Famme.nl Persoonlijke verhalen 26 jul 2021, 12:03

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: “Scheiden is lijden, maar geeft ook meer vrijheid”

Ons kind is er eentje van 1 op de 3. Zijn vader en ik gingen scheiden toen hij 8 jaar was. Ik weet nog goed dat we het hem vertelden. Hij moest eerst huilen en ging daarna over tot de orde van de dag. Toen er die zelfde avond een ander kindje aanbelde om te komen spelen, deed ons kind alsof hij het allerbeste nieuwtje ever had. Zijn ouders gingen scheiden!

De week van moeder enzo – deel 23. Scheiden is lijden

Iedereen weet dat scheiden pijnlijk is voor kinderen (ook voor jezelf trouwens). Bij elkaar blijven met ruzie is ook verschrikkelijk. Ik ga ervan uit dat ouders alles geprobeerd hebben, voordat ze zo’n ingrijpend besluit nemen (uitzonderingen daargelaten). Je moet als ouder namelijk kiezen tussen twee hele slechte opties. Maar bij elkaar blijven voor de kinderen heb ik niets mee. Als ouder mag je namelijk ook zelf weer gelukkig worden. Maar verdrietig blijft het wel. Zeker als je kind geadopteerd is zoals die van ons. Dan voel je je dubbel zo schuldig dat hij dit ook nog moet meemaken. Dan bak je er echt niks van als ouders is je eerste gedachte.

En JA het heeft een grote impact op het leven van je kind. Bij verhalen over zichzelf vertelde die van mij altijd dat zijn ouders gescheiden waren en dat ie (met mij) in 5 verschillende huizen heeft gewoond (omdat we niet langer konden blijven). Dus dan wordt je als moeder aardig geconfronteerd met de tijdelijke puinhoop die je hebt gecreëerd in het leven van je kind. Ik zeg tijdelijk, want volgens mij gaat het nu best aardig. Doordeweeks woont hij hier en in het weekend bij zijn vader. Voor hem blijft het natuurlijk wel schakelen en dat is niet leuk. Op de vraag of hij weer zou willen dat zijn vader en moeder in 1 huis zouden wonen, was hij vrij stellig. Dat zou leuk zijn als ik erbij kwam wonen. En nee zijn lieve stiefmoeder ging dan niet weg, die mocht ook blijven.

Columnist Brenda: Bijbaantje? Hmmm, misschien nog maar even alleen een krantenwijk

Ik moest er hard om lachen. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om terug te gaan en een polyamoreuze relatie te beginnen. Je hoort het, ik schud ze zo uit mijn mouw ;). Nee hoor, toevallig heeft mijn kind mij gisteravond een lesje geven over de betekenis van dit soort woorden. Nou kende ik deze wel, maar bijv. van demi en omni romantisch had ik nog nooit gehoord. Zoals het een goede moeder betaamt 😉 heb ik deze keer (eindelijk) alles netjes opgeschreven in mijn telefoon, zodat ik te allen tijden kan spieken als hij weer wat uitkraamt. Want het onthouden kan ik duidelijk niet.

Toen hij nog klein was, moest ik er enorm aan wennen dat hij bij zijn vader anders opgevoed wordt dan bij mij. Als je net gescheiden bent dan denk je misschien nog dat jouw manier de beste is. Want hee, jij bent zijn moeder en hebt hem ook de meeste tijd verzorgd (in mijn geval dan). Dus logisch dat jij precies weet wat je kind nodig heeft. Ik zal je zeggen, dat is een beginnersfout bij scheiden, want dat is niet zo. Het is ook vrij arrogant om te denken. Iedereen doet het namelijk op zijn eigen manier en je kind leert daar weer van. Dat er dus verschillende manieren zijn om in het leven te staan. (extreme gevallen daargelaten hè, maar dat speelde niet bij ons). Het scheelt je op den duur ook een hoop ergernissen. Iets met leven en laten leven.

Columnist Brenda: ‘Soms ben ik even klaar met al die labels’

Maar waar ik in het begin helemaal niet aan kon wennen, waren de momenten dat Devin niet bij mij was. Vreselijk vond ik die lege weekenden. En de vakanties waren helemaal niet te doen. De eerste dagen was ik volledig van de leg en was mijn leven niks meer aan. Een soort van tijdelijk lege nest syndroom. Belachelijk om alles aan een kind op te hangen, maar zo voelde ik het nu eenmaal. Later gedurende de weken ging het dan wel en ging ik ook van mijn vrijheid genieten zonder achterom te hoeven kijken (in begin doe je dat de hele tijd, totdat je beseft dat je voor niemand hoeft te zorgen).

Maar ik ben erg op zijn gezelschap gesteld. Nog steeds. Ook al zit ie tegenwoordig uren (klinkt beter dan dagen) in zijn kamer, het gegeven dat hij er is, vind ik prettig. Dan voel ik mij meer op mijn gemak. Overigens is dat laatste wel aan het veranderen en ga ik zelf ook weer meer in het leven staan als individu. En dat is ook fijn.

Deze vakantie heb ik er voor het eerst geen last van gehad dat hij een paar weken bij zijn vader was. Ik heb heerlijk in mijn eentje op een huis gepast en leuke dingen gedaan met mijn nicht en met mijn vriend. De vrijheid die je krijgt bij een scheiding is dus ook heel fijn. Alleen heb ik het idee dat ik er nu (na 6 jaar) pas echt van kan genieten. Misschien omdat hij ook niet zo afhankelijk meer van mij is en groter wordt. Elk nadeel heb z’n voordeel dus.

Maar voor die vrijheid zou ik het zeker niet doen. Scheiden is lijden. Ook al wordt dat lijden steeds minder, ik voel mij sinds gisteren toch weer compleet. Mijn kind is er weer. En dat voelt voor mij toch het beste.

Ps: iedere maandag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Columnist Brenda: “Ik leer nog elke dag van mijn kind”