Brenda Schaaper Columns 6 sep 2022, 17:28

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Vooralsnog wordt mijn kind gedoogd en niet gepest, dat is goed nieuws!’

“Mijn kind is inmiddels alweer aan de tweede week van school begonnen waarbij de eerste week niet echt een naam mocht hebben. Na het ophalen van de boeken volgde op dag twee al een studiedag. In het kader van je kan het maar gehad hebben of zo. Dat gaf mijn kind mooi de gelegenheid om hun boeken zeer perfectionistisch te kaften.

Waar een ander kind het aan zijn moeder over laat, doet mijn kind alles zelf. Ze peinzen er niet over om het door mij te laten doen, omdat ik heel slordig ben in het kaften en mijn kind is een pietje precies, op het irritante af. Ze kunnen rustig een half uur doen over één boek. Een echte perfectionist dus.

Weer naar school

Godzijdank hadden ze dit jaar niet heel veel boeken, omdat ze in Havo 4 zitten en een vakkenpakket hebben gekozen. Anders waren ze nu nog niet klaar geweest, verwacht ik zo. Maar goed, ik zeg ieder zijn ding. Devin alias Celeste (ik weet nog steeds niet hoe ik mijn kind hier zal noemen) wordt er geen slechter kind van. Soms is het een beetje onhandig, want alles wat je heel precies doet kost ook tijd. Tijd die je soms niet hebt. Dat is al gebleken in het verleden. Al op de lagere school liet de juf de kladblaadjes van mijn kind zien. Zelfs die waren heel erg netjes en dus kwamen ze hierdoor altijd in tijdnood. Een aandachtspuntje zeg maar.

Toen ik vroeg hoe de klas dit jaar was, was mijn kind gematigd enthousiast. Nu is dat niets nieuws onder de zon. Het is ten slotte best moeilijk om gelijkgestemden te vinden als je ietwat anders bent (en je zo’n leuke camping van je moeder gewend bent). Ik verwachtte te gaan horen dat er veel jongetjes in de klas zouden zitten, omdat ons kind een richting met Scheikunde en Natuurkunde (Natuur en Techniek of zo) heeft gekozen. En hierdoor denk ik niet dat hier veel grote bekken kinderen bij zullen zitten, omdat deze, net als ik vroeger, vast de meer commerciëlere kant gekozen hebben. Overigens, is dit een ontzettende aanname die echt nergens op gebaseerd is. Gewoon een gevoel, lees mijn gevoel.

Gedoogd

De realiteit is dat er veel ‘echte jongetjes’ in de klas zitten. ‘Jongens, bedoel je?’, vroeg ik. Nee het waren echt van die jongetjes. Ik moet nog een keer doorvragen wat dit dan betekent, want het is mij niet helemaal duidelijk of dit stoere kinderen zijn of dat ze eruit zien als een brugpieper jongetje met een beetje meer. Ik heb er geen beeld bij. Maar jongetjes dus en ook wat meisjes die leuk waren. Nou ja drie waren er echt leuk en door de rest werd mijn kind gedoogd. Ook door de jongens. Dus dat was een goed teken, zeiden ze.

En dat vind ik inmiddels ook. Natuurlijk weet ik heus wel dat iemand gedogen niet echt positief klinkt. Ik zou het liefst hebben dat mijn kind erbij hoort en veel vrienden in de klas heeft. Maar de praktijk wijst inmiddels uit dat dit lastig is als je behoorlijk afwijkt van de norm die de maatschappij stelt (let wel, ik stel deze niet en misschien jij ook niet!). Die afwijking zorgt ervoor dat mijn kind vaak uitgelachen en gepest wordt. Ik hoop dat dit nog een keer overgaat, want soms is het hartverscheurend. Zeker als ik met eigen ogen zie dat dit gebeurt. Op feestjes of zoals met kamp (zie ook mijn column erover). Dat is verschrikkelijk!

Dan wil ik het liefst die kinderen een hengst verkopen, want dit gedrag haalt inmiddels het slechtste bij mij naar boven. Zolang ik er niet bij ben, heb ik er ook geen beeld bij. Dat verandert overigens helemaal niets aan de situatie voor mijn kind, alleen aan die voor mij. Dat besef ik mij heel goed. Maar goed vooralsnog wordt mijn kind gedoogd en dus niet gepest. En dat is daarom goed nieuws!

Verwachtingen

Je gaat je verwachtingen bijstellen. Ook mijn kind doet dit. Die gaat er al vanuit dat ze alleen in de klas moeten zitten, terwijl anderen naast elkaar zitten en dat er op ze gelet wordt. In de vorige klas werd mijn kind namelijk vaak voor schut gezet in de klas. Vaak door een zelfde meisje dat het nodig vond om verbaal mijn kind een hak te zetten. En dat vond mijn kind veel vervelender. Alleen zitten is nog niet dan zo erg nog niet, maar er komt altijd een moment dat je moet samenwerken in een groepje (bijvoordbeeld met gym) en dan is het niet fijn als je echt helemaal geen aansluiting hebt en niemand bij je in het groepje wil. Zo ging het ook met kamp. Mij lijkt het persoonlijk afschuwelijk, maar mijn kind is het gewend, zeggen ze. Ze hebben hun verwachtingen allang bijgesteld.

Maar soms is het leven keihard als je anders bent. En dan is dit het beste dat je eruit kan halen. Drie leuke in de klas. We zijn er blij mee!”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Columnist Brenda: ‘Devin vond het een goed moment om hun naam te veranderen in Celeste’