Redactie Persoonlijke verhalen 12 apr 2021, 10:50

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: “hij was bijna geschept door een vrachtwagen die door rood reed”

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 10

‘De dag dat je kind een zwemdiploma behaalt, heb je geen reden meer om ze niet alleen in het grote bad te laten zwemmen. De dag dat je er niet meer naast staat, is doodeng. Ondanks dat diploma kunnen ze eigenlijk nog niks.

Columniste Brenda: ‘Gym is echt een broeinest voor pesterijen’

Je gaat ervan uit dat ze zich kunnen redden in het water, maar bent nog steeds een beetje bang dat ze verzuipen. En als ze zelf niet zinken dan kan er ook nog altijd een kind op ze duiken. Herkenbaar? In principe hoef je met vakantie (welke vakantie?) niet meer pal naast het zwembad te gaan liggen als ouders. Je kind kan ten slotte zwemmen. Maar tussen weten en het ook vertrouwen, zit nog een wereld van verschil. Iets met loslaten.

Ik ben als moeder direct op peuter zwemmen gegaan. Een aanrader vind ik. Het is een uurtje een op een aandacht met je kind en mijn zoon werd altijd heel erg vrolijk van om liedjes te zingen (daarna was ‘ie wel chagrijnig met aankleden, omdat hij moe was en honger had).

Peuter zwemmen is vooral heel erg goed, omdat kinderen dan leren weer op te staan als ze omvallen in het water. Normaal gesproken laat een kind zich dan zinken en verdrinkt het. Ongelooflijk eng dus. Na twee jaar zwemmen, kon hij meteen doorstromen naar het echte werk. Waarom ik de hoop en verwachting had dat mijn zoon alle badjes in een rap tempo zou doorlopen, weet ik niet. Het was in ieder geval heel erg verkeerd ingeschat.

Het duurde ellenlang namelijk. Of hij durfde niet of hij lette niet op. Het was toen al een lief vrolijk dromertje. Alleen is dat niet handig als je moeder een beetje tempo wil maken met dat zwemdiploma. Zo leuk was het namelijk niet in dat hete zwembad en de koffie was er ook niet fantastisch. Maar goed we maakten er iets van als ouders en keken met afgunst naar de blije gezichten van andere ouders waarvan hun kind wel naar het volgende badje mocht. Met extra zwemmen in de vakanties ging de mijne ook door (misschien een commerciële bende waar ik intrapte).

Columniste Brenda: ‘ik ging scheiden, ons huis stond dik onder water en ik stond niet 25 jaar ingeschreven voor een sociale huurwoning’

Inmiddels kan Devin zich prima redden in een zwembad. Zijn B-diploma heeft hij echter nooit gehaald. Hij kreeg die borstcrawl niet onder controle en ik vond het soms ook een beetje willekeur, wie wel en wie niet mocht afzwemmen. Op een gegeven moment heb ik maar wanhopig gevraagd of hij ooit nog zou gaan afzwemmen. Het antwoord was vaag en toen ik vroeg of hij zou verzuipen in een zwembad, was het antwoord nee.

Na deze nee besloot ik, tot grote opluchting van mijn kind, hem van zwemles af te halen. Dan maar geen B-diploma dachten wij. Wat heb je er later nog aan?

Nou, je kan het nog zomaar nodig hebben, weet ik inmiddels. Als je kind ooit naar het Cios (sportopleiding) wil dan moet je je B-diploma laten zien. Anders word je niet toegelaten. Niet dat mijn kind ooit naar het Cios zal gaan (hij kan geen bal vangen), maar mijn stiefdochter wel en die kon godzijdank haar diploma tevoorschijn toveren (dat laatste is ook nog wat, want in welke doos heb je dat ding in godsnaam bewaard?).

En dan dat fietsen. Weet je nog de eerste keer dat je kind los (zonder zijwielen) naast je kwam fietsen? Dat duurde bij ons al heel lang, maar daarna slingerde hij erop los. Levensgevaarlijk met al die auto’s. Met dat in mijn achterhoofd ga ik altijd met een enorme boog om fietsende kinderen heen, omdat ik weet dat één slingertje fataal kan zijn.

Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het altijd een beetje heet krijg als ik ouders zie fietsen met hun kleine kroost. Vooral als ze ervoor fietsen en het kind erachter en ze dus eigenlijk niks zien van wat hun kind doet. Dood eng, maar dat zal vast door mijn eigen ervaring komen.

Toen Devin in groep 7 zat, verhuisden we naar West-Friesland. Geen idee waarom, maar hier rijden ze zo hard. Ook in woonwijken. Wederom doodeng. Mijn kind moest maar een klein stukje fietsen naar de lagere school, maar toch vond ik het spannend. Vooral omdat hij een rotonde moest passeren, waar auto’s en vrachtwagens gewoon opknalden zonder goed te kijken.

En dus mocht hij van mij sommige stukjes op de stoep fietsen. Hij moest wel stoppen als er mensen op de stoep liepen, maar voor de rest vond ik het goed. En vooral heel veilig. Op een dag kwam hij beduusd thuis, omdat hij door een agent staande was gehouden en op zijn donder had gekregen, omdat hij op de stoep fietste. Waarom hij dat deed, vroeg de agent voor het gemak niet. En ook deed hij tot op de dag van vandaag niets aan de automobilisten die veel te hard rijden (ben er duidelijk nog gefrustreerd over).

Inmiddels fiets mijn kind zonder te slingeren naar de Havo. Hij fietst elke dag 11 km heen en ook weer terug, zonder motortje, want de snelheid van een elektrische fiets is niet aan hem besteed, zegt ‘ie. Maar bij een bepaald stoplicht was hij dus bijna geschept door een vrachtwagen die door rood reed. Mijn kind zag het aankomen en had een noodstop gemaakt. “Ik was bijna dood of had in een coma gelegen, dat kan ook.” Lekker dramatisch dus.

Het is goed dat je als ouder niet alles weet van je kind, want dan heb je geen leven meer. Ik dank alle engelen op zijn schouder dat het goed is afgelopen en ga weer loslaten. Alweer!

Columniste Brenda: “Dit is toch alleen een noodkreet? Alsjeblieft laat het niet mijn kind zijn.”