Brenda Schaaper Columns 9 aug 2022, 12:02

Leestijd: 4 minuten

‘Ik begin te twijfelen aan mijn optimisme en mijn kind is de dupe’

Mijn kind komt thuis, furieus, zoals ze al aangaven. Hoezo moeten ze opeens hun pakket veranderen en vakken kiezen waar ze vanaf wilden? Wij (hun vader en moeder) hadden toch helemaal niet gezegd dat dit zou gaan gebeuren? Het zou toch goed komen?

Wij hebben dat inderdaad gezegd. En ons kind heeft het letterlijk genomen. De opmerking ‘je bent blijven zitten en moet je vakkenpakket veranderen om kans te maken om alsnog over te gaan’, hebben we inderdaad niet als optie aangegeven. Ook omdat we niet wisten dat dit kon. En waarschijnlijk hadden we onze gedachten ook niet moeten delen of we hadden veel duidelijker moeten zijn en moeten melden dat blijven zitten ook een optie was. Maar wij dachten, het zal wel los lopen en gingen ervan uit dat het wel goed kwam. Devin is een kind dat altijd braaf hun huiswerk maakt, rustig is in de klas en oplet. Een fijne leerling voor een docent, denk ik dan. Dat is ook de reden dat veel docenten met hen weglopen. En als het dus op stemmen aankomt, zal dit in Devins voordeel zijn, toch? Want ik begin nu zelf ook te twijfelen aan mijn eigen optimisme. En mijn kind is hiervan misschien de dupe.

Voor ons wordt het nu loslaten

Vader en ik moeten praten als brugman om ervoor te zorgen dat ons kind weer rustig wordt. Na een half uur weten we Devin ervan te overtuigen dat een ander vakkenpakket niet het einde van de wereld is. Ook wij hebben ooit examen moeten doen in vakken die we niet zo leuk vonden. En we hebben het gered. Dat is het leven. Er zullen altijd dingen zijn die je niet leuk vindt en er toch bij horen. Je overleeft het.

We laten het autismecentrum snel een mail sturen en mailen zelf ook de mentor met het verhaal over autisme en het feit dat iemand laten zitten niet goed zal zijn voor de mentale status van ons kind. Aldus de psychiater en die heeft er vast verstand van. Tot mijn verbazing reageert de mentor heel goed op ons schrijven. Ze staan achter Devin en zullen de mail over autisme en de mentale status meenemen bij het bespreken. Voor ons wordt het nu loslaten.

En dat valt helemaal niet mee. Hoe langer het duurt (we hebben het over een paar dagen) hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het misschien niet goed afloopt. En dan krijgt mijn kind weer al die vakken waar ze de rest van hun leven niks meer mee gaan doen. Wat een ellende. Als het zo is dan is het zo, maar liever niet.

Nog nooit zo blij geweest met een appje

En dan is het vrijdag. Geen idee of ze het al besproken hebben inmiddels. Devin is de dag ervoor opeens uitgenodigd om een cursus te volgen om leerling-mentor te worden. Ik vind het goed dat mijn kind anderen wil helpen en juich het toe. Ook al weet ik ook dat het misschien een uitdaging wordt met het autisme van Devin die hierdoor niet altijd alles goed aanvoelt. Maar als je het niet probeert, zul je het nooit weten en wie weet zitten er ook kinderen tussen die hetzelfde zijn als mijn kind. Dan heb je een gelijkgestemde en dat is altijd fijn als eerstejaars, lijkt mij. Echter, de cursus is voor vierdejaars. Dus of ze weten meer of ze maken een enorme misser nu. Ik besluit mijn gedachten eerlijk te delen met mijn kind, die het ook vreemd vindt.

Nadat ik mijn kind naar school gebracht heb, krijg ik al snel een appje:

“Moeders, je zal dit echt niet geloven. IK BEN OVER!”

Ik ben nog nooit zo blij geweest met een appje. Ik word daarna gebeld door de mentor. Het was geen moeilijke beslissing geweest. Nadat de vertrouwenspersoon op school de mentale status van Devin had uitgelegd, was iedereen het er onmiddellijk over eens. Dit kind moet gewoon over! En gewoon met het zelfgekozen vakkenpakket, want eigenlijk hadden ze daar allemaal voldoendes voor. Ze hebben vertrouwen dat Devin het makkelijk kan. En de exacte vakken zullen ook voor minder problemen zorgen met het autisme. Wow, wat een mooie woorden allemaal. Ik ben ze heel erg dankbaar en zeg dit ook. Wat fijn dat ze naar het individu kijken op deze school.

Vertrouwen in de toekomst

Als ik mijn kind ophaal, zie ik een stralende lach, van oor tot oor. Wat is Devin blij zeg. Ik zie een kind dat weer met vertrouwen naar de toekomst kijkt. “Volgend jaar gaan we het wel anders doen, mam. Dan mag jij mij toch weer helpen met de planning enzo.” Dat zien we dan wel weer, we gaan je zeker helpen. Maar nu eerst lekker genieten van dit moment. Het leven ziet er weer een stuk positiever uit.

Vakantie!

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Om de week kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders. Al haar columns lees je hier.

Columnist Brenda: ‘Devin heeft vier onvoldoendes en is een vet bespreekgeval’