Famme.nl Persoonlijke verhalen 25 okt 2021, 06:29

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: ‘Tijdens het winkelen met mijn kind werd ik wat illusies armer’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 35

Ik had mij er zo op verheugd. Een ouderwets dagje Amsterdam met m’n kind en mijn moeder. Oftewel meidendag zoals Devin het noemt. Misschien had daar al een belletje moeten gaan rinkelen.

Vrolijk gingen we die dag op pad. Het was heerlijk weer en we hadden er zin in. Normaal gesproken gaan we eigenlijk altijd met de trein, maar die dag besloot ik dat we met de auto zouden gaan, omdat de trein eigenlijk absurd duur is als je met z’n drieën gaat. Iets wat ik niet snap, want je zou toch gemotiveerd moeten worden om met het openbaar vervoer te gaan. Maar het werd de auto dus. De P&R was vol en dus zetten we de auto bij het pontje in Noord. Een top beslissing, want zo waren we heel snel in het centrum en parkeerden we de auto voor niet al te veel geld (voor het parkeergeld kan je niet met de trein).

Brenda: “Steeds weer opnieuw veiligheid zoeken”

Normaal gesproken gaan we dan altijd direct naar de Albert Cuijp markt om daar stof te halen. Maar mijn kind zit niet meer op naailes tot groot verdriet van zijn oma en moeder en koopt dus ook geen stof meer voor creatieve projecten. Hoewel hij nog steeds wel erg handig is met die naaimachine. Echter, mijn kind heeft een Halloween feest en het zag er toch even naar uit dat hij weer stof ging kopen voor een cape. We werden er al blij van. Niets is zo leuk om naar die markt te gaan met een doel.

Alleen werd gedurende de week opeens het plan gewijzigd. Devin wilde niet in een cape naar het feest maar, ga er even voor zitten, in een jurk. Hij liet de jurk aan mij zien die hij wilde en ik vond er op dat moment nog niet zoveel van. Het is een verkleedfeest dus waarom niet dacht ik. Alleen had het wel verdomd weinig met Halloween te maken, maar dat terzijde.

En dus gingen we eerst naar het Waterlooplein waar ik vroeger uren gelopen heb, om mooie leren jackies en suède lange jassen te scoren. Maar zoals met alles, soms is niets meer wat het geweest is. Het was een vrij treurige markt en mijn kind gruwelde bij het idee dat hij in een tweedehands kledingstuk moest rondlopen. Een luxe paard dus. De dingen die ik terloops toch nog even aantrok (denk aan een lange paarse jas met nep bont) kon zijn goedkeuring niet wegdragen. Sterker nog, hij ging met zijn ogen rollen en zei dat het mij niet zou staan, omdat het alleen geschikt was voor hippe mensen. En ja dat was ik niet. Een illusie armer dus.

En zo werden we die dag nog wel wat meer illusies armer, want het werd niet echt heel gezellig winkelen met ons (klein) kind. De meeste tijd was hij kwijt (omdat oma en ik ergens bleven hangen) en nam hij zijn telefoon niet op als we hem telefonisch probeerde terug te vinden. Het enige excuus was dat deze op stil stond en hij was niet van plan daar verandering in te brengen. Puberale fratsen dus. Totdat ik het helemaal zat was en hij schoorvoetend het geluid aanzette (opnemen daarna was nog steeds moeilijk).

Na het Waterlooplein gingen we toch naar de Albert Cuijp om daar te struinen in die leuke winkeltjes die achter de markt zitten. Daar vonden we wel wat jurken, waarvan er eentje afgekeurd werd en eentje veel te duur was, maar die Devin wel even wilde passen “voor de lol”.

Kijk, en op zo’n moment word ik al reuze ongemakkelijk en ga ik mij afvragen wat de winkel eigenaresse daarvan vindt. Ik vind het niet nodig om iets te passen als je toch al weet dat je het niet gaat kopen. Mijn moeder daarentegen heeft geen last van het oordeel van een ander en is meer in voor avontuur.

En Devin zijn argument dat hij ook altijd al had willen meedoen aan “Say Yes to the dress van zijn held Fred van Leer, was reden genoeg voor mijn moeder om hem het pronkstuk in zijn handen te stoppen en dus ging de jurk het kleedhokje in. Tot mijn grote opluchting was zijn hoofd te groot en werd het niks. Even was ik nog bang dat hij het dure exemplaar zou slopen, maar gelukkig was er niks aan de hand. Het blijft dan toch weer een keurig kind. Paniek om niks dus, maar het zweet stond inmiddels wel al op mijn hoofd (en onder mijn oksels). Dat er nog veel meer zweet zou volgen, wist ik toen nog niet.

Project Albert Cuijp lieten we dus ook voor wat het was en mijn kind wilde alleen nog maar online bestellen. De vraag was alleen wel of het dan nog op tijd aan zou komen. En dus was een exemplaar in de stad scoren toch een stuk gemakkelijker. Ik besloot zelf te gaan googlen op verkoopadressen. Ik kwam uit bij Peek & Cloppenburg. Geen idee dat dit nog bestond, maar we liepen pal tegen de gevel aan en dus gingen we naar binnen. Ik kon mij alleen niet herinneren dat het zo duur was daar (en een beetje truttig). Een enorm contrast met de Primark die er naast zit.

Toen we bijna alweer naar buiten wilde gaan, omdat ook dit project leek te mislukken, zag hij DE jurk. En wat er toen allemaal met mij gebeurde, vertel ik je volgende week ;).

Brenda: ‘Ook pesters hebben aandacht nodig, vindt mijn zoon’