Janneke Juffermans Persoonlijke verhalen 28 jun 2021, 09:57

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: “Ik leer nog elke dag van mijn kind”

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 20 – projectie

Mijn kind had afgelopen week toetsweken. Een spannende periode die zou bepalen of hij naar Havo 3 zou overgaan of niet. Nu stond hij er ook niet super slecht voor, maar het hield ook niet echt over. En we weten allemaal als ouders dat ze er zo aan het eind van het schooljaar niet echt heel veel zin meer in hebben. Vaak ook omdat het eind in zicht is en ze letterlijk ook het end in de bek hebben. De mijne is in elk geval erg moe en valt regelmatig overdag in slaap. De hooikoorts werkt hierin overigens ook niet mee. Dus of hij het tot een goed einde zou brengen, was nog maar de vraag.

Columnist Brenda: ‘Soms schaam ik me voor mijn kind. En daar schaam ik me dan weer voor’

Devin is 14 jaar en een echte puber. Hij liet zich tot op heden niet met school helpen en had zijn eigen manier van leren. Al mijn goedbedoelde adviezen sloeg hij genadeloos in de wind. En ik zal je eerlijk zeggen dat mij dit in het begin van het schooljaar enorm irriteerde. Die nonchalance en ongeïnteresseerdheid stonden lijnrecht tegenover mijn eigen fanatisme en perfectionisme dat ik vroeger had met leren. Dus in eerste instantie wilde ik graag dat hij het zou doen zoals ik het vroeger ook had gedaan.

Dat heet dus projectie en dat bracht ons nergens. We kregen dikwijls ruzie om school en dat was jammer, want er waren wel andere dingen waar we ons dan beter druk om konden maken. Zoals de angst of het op deze nieuwe school wel goed zou gaan en Devin niet weer gepest zou gaan worden. En ook de overprikkeling was zorgelijk. Zijn zware wekelijkse therapiesessies, die hem moest helpen bij een positief zelfbeeld dat een behoorlijke deuk had opgelopen, waren al belastend genoeg. Misschien kon hij school er helemaal niet bij hebben, zei de psychologe en moesten we accepteren dat hij misschien een jaar zou moeten overdoen. Ook daar moest ik behoorlijk van slikken. Blijven zitten? Dat kwam helemaal niet in mijn vocabulaire voor.

Columnist Brenda: ‘Hij wil vooral niet cool zijn’

Ik was vroeger een meisje dat ontzettend haar best deed op school. Ik ging niet naar school, voordat ik zeker wist dat ik de stof beheerste en probeerde ook hele hoge cijfers te halen, omdat ik dacht dat dit goed was. Dat je dan als kind goed genoeg was. Ik wilde mijn ouders trots maken en dacht dat dit de manier was om het te doen. En laten we eerlijk zijn. Het heeft mij ook de nodige diploma’s opgeleverd. Dat wel. Maar het was jammer dat ik mijn eigenwaarde liet afhangen van die schoolprestaties. Want het zou helemaal niet uit moeten maken wat je op die school presteert. Zolang je maar je best hebt gedaan, zou dat genoeg moeten zijn. En dat gold natuurlijk ook voor mijn kind.

Godzijdank heb ik een kind met een goed stel hersens. Dat is mazzel en het zorgde ervoor dat hij met een beetje opletten in de klas toch een heel eind kwam. Ik zeg bewust mazzel, want schoonheid, talent en een goed stel hersens heb je maar gekregen bij je geboorte en zijn wat mij betreft geen verdiensten. Dus opscheppen dat je kind naar het VWO of de Havo mag of ergens heel erg goed in is, slaan wat mij betreft nergens op. Het gaat erom wat je kind met deze talenten doet. Ik vind het belangrijker dat een kind doorzettingsvermogen heeft, aardig is en respect heeft voor anderen. En dan maakt het niets uit op welke school je zit of wat je doet in het leven. Als je doet wat je leuk vindt en af en toe ook iets voor een ander doet dan verzamel je vanzelf mensen om je heen die je kunnen helpen met de dingen die jij niet kan. En vice versa. Zo werkt het weet ik uit ervaring.

Ouders projecteren hun eigen dingen vaak op hun kinderen. We doen dit allemaal, of je het nu leuk vindt of niet. In ons samengestelde gezin hebben we drie kinderen waarvan er 2 de Engelse taal bijzonder goed beheersen. Als je zou zeggen dat het Engelse kinderen waren, zou je het ook geloven. De derde vindt het lastig. Ze durft niets uit te spreken waar de anderen bij zijn uit angst verbeterd te worden. Ik  heb geprobeerd haar ervan bewust te maken dat ze misschien dan niet zo goed Engels spreekt, maar wel sociaal is, humor heeft en vaak iets voor een ander doet.

Misschien herken ik mijzelf wel in haar. Ik denk het wel, want het raakt mij nu ook als ik het opschrijf. Ik wil heel graag dat haar andere talenten ook gezien worden. Net als toen ik zelf een klein meisje was dat haar best deed om mensen aan het lachen te maken, het opnam voor de minder populaire kinderen en zeer sociaal was. Ook dat is dus projectie.

Daarom ben ik erg blij (en trots) dat mijn eigen kind respectvol naar anderen is en mensen ook graag helpt. Die karaktereigenschappen zorgen ervoor dat hij zeer geliefd is onder de docenten, die hem ook een overgang naar Havo 3 zullen gunnen. Maar ze hoeven hem niet te helpen. Devin heeft het ondanks de start op een nieuwe school en alle dingen die nog op zijn bordje liggen toch gefikst.

HIJ IS OVER !

Dus hier spreekt een hele trotse moeder. Eentje die nog een heleboel van haar kind kan leren. Eke dag.

Columniste Brenda: ‘Het enige dat ik kan doen, is er voor hem zijn als hij het moeilijk heeft.’

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.