Brenda Schaaper Columns 1 nov 2022, 14:12

Leestijd: 4 minuten

Columnist Brenda: ‘Een kerk met een lesbische koster? Het moest zo zijn’

“Afgelopen weekend hadden we ons eerste Paradijsvogel-event. Dat is voor LHBTIQ+ (ik weet het, het is een mond vol) kinderen/jongeren en hun ouders met als doel om gelijkgestemden te ontmoeten. Voor deze jongeren als voor hun ouders is dit belangrijk. Iemand die begrijpt dat de zoektocht niet altijd even makkelijk is. Het geeft zelfvertrouwen en een gevoel dat je er mag zijn en daar kan geen psycholoog tegenop.

Deze zomer zijn we begonnen met het organiseren van een pop-up camping voor dezelfde doelgroep. Dat was een groot succes. Binnen 24 uur veranderden de jongeren van een muurbloem in een paradijsvogel die zichzelf durfde te laten zien. Terwijl de meesten erg nerveus waren bij aankomst.

Aansluiting

Ook mijn eigen kind had buikpijn. Ze hadden allemaal maar één vraag en dat was of ze hier wel geaccepteerd zouden worden. Daar kan ik nu volmondig JA op zeggen. Het was ontzettend mooi om te zien hoe iedereen met elkaar om ging. Ook de ouders raakten hier ontroerd van, want dit waren ze niet gewend. Opeens zaten hun kinderen niet meer in de voortent, maar trokken ze met de rest van de groep op. Eigenlijk zoals het hoort, maar niet zoals wij het kennen. Dus ook Cédé heeft een wereldtijd gehad. Het was een heel ander kind.

Eerste event

Daarom is het belangrijk dat ze elkaar af en toe kunnen ontmoeten. Dat er lichtpuntjes op de tijdlijn van deze kinderen/jongeren en hun ouders zijn. Vandaar het eerste event. Voor een aantal camping gasten was dit een reünie en voor nieuwe mensen een manier om met ons kennis te maken en gelijkgestemde jongeren en ouders te ontmoeten. Ik sprak veel nieuwelingen die het spannend vonden om te komen. Ze keken de kat uit de boom en bleven in eerste instantie aan hun ouders geplakt.

Ook ik vond het deze keer spannend, omdat ik nog nooit zoiets georganiseerd had. Een event waarin alles in een middag/avond moet gebeuren, is namelijk wel wat anders dan een camping waar contact meer de tijd heeft om organisch te ontstaan.

Ik vroeg mijn kind om alle nieuwelingen op te halen en bij elkaar te brengen op een plek waar ze met elkaar konden chillen. In dit geval was het achter de balustrade van de kerk. Ja je hoort het goed, een kerk. Een spannende keuze, omdat onze doelgroep niet zo van de kerk is. Voor hun gevoel is het een plek waar ze niet geaccepteerd worden. Dat het iets genuanceerder ligt, gaat er vaak bij pubers niet in.

Lesbische koster

Dus toen ik op zoek was naar een feestlocatie en via via in contact kwam met de koster van deze kerk, twijfelde ik in eerste instantie wel. Zelfs toen ik zag dat het heel erg mooi was van binnen. Uiteindelijk trok de koster mij over de streep door haar eigen verhaal te vertellen. Ze vertelde dat ze met een vrouw getrouwd was en dat deze kerk dit helemaal oké vond.

De mensen waren ruimdenkend en zouden het niet erg vinden als we alle vlaggen en andere regenboog accessoires niet weg gehaald zouden hebben, voordat de dienst weer zou beginnen de volgende dag. Als er maar stoelen stonden waar ze op konden zitten dan was het helemaal prima. Dat was het moment dat ik overstag ging. Dit kon ik wel verkopen aan mijn paradijsvogels. Een kerk met een lesbische koster? Het moest zo zijn.

Saamhorigheid

En zo geschiedde. Terwijl de nieuwe kinderen bij elkaar werden gebracht, gingen de oude bekenden hun eigen gang. Echt iedereen bij elkaar brengen, was lastiger dan ik dacht, maar nu was in ieder geval niemand meer alleen. Alleen ik zag nog één jongetje bij zijn moeder zitten. Hij was niet opgehaald. Toen ik mijn kind hierop attendeerde, gaf Cédé aan dat ze (aanspreekvorm meervoud bij mijn kind) dit kind niet vergeten waren. “Mam, dit jongetje is sociaal angstiger dan de rest, dat heb ik allang gezien. Dus ik haal hem zo apart op, zodat ik meer de tijd voor hem kan nemen.” Ik zal eerlijk zijn, ik was stomverbaasd door dit inlevingsvermogen en de wijsheid die blijkbaar al in mijn kind zat. En super trots natuurlijk.

Het event is zo bijzonder om mee te maken. Wat een support en saamhorigheid. Ouders gingen lekker met elkaar in gesprek en konden ook vrijuit genieten. Zonder te denken: wordt er niet gepest of buitengesloten?

Dus is het nodig om hier mee door te gaan? Mijn gasten vinden van wel. Ze kijken al uit naar het volgende lichtpuntje, want de camping is nog zover weg. Iedereen vindt het ten slotte leuk om af en toe gelijkgestemden te ontmoeten. Daar knapt een mens van op.”

Columnist Brenda: ‘Het woord autisme zorgt vaak voor ophef’