Redactie Persoonlijke verhalen 26 apr 2021, 10:45

Leestijd: 4 minuten

Columniste Brenda: “Zullen ze hem in elkaar slaan, omdat hij gay is en op hakken loopt?”

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 12

‘We stonden er nog geen minuut en hij had de eerste beledigingen al te pakken. Ik zal eerlijk zijn, ik was er al bang voor en had eigenlijk niet anders verwacht.

Columniste Brenda: ‘Hij werd in de kantine ingesloten door 12 jongeren…’

Toen de fotograaf voorstelde om foto’s te gaan maken bij dit station moest ik even nadenken. Het is een plek die soms geterroriseerd wordt door jongelui (alle soorten en maten) waarvan ik verwacht dat ze niet heel erg open minded zijn aangezien ze ook graag anderen in elkaar slaan. Geen goede ingrediënten als je iemand wilt fotograferen voor een fototentoonstelling van de LGBTQ+ community.

In juli is er namelijk een Zaanpride. Een variant op de Gaypride in Amsterdam. Vorig jaar ging deze al niet door en ook dit jaar zijn er vele restricties. Jammer. Maar er zijn dus wel wat bijeenkomsten en een fototentoonstelling waarbij diverse mensen zichzelf laten zien en dan hun verhaal vertellen. Ik vind het mooi en ook moedig als je jezelf zo laat zien. Het zou niet moedig moeten zijn, maar dat is het wel. Dat werd op het station weer pijnlijk duidelijk.

Toen ik mijn kind ophaalde, zag ik dat hij zijn hakken had aangetrokken. Hij ging dus helemaal als zichzelf. Applaus. Alleen geef ik toe dat ik het ook een beetje heet kreeg van de gedachte dat dit misschien nog meer vervelende reacties zou oproepen. En ik kreeg helaas gelijk.

Terwijl mijn zoon als een volleerd model aan het poseren was (echt ik zou wensen dat ik ook zo op de foto durfde met al die poses, dan kom je er namelijk veel beter uit heb ik gezien 😉 ) kwam het eerste groepje jongens voorbij lopen. Ik zag ze kijken. Mijn kind gelukkig niet en dus miste hij deze eerste beledigingen. Maar mij hadden ze wel geraakt.

Columniste Brenda: “Dit is toch alleen een noodkreet? Alsjeblieft laat het niet mijn kind zijn.”

Het zonnetje brak door en ik probeerde mijn gevoelens van angst los te laten. Ik had de taak om op alle tassen te passen terwijl mijn kind voor de muren met de meest fantastische kleurvakken ging staan. Jeetje, wat kwam hij er goed uit. Ik snapte wel dat de fotograaf hier wilde fotograferen, want het beeld was erg mooi. En kleurrijk wat natuurlijk ook bij het thema past.

Snel maakte ik er ook een paar met mijn mobiel en was content met de resultaten. Wat een mooi kind! En wat scheen het zonnetje heerlijk op mijn gezicht. Naast de tassen had ik ook de taak gekregen om te letten op de fietsers en brommers die voorbij kwamen gesjeesd. De fotograaf stond namelijk midden op het fietspad. In deze taak faalde ik rijkelijk, omdat ik soms mijn ogen dicht had door het zonnetje. En dus miste ik ook het groepje dat voorbij fietsten en hele lelijke dingen naar mijn kind riepen.

De fotograaf was in shock. Hij had zoiets nog nooit meegemaakt en wilde beslist de woorden niet herhalen. En dat vonden we eigenlijk wel prima, want wie zit daar op te wachten? Ik in ieder geval niet. De eerste woorden deden nog zeer als ik er weer aan dacht. Dat is ook het verrotte ervan. Als je mijn kind raakt, raak je ook mij als moeder. En heus, ik weet dat er heel veel mensen zijn die mijn kind inspirerend vinden, maar dat dit ook de harde realiteit is went nooit.

Mijn zoon had alle ophef wederom gemist. Misschien sluit hij zich er wel voor af of probeert mij een goed gevoel te geven. Ik weet het niet. Hij haalde zijn schouders op en zei “laat ze praten joh”. Echter, hij gaf wel toe dat als hij de scheldwoorden zou horen, deze hem wel zouden raken. En dat snap ik.

Het baart mij zorgen, voor later als hij ouder is en met de trein naar school gaat. Zullen ze hem dan in elkaar slaan, omdat hij gay is en op hakken loopt? Ik krijg er nu al de bibbers van. Maar dat hoeft niet zegt mijn kind, want hij heeft een (kinderlijk eenvoudig) plan. Tegen die tijd neemt hij een touw mee in zijn tas, geeft ze een knietje en bindt ze dan vervolgens vast. Om vervolgens de politie te bellen, zodat zij het tuig kunnen verhoren.

Ik zeg hem dat dit een heel goed plan is en laat het erbij. Hij is pas 14 jaar. Alles op zijn tijd.

Columniste Brenda: “De klanten van zijn salon later zitten er vast niet op te wachten dat hij even op schoot komt zitten”