Brenda Schaaper Columns 12 jul 2022, 13:36

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Ik moet huilen, van zorgen en schuldgevoel dat ik dit mijn kind aandoe’

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

“Het einde van het schooljaar is in zicht en mijn kind moet met Havo 3 op kamp. Het voelt als moeten, omdat er een opdracht voor het vak aardrijkskunde gemaakt moet worden. Mijn kind dat autisme (ASS) heeft, is verontwaardigd. Het woord kamp impliceert namelijk dat je iets leuks gaat doen met school. Iets wat niets met kennis te maken heeft in ieder geval. Door hun autisme neemt Devin alles letterlijk dus ook het woord ‘kamp’, maar zelfs zonder autisme geef ik mijn kind gelijk, dit is een beetje gek.

Op kamp

Echter, de vader van Devin ziet het meteen wat praktischer in. Als je in de toetsweek geen goed cijfer voor aardrijkskunde hebt gehaald dan kan je het tijdens dit uitje ophalen. Je escape. Wat we toen nog niet wisten, was dat dit inderdaad het geval was. Een onvoldoende voor aardrijkskunde met een uitje in het vooruitzicht dat dit cijfer kon veranderen.

Maar ja, mijn kind heeft geen zin. ‘Je weet toch, mam, dat mensen zoals ik niet van groepsactiviteiten houden?’ En ik weet het. Als het geen kamp met gelijkgestemde kinderen is, zoals theaterkamp en het Jong & Out kamp (lhbt kamp) dan is het bij voorbaat al lastig. Want waar vind je dan de aansluiting? Ook iets wat voor een kind met ASS lastig is.

Groepjes maken

Tot overmaat van ramp worden er in de klas groepjes gemaakt voor de aardrijkskunde opdracht. Althans de tieners moeten zelf een groepje maken. Weer zoiets dat mijn kind lastig vindt met als gevolg dat ze heel lang wachten en er eigenlijk niemand meer overblijft. Ja twee meisjes, maar die willen niet met Devin in een groepje. Die gaan liever met wat andere meiden, alleen dat mag niet van de docent. Ze moeten mokkend met mijn kind in een groepje. Mijn kind voelt zich ongemakkelijk en ziet het als een afwijzing. Niemand wil met hen. Het grijpt mij naar de keel. Dit is niet goed voor hun zelfvertrouwen. Waarom pakken ze het nog steeds zo aan? We hebben inmiddels toch wel geleerd dat dit iets doet met de kwetsbare kinderen? Hoe moeilijk is het om als docent zelf een groepje te maken? Mijn kind haalt zijn schouders op en zegt mij dat ze dit inmiddels wel gewend zijn dat ze er niet bij horen. Mijn hart breekt opnieuw.

En dan komt de dag van kamp. Ik zie kinderen die opgewonden naar vrienden en vriendinnen lopen, ze hebben er duidelijk zin in. Wat een contrast met mijn eigen kind dat met een steen in hun maag naar de bus loopt met hun reiskoffertje. De zin in het uitje is ver te zoeken. Meteen zie ik wat klasgenootjes die met elkaar gaan smoezen zodra ze Devin zien. Een hip meisje is de aanstichtster. Ik voel direct een vlaag van woede naar boven komen. Die rot kinderen. Het liefst schop ik haar benen onder het korte rokje vandaan. Natuurlijk weet ik dat dit niet mag en ik doe het ook niet, maar pijn doet het wel in mijn moederhart.

Treiterkoppen

Ik mag er niet naar kijken, zegt mijn kind dat plotseling ook hard gaat zuchten. Devin ziet twee treiterkoppen die hun leven vaak zuur maken op school. Ze deadnamen (expres de oude naam zeggen) Devin vaak en voor kinderen die bewust hun naam veranderd hebben, is dit iets ergs. Wij kunnen er ons niets bij voorstellen, maar die naam herinnert hen aan een tijd dat ze niet zichzelf waren. Ook roepen ze graag “kanker homo” naar mijn kind. Niet fijn om te weten dat deze kinderen ook mee gaan op kamp.

Ik krijg er buikpijn van en vraag mij opnieuw af of ik er wel goed aan doe om mijn kind mee te laten gaan op kamp. Het voelt alsof ik hen in het hol van de leeuw gooi. Wat een slecht moederschap. Ik had er nooit mee akkoord moeten gaan dat Devin op kamp zou gaan. Dan maar geen goed cijfer voor Aardrijkskunde. Zal mijn kind niet de hele tijd alleen zijn?

Het helpt ook niet mee dat ik direct terug denk aan het eerste kamp van mijn kind. In Havo 1 op een andere school. Dat was een drama geweest, hoorde ik later terug van de mentor, want mijn kind zei er niets over. Tijdens dat kamp hadden kinderen tassen op de lege stoelen gegooid, zodat Devin er niet kon gaan zitten. Ze waren het hele kamp alleen geweest en vreselijk afgewezen. Wat een verdriet. Nog steeds merk ik. Het is een litteken dat af en toe weer open gereten wordt. Zoals nu.

Appen met de mentor

Mijn kind stapt in de bus en vertrekt. Ook ik stap weer in mijn auto en moet huilen. Van de zorgen en van het schuldgevoel dat ik mijn kind dit aandoe. Ik besluit meteen de mentor te appen en de situatie uit te leggen. Van de tegenzin, de pesters en het onvermogen om straks ook nog een groepje te vormen in de slaapkamers die nog verdeeld moeten worden. Met acht stoere jongens op één kamer wordt de hel voor mijn kind. Ik app het de mentor allemaal. Normaal zou ik mij bezwaard voelen, maar ik wil mijn kind behoeden voor weer zo’n verschrikkelijk kamp. Al is het op afstand. Ik doe alles wat in mijn macht ligt. Want ik voel mij totaal niet fijn over deze situatie. Sterker nog ik ben immens gestrest.

De mentor appt snel terug en begrijpt het. Hij zal alles goed in de gaten houden en hen helpen en dat heeft hij gedaan. Devin heeft de opdracht keurig met het groepje uitgevoerd. Ze hebben er een heel goed cijfer voor gekregen (gematst denk ik) en bij het eten aansluiting gevonden bij kinderen die ze nog niet kenden. Ook het slapen is goed gegaan. Devin sliep met één andere jongen op een kamer en dat ging prima. Na twee dagen ook enorm met mijn eigen onzekerheden en oude pijn van het pesten geconfronteerd te zijn, haal ik opgelucht adem als ik de bus weer zie aan komen rijden. Mijn kind is weer thuis. Leuk is anders, maar het is best aardig gegaan. Ze hebben het overleefd. En ik ook.”

Columnist Brenda: ‘Er is een stukje in hun hoofd dat er soms tussenuit wil piepen’