Redactie Persoonlijke verhalen 22 feb 2021, 09:29

Leestijd: 4 minuten

Columniste Brenda: ‘Dames en heren, mag ik jullie mijn kind voorstellen, de nieuwe naam is…’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 3

‘Zie je mij al staan? Daar bij die trap. Vorige week vertelde ik jullie dat mijn kind niet meer met de door ons gegeven naam door het leven wil gaan. Hij wil anders heten en heeft een naam gekozen die beter bij hem past.

Maar ik vind het wat die naam. Nu begint het een beetje te wennen, maar in het begin vond ik die naam vreselijk. Paste zo niet bij mij. Maar goed, het hoeft ook niet bij mij te passen, want het is niet mijn naam.

In de LGBTIQ+ community, waar hij zich thuis voelt, hebben ze allemaal een andere naam. Ze praten Engels met elkaar en zijn ontzettend begripvol en lief naar elkaar. Dus niks mis mee.

En ik denk dat daar die naam ook vandaan komt. Althans dat ‘ie Engels is. Een Engelse naam voor een boerentrien als ik, dat was even wennen. Toen we nog niet wisten dat we geen kinderen konden krijgen, dachten we echt aan Friese namen als Meike enzo. Heel wat anders dus.

Toen het een Aziatisch kind bleek te worden toen werd het Yens Xin. Expres Yens met een Y vanwege dat Aziatische. En het is ook een echte Yens, maar dat vindt hij zelf niet. Als hij 18 is, wil hij zijn naam ook officieel veranderen. En hij meent het.

Het is geen fase zoals ik had gehoopt. Ik geef eerlijk toe dat ik soms hoop dat iets ook weer voorbij gaat. Zeker op deze leeftijd. Maar het ziet ernaar uit dat het wel heel serieus is.

De dochter van mijn vriend snapt het wel. Ze is tevreden met haar naam, maar snapt ook dat je je meer jezelf voelt met een andere naam. Ik vond het erg mooi dat ze dat zei en schaamde mij tegelijkertijd dat ik er zelf nog niet echt aan wilde. Tot ongenoegen van mijn zoon, die vond dat de “proeftijd” nu wel voorbij was voor moeders.

Bij zijn status op whatsapp staat nu dat “the old Yens cannot come tot the phone”. En op school, bij theater en bij therapie noemen ze hem al anders. Waarom doe ik dan zo moeilijk en kan ik het niet loslaten?

Ten eerste omdat ik hem die naam met liefde heb gegeven. We hebben een hele geschiedenis met mijn Yensie pensie peperflensie. Ik zie een klein vrolijk jongetje voor mij die zingend en dansend door het leven ging. Onze lieve Yens Xin.

Maar eigenlijk blijft hij dat. Zijn identiteit hangt niet van een naam af, dat weet ik heus wel. Maar ik ken ook geen kind dat zijn naam wil veranderen. Waarom gaat alles anders bij ons? En in zo’n snel tempo ook. Ik heb tijd nodig om overal aan te wennen. Ik was nooit zo goed in grenzen stellen, maar dat heb ik wel geleerd van dezelfde psychologe als mijn kind. Ik mag ook iets vinden en mijn tijd nemen.

En dat heb ik gedaan. Maar als je kind daar ongelukkig van wordt dan ga je er toch in mee. Hoe moeilijk je dat ook vindt.

Als ik bij die trap sta om hem te roepen voor het eten, dan moet ik eerst diep ademhalen. En dan roep ik de naam die hij zo graag wil horen. Maar het voelt raar en ongemakkelijk. Het is alsof je iets nieuws aan het leren bent, wat nog niet zo goed lukt. Ik roep ook heel vaak eerst Yens en corrigeer mij zelf dan direct erachter aan.

Eigenlijk doe ik dit de hele dag. Maar goed ik corrigeer mijzelf en merk dat ik ook mijn vriend ga corrigeren die hem ook nog Yens blijft noemen. En dat moet ook veranderen van mijn kind. Dat zegt hij alleen niet in eerste instantie. Dan zegt hij dat het goed vindt om mijn vriend te pleasen. Dat deed hij ook bij zijn moeder.

Maar dat pleasen bij mij brak hem op een gegeven moment ook op en toen werd hij kwaad en moest hij huilen. Omdat ik het niet probeerde. Maar ik dacht dat hij het goed vond. Dat vond ik heel erg en ging mij ontzettend aan mijn hart. En toen wist ik dat het menens was. Dat hij dus in eerste instantie mij pleast om mij tegemoet te komen. Maar dat kan niet de bedoeling zijn.

Als het zo belangrijk is dan zal ik mijn best moeten gaan doen. Dat zou je zelf ook fijn vinden als je iets graag wilt. En dus ga ik het doen en hem ook in mijn blogs geen Yens meer noemen.
Dames en heren, mag ik jullie mijn kind voorstellen : DEVIN’

Columniste Brenda: ‘Mijn zoon is 14 en valt niet alleen op jongens, maar hij is ook non-binairy’