Brenda Schaaper Columns 28 jun 2022, 13:54

Leestijd: 4 minuten

Columnist Brenda: ‘Er is een stukje in hun hoofd dat er soms tussenuit wil piepen’

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

“Vijftien jaar is een lastige leeftijd. Ik merk het aan mijn eigen kind dat echt alle kanten op gaat. Het ene moment is Devin mijn oude vertrouwde kind dat net iets te lang met hun moeder knuffelt en het andere moment krijg ik de wind van voren of word ik afgesnauwd.

Praten kan van levensbelang zijn

Als ik eerlijk ben moet ik er erg aan wennen en verlang ik soms terug naar de tijd dat alles overzichtelijk was. Je weet niet meer wat er in die koppies omgaat, want ze delen niet alles meer met je (uitzonderingen daargelaten). Je kind praat alleen nog met vrienden of, zoals in mijn geval, met een vertrouwenspersoon van school. Ook daar moest ik erg aan wennen, want opeens moest deze vrouw mij vertellen wat de echte mentale status is van mijn kind.

Toen ik dacht dat het best goed ging, omdat mijn kind zingend de deur uitging, bleek het juist helemaal niet zo goed te gaan. Het zingen bleek een middel om de negatieve gedachten uit hun hoofd te verdrijven, zei mijn kind later. Het voelde alsof ik gefaald had als moeder. Waarom wist ik dit niet? Waarom ken ik mijn kind blijkbaar zo slecht? Moet ik niet beter mijn best doen om zelf met mijn kind te praten? Ik heb het mij allemaal afgevraagd. En natuurlijk heb ik geprobeerd om zelf ook met mijn kind te praten, maar Devin voelde zich er niet senang bij. Misschien om hun moeder te beschermen, ik weet het niet. Ik moest accepteren dat het een ander werd waar ze tegen praten. Waar ze echt tegen durven te zeggen hoe het met ze gaat.

Er tussenuit piepen

Mijn kind heeft best veel issues. Devin heeft veel op hun bordje. Geadopteerd, duidelijk anders en non-binair. Allemaal ingrediënten om gepest te worden en je hierdoor afgewezen te voelen. En ga dan maar eens je plek innemen. Dat is al lastig, vind ik zelf, maar helemaal als je van een hoop leeftijdsgenoten het gevoel krijgt dat ze je maar een rare snuiter vinden. Dan wordt het wel moeilijk om te geloven dat je er mag zijn. Dan is het leven soms kneiterhard.

Zo nu en dan ben ik opeens bang dat het leven wellicht te zwaar wordt voor mijn kind. Er is namelijk een stukje in hun hoofd dat er soms tussenuit wil piepen. Zolang dat stukje rustig in een hoekje blijft zitten en niet al teveel spreekruimte krijgt, gaat alles goed. Daarom ben ik ontzettend dankbaar dat mijn kind er eerlijk over praat. Met een vertrouwenspersoon, met een psycholoog en vaak ook met vrienden. Praten kan van levensbelang zijn.

Wat als…

Dat heb ik afgelopen week weer mogen ervaren toen een kind (15) van vrienden zo maar uit het leven stapte. Wat mijn scenario had kunnen zijn, werd die van hen. Een liefdevol gezin dat alles voor hun kinderen doet. Als het daar gebeurt dan kan het iedereen overkomen. Het ziekenhuis vertelde dat je op deze leeftijd soms kortsluiting in je hoofd kan krijgen. En dan zijn de gevolgen soms niet te overzien.

Zoals in dit geval. Het is immens verdrietig en zo onomkeerbaar. “Wat als ik…” is de vraag die misschien wel de rest van je leven door je hoofd gaat als moeder, maar na dit afschuwelijke voorval is mij weer duidelijk dat je sommige dingen niet kan voorzien. Zeker niet als het om een moment opname gaat.

In de pubertijd neemt je kind afstand en weet je niet alles meer. Onze kinderen zijn allemaal wel eens chagrijnig of ergens verdrietig over. Dat blijft, ook als je volwassen bent. Je geeft ze je liefde en vertrouwen en hoopt dat ze ergens hun ei kwijt kunnen. En dat ze zich staande houden. Het wordt beter als ze ouder worden en al die hormonen hen niet meer zo in de war maken.

Daar houd ik mij persoonlijk maar aan vast. Iets anders is er niet.”

Columnist Brenda: ‘Mijn kind werd direct uit de groep gemieterd, zo genadeloos hard’