanvallen en de oorzaak is nog niet gevonden. Wat een drama. Hun dochtertje Sophie wil met ons mee en is heel erg verdrietig als iedereen gaat. De vader van Yens schiet er vol van. Ik denk dat zijn tranen ook een gevolg zijn van de vele slapeloze nachten die we hebben gehad.

Later zal dit gezin nog een weergaloos ontvangst krijgen op Schiphol. Hun aankomst wordt namelijk gefilmd door het tv programma Hello Goodbye , wat we later allemaal terug zien op tv, zo leuk! Maar zelf vliegen we die dag om 14:30 uur en hebben een vlucht van 13 uur voor de boeg, die wonderbaarlijk goed verloopt. Zelf slapen we nauwelijks, maar Yens doet twee kleine hazenslaapjes op schoot. Zijn favoriete slaapplek.

Voor ons gevoel komen we midden in de nacht aan. Dat is ook zo volgens de Chinese tijd, echter in Nederland is het half zes ’s avonds. Dus we moeten nog even volhouden. Op Schiphol nemen we afscheid van alle lieve stellen die dit avontuur met ons hebben beleefd. Tot op de dag van vandaag heb ik met een aantal nog steeds contact en een band voor het leven.

Als we door de deuren lopen, wacht ons een enorm warm onthaal. Als ik dit opschrijf, krijg ik weer een brok in mijn keel. Er staan zoveel familieleden en vrienden op ons te wachten. En ook hun kinderen zijn mee. Ze gillen als ze ons zien en houden in hun hand een groot bord met een foto van Yens erop. Zo mooi.

De beide opa’s en oma’s schieten vol en snellen naar ons toe. Of is het naar hun kleinkind? Yens is voorbeeldig. Hij schenkt iedereen zijn grootste glimlach en gaat van hand tot hand. Iets wat eigenlijk niet mag vanwege de hechting. Maar we hebben in China ervaren dat Yens heel goed oplet waar we zijn en van het eerste begin weet hij heel erg goed dat wij zijn papa en mama zijn. Dus met die hechting zit het wel goed.

Hij lacht gul naar beide oma’s en pakt ze helemaal in. Eigenlijk is dat tot op de dag van vandaag nog steeds zo. Wat is het leuk om te zien dat iedereen dolenthousiast is over onze zoon. Wat zijn we trots dat ons kind nog zo vrolijk is na zo’n lange reis. Het is een dapper ventje. Toen al.

In de auto valt hij direct in slaap en merkt er niets van dat hij voor het eerst in zijn leven in een autostoeltje zit. Dat zal later wel anders zijn en nog strijd opleveren. Maar voor nu is dat niet zo. Als we thuis komen is ons hele huis versierd. Op de ramen staat “Hoera Yens Xin is er”. Er staat een grote mand met cadeaus en heel veel kaartjes.

We leggen Yens in zijn nieuwe bedje en het huilen begint weer. Ook het wiegen helpt niet meer. We nemen een enorm moeilijk besluit (ik ging dood) en laten hem huilen. Ik twijfelde toen (nog steeds eigenlijk) enorm of we hier wel goed aan deden, maar dit is wel zoals het was. We konden niet meer en waren helemaal op.

Thuis hebben we enorm veel last van de jetlag en ook van onze enorme vermoeidheid. Ook Yens slaapt uren in de middag en slaapt na een paar dagen ook ’s nachts door. Verder eet hij goed en is heel vrolijk. Het is heerlijk om weer thuis te zijn en tijdens zijn slaapjes ook weer mijn eigen ding te doen.

Helaas zitten er ook nog veel verplichte bezoekjes bij aan het gemeentehuis , een arts en de immigratiedienst want hij wordt pas na een jaar via een advocaat echt ons kind. Op papier natuurlijk, want voor ons hoort hij er al helemaal bij. We genieten van de “kraambezoekjes” en elke dag zie ik de toekomst met meer vertrouwen tegemoet. Zelf ben ik vier maanden vrij geweest (je krijgt 1 maand, rest vrije dagen gespaard) en dat was ook goed. Ik heb ze namelijk nodig gehad om te wennen aan mijn rol als moeder, maar ik moest ook aan Yens zelf wennen.

De rest is een feit voor iedereen die ons blog volgt. Ik zou mij geen leven meer kunnen voorstellen zonder mijn bijzondere kind. We passen zo goed bij elkaar en hij is het mooiste wat ons is overkomen. We hadden hem zelf niet mooier kunnen maken. Of we ooit nog terug gaan naar China weten we nog niet. Misschien als Yens wat ouder is en geen moeite meer heeft met het land waar hij ook is afgestaan. De tijd zal het leren.

Dit was het laatste deel van ons adoptieavontuur. Heb je de vorige delen gemist? Lees ze hier dan nog eens rustig terug. Ik dank iedereen voor alle mooie reacties die we hebben mogen ontvangen en wens alle toekomstige adoptieouders heel veel geluk. Zet hem op!

Dit artikel verscheen eerder op Famme.nl.