Famme.nl Persoonlijke verhalen 29 nov 2021, 10:04

Leestijd: 6 minuten

Columniste Brenda: ‘Nederland is echt geen verkeerd LGBTQ land, maar het is niet altijd veilig’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 40

Vorige week liep mijn kind in een grote stad. Devin was met twee personen op pad die hij ontmoet had tijdens het Jong & Out kamp waar hij afgelopen najaar heen is geweest. Ik zeg personen, omdat deze tieners (ook) non-binair zijn. Super leuk voor mijn kind dat hij nu af en toe kan afspreken met gelijkgestemden. Alleen een beetje jammer dat ze zo ver weg wonen, maar als je kind (door wat voor reden dan ook) weinig tot geen vrienden heeft en nu wel wat aansluiting heeft dan doe je als ouder meer je best om dit te faciliteren. Althans wij wel.

Wij zijn dankbaar dat er nu zoveel contact is met verschillende kinderen en dat ze dan een uurtje (of meer) verderop wonen is bijzaak. Moet niet elk weekend raak zijn, maar zo af en toe is voor ons geen probleem. Maar goed dat zijn wij. Ik kan mij voorstellen dat als je kind altijd al vrienden heeft gehad je er anders over denkt en meer aanstuurt op contacten in de buurt. Daar sturen wij overigens ook wel op aan, maar blijkbaar is wat je van ver haalt leuker.

Maar goed hij liep in een grote stad in het midden van het land. Eigenlijk zou hij bij deze friend (in het Engels kan het wel) thuis afspreken, maar plotseling kreeg ik van de vader van Devin een appje dat de plannen waren gewijzigd en dat ze in de stad liepen. En toen, lieve mensen, kreeg ik het spaans benauwd. Hoezo een grote stad, mijn kind is 14 (okay bijna 15). Is dat niet te jong? Waarschijnlijk niet en als ik eerlijk ben, was het ook niet de leeftijd waar ik over viel. Ik vroeg of hij z’n hakken aanhad of make-up droeg? En ik wilde weten hoe die andere kinderen eruit zagen en of het een agressieve stad was. Vragen die je, als je geen gay kind hebt, denk ik niet snel zal stellen, omdat je hier niet over na hoeft te denken (maar ik laat mij graag verrassen).

Het antwoord op alles was nee dus dat stemde mij alweer wat geruster, maar zeker wist ik het pas als ik mijn kind weer veilig in mijn auto had. Ik had angst dus. Angst dat hij gepest zou worden of belaagd. Het was overdag en vast druk op straat maar toch. En mijn angst komt natuurlijk ergens vandaan. Mijn kind is heel veel gepest en uitgescholden door zijn geaardheid. Gelukkig is hij nog niet in elkaar getrapt, maar ook daar ben ik bang voor. Mijn kind staat namelijk heel erg voor wie hij (ik moet eigenlijk andere aanspreekvormen gebruiken maar in overleg met hem zeg ik nog hij) is.

Als we bij de opticien zijn (omdat hij een bril zonder sterkte wil ipv een zonnebril tegen de hooikoorts, blijft een aparteling) dan vraagt hij de verkoper rustig of hij niet anders in het systeem aangesproken kan worden dan meneer of mevrouw. Dingen waar ik niet over na denk en waarvan ik diep van binnen nog een beetje ongemakkelijk word als hij de vraag stelt (maar dat komt omdat ik het zelf moeilijk vind om mijn ruimte in te nemen in het leven en dat ligt dus niet aan hem, ken je valkuilen, je leert ze in onze training).

Ook loopt hij op school rustig op hakken. Zijn jurk hangt nog braaf in de kast, maar je kan erop wachten dat hij ook deze in zijn gymtas propt, omdat zijn moeder het nog niet aankan. Overigens is dat laatste niet goed van mij en ik weet niet of ik ook nu nog zo zou zijn hoor. Met die hakken had ik dat wel in het begin. Hij was weg gepest op een andere school en wilde meteen in de eerste week al zijn hakken aantrekken op de nieuwe school. Dat leek mij geen goed plan. Ik dacht wacht nou eerst even af, integreer rustig en vestig vooral niet teveel aandacht op je.

Wederom een gevalletje projectie. En dus stopte hij zijn hakken stiekem in zijn tas en het was de beste dag ever, omdat hij zich meer zichzelf voelt als hij deze aan heeft en dus ook meer zelfvertrouwen heeft. Dus wie ben ik dan? Maar een jurk vind ik nog wel weer wat anders. En ik ben ook een moeder die als een leeuwin voor haar kind gaat staan als er gevaar dreigt. En Nederland is echt geen verkeerd LGBTQ land, maar het is niet altijd veilig.

Dat bleek wel weer uit het gesprek dat ik van de week had met een super leuk gay stel die een tafel bij mij kwamen kopen. Omdat er allemaal foto’s hangen in mijn concept store (ik houd van persoonlijk) kwam het gesprek op mijn kind. Een van de mannen deed mij, met zijn vrouwelijke maniertjes ook wel erg denken aan mijn kind. Hij had zelf ook een Aziatische uitstraling dus dat was wel grappig. We hadden het erover hoe veilig je was in een stad als Amsterdam waar zij vandaan kwamen. Ze vertelden dat er genoeg gay plekken waren waar ze veilig waren, maar dat ze ’s avonds altijd reisden met een Uber.

Een speciale taxi waar je het kenteken van tevoren van door krijgt en die helemaal traceerbaar is. In een gewone taxi of in het openbaar vervoer stapten ze niet in. En dat zegt wat mij betreft alles. Ik vind het erg dat ze hierover na moeten denken. Want we kunnen in Nederland nog steeds niet zo goed tegen twee mannen die hand in hand lopen of zoenen. Twee vrouwen gaat nog wel, maar uit onderzoek blijkt dat mannen het lastiger hebben. Dus dit verzin ik niet. En vorig jaar sprak ik via de mail Splinter Chabot en zijn moeder heeft precies dezelfde angsten als ik heb. Dus ook dat is niet raar (toch lekker die bevestiging). Ik word er ook een beetje verdrietig van. Want ik gun mijn kind ook een zorgeloos bestaan.

Toen mijn kind vorige week na zijn bezoek aan de grote stad weer in de auto stapte spraken we uiteindelijk ook over veiligheid. We hebben het er zo weinig mogelijk over, omdat hij moet genieten, maar ik wil wel graag dat hij weet wat hij moet doen als hij zich onveilig voelt. Vandaag was dit niet het geval geweest (overigens is hij niet snel bang) en hij had enorm genoten. En ik was blij voor hem. Ik hoefde mij niet ongerust te maken. Want “mam, ik zag er vandaag toch heel erg straight uit”.

En lieve mensen, alleen al die opmerking zegt alles. Dus er is nog werk aan de winkel. En als ik hier mijn steentje aan kan bijdragen qua bewustwording dan doe ik dit. Dit is mijn persoonlijke verhaal en het hoeft dus zeker niet voor iedereen van toepassing te zijn. Maar je kan het maar weten. Volgende week schrijf ik over Paarse Vrijdag. Een dag die ook bijdraagt aan bewustwording en solidariteit. Maar of die dag altijd de juiste uitwerking heeft, daar heb ik nog mijn twijfels over.

Ps:  Iedere maandag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Brenda: ‘Ook pesters hebben aandacht nodig, vindt mijn zoon’