Redactie Persoonlijke verhalen 19 apr 2021, 08:26

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: “De klanten van zijn salon later zitten er vast niet op te wachten dat hij even op schoot komt zitten”

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 11

‘De meesten van jullie weten wel dat mijn zoon van 14 jaar een ietsie pietsie anders is (en voor de nieuwkomers, dan weet je het nu). Hij krult zijn (half) lange haar (met langere lok, belangrijk detail 😉 ), loopt vaak op hakken, shopt soms op de vrouwenafdeling en lakt zijn nagels. Soms moet ik eerst even wennen (zoals met die krullen in zijn haar of met de vrouwelijke bloesjes waar hij mee thuis komt), maar als je loslaat hoe een jongen eruit hoort te zien (geen hokjes denken) dan staat het hem eigenlijk geweldig goed.

Columniste Brenda: “hij was bijna geschept door een vrachtwagen die door rood reed”

Het is een heel creatief kind dat jarenlang geroepen heeft dat hij mode-ontwerper zou worden. Toen hij een jaar of 10 was, liep hij hier rustig naar de kermis met een groene zonnebril (tegen de hooikoorts) en een geel met rood shirt waaraan een lange rode deken was genaaid bij zijn schouders, zodat er een soort van sleep achter hem aan hing (heb je er beeld bij?).

Ik geef toe dat de mensen op de kermis wel een beetje gek opkeken, maar zo is hij gewoon. Hij trok aan wat hij zelf wilde en maakte ook met loom de geweldigste creaties aan zijn armen of tenen. Ook breit hij graag, omdat hij daar zo lekker rustig van wordt in zijn hoofd. De sjaals die hij maakt, zijn alleen een beetje smal vind ik persoonlijk. Maar hij vindt zelf van niet. Je moet ze op een speciale manier om je nek draperen en dat talent mis ik duidelijk (gezien het feit dat hij alles direct gaat corrigeren als ik er een om heb).

Hij heeft ook een tijdlang zijn eigen kleding ontworpen. Dan ging hij rustig met een tekening naar de Albert Cuijp in Amsterdam om stof te kopen voor de creaties die hij wilde maken. De verkopers keken dan naar zijn tekening en rekende voor hem het aantal meters stof uit. Dat vond ik echt fantastisch van die mensen. Dat ze bloedserieus naar een kindertekening keken en dan deden wat ze moesten doen, zonder te emmeren over echte patroontekeningen.

Hij heeft jaren op naailes gezeten en is heel erg precies en talentvol, aldus zijn lerares. Maar ja, door corona kon hij niet meer naar naailes en zijn interesse verslapte. Ik zeg niet dat hij het niet meer leuk vindt, maar hij wordt later geen kleermaker meer (dat woord ook), hoorde ik hem laatst tegen iemand zeggen.

Zijn creatieve interesses worden breder, merk ik. En het zal je niet verbazen, maar de interesse voor make-up is er nu bij gekomen. Dat komt ook door de vele tv programma’s die er nu over zijn. “Misschien word ik wel stylist, net als Fred van Leer” zei hij mij laatst. En het kan nog alle kanten op, maar zoiets zal het later wel worden. In ieder geval iets creatiefs.

Vorige week was ik zijn proefpersoon en werd ik volledig in de make-up gezet. Hij had een hele bak vol testers gekregen van de plaatselijke DA hier, die ook mijn verhalen leest. Zo ontzettend lief! Er zaten echt fantastische producten bij. En dus werd de bak op tafel gezet, moeders moest in de stoel en de stylist van het Westen (zo noem ik hem) ging aan de slag.

Er viel nog wel wat te verbeteren, vond ik zelf. Zo was hij erg hardhandig (moet je zo hard drukken als je foundation aanbrengt?) en het duurde ietwat lang. Het kan ook zijn dat ik gewoon een heel ongeduldig mens ben. Om er goed bij te komen, ging hij op een gegeven moment ook op mijn schoot zitten. Dat zou ik hem niet aanraden als hij later klanten in zijn sálón (ik weet dat je het zo niet schrijft, maar denk aan Martien Meiland die het woord sálón uitspreekt) ontvangt. Ik denk niet dat deze erop zitten te wachten, dat hij even op schoot komt zitten ;).

Columniste Brenda: ‘Soms zette hij volledig zijn hakken in het zand en kreeg ik de volle laag’

Maar afijn, alle commentaar die ik had, werd nonchalant weg gewuifd, omdat de queen (Nikki tutorial) het ook zo deed. “Ogen dicht en niet zeiken”, was zijn antwoord. En dus deed ik dat dan maar. Het was veel werk om de foundation op mijn gezicht aan te brengen, omdat “de kuilen rondom mijn hals” (bedoelt ‘ie de ruimte tussen de rimpels?) opgevuld moesten worden.

Eigenlijk was mijn hele gezicht een beetje desastreus met al die rimpels en gladstrijken was een werkje. Na uren (althans zo voelde het) geduldig gezeten te hebben, bleek uiteindelijk dat hij toch iets teveel make-up op mijn gezicht gesmeerd had. Ik vond mijn ogen echt niet slecht gedaan (oké dat was ook een ietsie pietsie teveel), maar door de eyeliner zag ik er inderdaad zelf ook een beetje “anders” uit.

“Sorry I ruined your face”, zei ‘ie. Nou zou ik niet naar buiten gegaan zijn met deze make-up, maar “ruined” is echt overdreven. Het was gewoon een beetje veel van alles. Eigenlijk zoals hij is. Soms rustig en soms een beetje veel.

Hij was wel blij dat hij op mij geoefend had, want “dan maak ik deze fouten ten minste niet bij AF” (zijn stiefmoeder, ik ken mijn plek weer).

Maar ik vond het vooral een geweldig leuke middag, waarin we samen ontzettend gelachen hebben. Never een dull moment met zo’n zoon. Gewoon lekker blijven oefenen. Maar dan op je stiefmoeder zonder kuilen ;).

Columniste Brenda: “Dit is toch alleen een noodkreet? Alsjeblieft laat het niet mijn kind zijn.”