Redactie Persoonlijke verhalen 8 mrt 2021, 11:11

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: ‘Hij werd in de kantine ingesloten door 12 jongeren…’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 5

‘Vorige week vertelde ik jullie dat mijn kind dus op het ijs stond met zijn hakken. Die hakken spelen al een paar jaar een belangrijke rol in zijn leven. Inmiddels ben ik er aan gewend, maar dat is zeker niet altijd zo geweest.

Als ik terugdenk aan vroeger, is het er altijd al geweest. Die fascinatie voor zingen, dansen, verkleden etc. Mijn kind ging toen hij een kleuter was met carnaval in een roze prinsessen jurk naar school. Misschien deed hij dat ook wel zo nu en dan op een andere dag dat weet ik niet meer. Gelukkiger kon je hem niet maken. Hij straalde van oor tot oor.

Ook heb ik hem wel eens op de keukenvloer aangetroffen met mijn half hoge witte laarzen aan (ik weet het echt vreselijk, inmiddels liggen deze in mijn verkleedkist). Niet alleen de laarzen vielen op. Hij had ook alle kettingen die hij van mij kon vinden, om zijn nek hangen. En dat waren er veel. Een kleurrijk gebeuren dus.

Maar goed dan ben je nog kleuter en dan vindt de omgeving het nog niet zo gek. Het is superschattig en ook grappig. Wat maakt het uit dat een jongetje dit doet? Hij speelde ook met treinen dus het ging alle kanten op. De kleuter werd veel te snel 13 jaar (echt het gaat veel te hard allemaal) en wilde plots op “dancing on heels” (dansen op hakken dus).

Columniste Brenda: ‘Ik werd gelanceerd en viel super onhandig op die kant waar de kunstknie niet zat’

Waar hij dat vandaan had gehaald dat weet ik niet, maar opeens was het er (voor mijn gevoel). En ga dat maar eens zoeken als je in West-Friesland woont. Niks ten nadele van West-Friesland maar daar lopen ze niet voorop met hakkendans.

Als we waren blijven wonen in de Zaanstreek waar we van oorsprong vandaan komen, was het misschien iets simpeler geweest. Maar wonderen zijn de wereld nog niet uit en we vonden een dansschool die het gaf. Erg storm liep het niet en hij kreeg elke week bijna privé les met nog twee oudere meiden. Maar prachtig vond ‘ie het en volgens de danslerares was hij er nog goed in ook.

Inmiddels pronken er twee paar hakken, maat 43, in zijn kast. Een paar hoge zwarte laarzen en een paar half hoge hakken die hij het meeste draagt. Ook op school. In het begin mocht dat niet van ons, omdat we bang waren dat hij ermee gepest zou worden. En deze angst was niet ongegrond, omdat hij op de Havo waar hij zijn middelbare schoolperiode was gestart, weggepest was. En dan bedoel ik ook echt weg gepest.

Hij werd in de kantine ingesloten door 12 jongeren en om dat te vermijden bleef hij in de pauzes niet meer hangen op één plek. Ik kwam hier achter toen zijn broodtrommel steeds vol bleef. Hij had geen tijd om te eten door al dat wandelen. Hartverscheurend vond ik dat.

Het werd er niet beter op en gelukkig kwam er vorig jaar maart Corona. Ik zeg in dit geval gelukkig, omdat hij toen niet meer naar school hoefde. Er werd een nieuwe school gezocht waar hij godzijdank mocht instromen in het 2e jaar.

Een leuke creatieve school waar veel kinderen zoals hij liepen. Gelijkgestemden dus. Bij de rondleiding had de dame van de administratie ons verteld dat er ook drie jongens op hadden gezeten die hun schooltijd op hakken hadden gelopen. Daar ging Devin wel van glimmen.

Hij vond het dus onbegrijpelijk dat hij zelf niet op hakken naar school mocht. Maar ik wilde zo graag dat de kinderen hem eerst een beetje leerde kennen, voordat hij in vol ornaat (lees met nagellak, hakken en soms de haar in de krul) zichzelf liet zien. Ik had ontzettend veel angst en was bang dat de geschiedenis zich zou herhalen. Het zat nog diep deze pijn in mijn moederhart.

Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en op een dag zei Devin dat hij mij iets moest opbiechten. Het was beter dat hij dit zou doen, had zijn psychologe gezegd. En zo geschiedde. Hij had zijn hakken in zijn gymtas (waar ik ze later nog veel vaker zou vinden) mee naar school genomen en had daar een hele dag op hakken gelopen.

Columniste Brenda: ‘Dames en heren, mag ik jullie mijn kind voorstellen, de nieuwe naam is…’

Fantastisch vond ie het! Hij had complimenten gekregen (in plaats van gesis en vervelende opmerkingen) en had er enorm veel zelfvertrouwen door gekregen. Sterker nog, zijn dag was veel leuker geweest. Waar hij voorheen vaak overprikkeld raakte, kon hij nu meer aan. Hij zat gewoon beter in zijn vel en was meer zichzelf zei hij mij.

En dan heb je niks meer te zeggen als moeder. Je wilt dat je kind gelukkig is en dat is hij op hakken. Inmiddels zit hij niet meer op dansles, maar loopt hij er wel geregeld op. Soms ook als hij kranten moet lopen en die enorme stapel moet dragen op zijn arm. Super onhandig en ook daar dacht ik de eerste keer, moet dat nou in dit dorp? Zal je geen opmerkingen krijgen die je zullen kwetsen? En ook die keer moest ik loslaten. Het waren mijn angsten en mijn eigen pijn, niet die van hem.

Ik ben dankbaar voor het feit dat de combinatie hakken en jongens steeds meer in het nieuws komt. We hebben al Fred van Leer en het jongetje bij Holland’s Got Talent. En ook nu zit er een enige jongeman in the Voice met dikke sleehakken. Hij zong op zijn hakken in het Arabisch. Verbinding in plaats van een vooroordeel. Het raakte mij enorm.

En ook al vind ik het niet altijd even gemakkelijk als moeder, ik ben er enorm trots op dat mijn kind zo zichzelf durft te zijn. Ook in situaties die een beetje spannend zijn. Kunnen we allemaal (ook ik) nog wat van leren!

Columniste Brenda: ‘Mijn zoon is 14 en valt niet alleen op jongens, maar hij is ook non-binairy’