Famme.nl Persoonlijke verhalen 21 feb 2022, 08:43

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Mijn kind had opgemerkt dat ik tegen anderen het nog gewoon over hij en hem had’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 52 – zij/hen/hun

“In de auto hadden we een akkefietje. Over de aanspreekvormen die ik nog niet beheers of waar ik (eerlijkheidshalve) ook soms mijn best niet voor doe. Omdat ik het onlogisch vind en het niet te rijmen vind met de Nederlandse taal. Maar ja, het gaat niet om mij. Dat werd mij weer binnen vijf minuten duidelijk.

Mijn kind voelt zich de laatste week niet zo fijn. Ik dacht het wel ging, omdat ik ze met allerlei andere jongeren hoorde bellen en regelmatig hoorde dansen. Dat dansen hoor je goed. Dansen is leuk, maar niet als je beneden op de bank zit en alleen gestamp hoort. Je ziet geen danspassen en hoort geen muziek. Je hebt er dus geen beeld bij, maar hoort alleen gestamp, van links naar rechts en weer terug. Eindeloos lang.

Het is wel minder erg dan de bureaustoel (eigenlijk gewone stoel) die over het laminaat heen schuurt. Dat geluid gaat door merg en been. Van een stoel optillen, heeft mijn kind nog nooit gehoord (of vergeten ze) en de viltjes vallen er weer vanaf. Dus daar moeten we ook iets mee, maar dat terzijde.

Er werd dus gedanst. En (vals) gezongen en heel, heel veel in het Engels gekletst. Dus ik dacht dat mijn kind in opperste stemming was. Maar niet van dat alles. Het was afleiding. Afleiding van het zeurende depressieve gevoel. Uiteraard vond ik het heel erg naar voor mijn kind en niet prettig om te horen. Het liefst ging ik direct in de oplossingsmodus, maar ik heb wel wat geleerd van mijn eigen ondersteuningsprogramma en dat is dat je niet alles kan oplossen. Dat kinderen hun eigen pad lopen en dat ook depressieve gevoelens erbij horen.

Bij alle pubers, want die hormonen gieren wel. En de zoektocht naar hun identiteit valt soms helemaal niet mee. Zeker niet bij kinderen uit de LGBTQ community. Die zijn helemaal zoekende weet ik uit ervaring en worden dikwijls niet begrepen. Of buitengesloten. Dus dat je je af en toe dan niet zo fijn voelt, is logisch eigenlijk. En dat zei ik dus ook. En dat je mag voelen wat er te voelen valt. Een uitspraak van mijn eigen coach waar ik mee dood ben gegooid, maar die wel een waarheid als een koe is. Soms moet je het gevoel even voelen in plaats van wegdrukken zoals mijn kind nu doet. Maar ja heel fijn is het ook niet dus ik snap ook wel dat je denkt, ik ga even mijn zinnen verzetten. Iedereen doet het op z’n eigen manier.

En die online gesprekken met vrienden hielpen. Dus dat was fijn. Ik hoorde mijzelf vervolgens zeggen dat Devin maar moest roepen als ik ze met iets kon helpen. Als ik ergens ondersteunend kon zijn, moest mijn kind het maar zeggen. En daar kwam ie. De man met de hamer. Want als ik dan persé zo ondersteunend wilde zijn, waarom deed ik dan niet meer mijn best met de aanspreekvormen waarmee ze aangesproken wilde worden? Te weten zij, hen/hun.

Ik dacht dat ik best aardig bezig was, maar blijkbaar was het niet goed genoeg. En eigenlijk moet ik dat ook beamen. Met schrijven doe ik het al, maar mijn kind had opgemerkt dat ik tegen anderen het nog gewoon over hij en hem had. En dat klopt als ik eerlijk ben. Weet je, ik moet er zó over nadenken. Het zit zó niet in mijn systeem. En soms heb ik er ook gewoon geen zin in. Dan wil ik dat het leven lekker simpel is en ben ik een beetje dwars. Want ik heb hier ook allemaal niet om gevraagd. En dat is natuurlijk super kinderachtig van mijzelf, want wie is hier nou de volwassene?

Ik moest dus beter mijn best doen. Echt mijn best doen. Voor mijn lieve kind waar ik zo van houd. En niet onderhandelen over andere aanspreekvormen die mij beter uitkwamen (die /diens). Want het is geen multiplechoice vraag van wat je het liefste wil. Het gaat namelijk niet om mij. Ik weet het heus wel. En met die nieuwe naam (die overigens alweer veranderd is, maar bij godsgratie mag ik nog Devin zeggen) is het ook gelukt.

En ja dat was ook focking moeilijk en ook daar had ik weerstand op. Want ook dat wilde ik niet. En ook toen ging het niet om mij en heb ik echt mijn best gedaan om het onder de knie te krijgen. Door ook deze naam te gebruiken bij anderen als mijn kind er niet bij was. En ook tijdens gesprekken met de vader van Devin, wat in het begin ontzettend raar was, omdat we ons kind samen ooit een andere naam gegeven hadden. Maar het is ons gelukt. Sterker nog ik vind de naam Devin fantastisch gekozen en heb weer weerstand op die nieuwe naam die mij te apart is, maar ja het gaat wederom niet om mij ;).

En dus hoor ik mijzelf de hele dag mijzelf verbeteren. Want ik maak nog fout op fout. Vooral als ik na moet denken over mijn woorden, vind ik het lastig. Want twee dingen tegelijk doen, kunnen mijn hersens blijkbaar niet zo goed (en ik ben oud). Maar het gaat mij lukken! Het is belangrijk voor mijn kind en dus belangrijk voor mij. En wat anderen ervan vinden (want daar ben ik stiekem ook beetje bang voor), is jammer. Ik heb nou eenmaal een paradijsvogel in huis. En paradijsvogels zijn super leuk, maar doen de dingen soms ook een klein beetje anders. Het een gaat niet zonder het ander. Net als het licht niet zonder de donkerte in je leven gaat. Het komt vast wel weer goed, met alles.

Columniste Brenda: ‘Dames en heren, mag ik jullie mijn kind voorstellen, de nieuwe naam is…’