Brenda Schaaper Columns 19 sep 2023, 10:27

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: ‘Stelde mijn kind zich nu voor als Celeste?’

“Heb je al je andere naam doorgegeven aan school?” Met andere naam bedoel ik de naam die mijn kind al een jaar draagt en die we thuis, bij familie en vrienden en op de camping ook gebruiken. Het antwoord is nee. Waarom weet mijn kind ook niet goed.

Ik weet nog goed dat mijn kind de eerste keer hun naam veranderde. Dat is ook de naam die nu nog in Magister (school systeem) staat. Ik vond het verschrikkelijk! Ik wist al amper wat non-binair betekende en nu kwam er halsoverkop (zo voelde het) ook nog een nieuwe naam bij. Mocht ik even wennen aan alles? Nee dus.

Eerste keer naam veranderen

Mijn kind was destijds 13,5 en dan ben je ook nog niet echt voor reden vatbaar. Dus ja het moest NU gebeuren, maar ik werkte niet mee. Ik ging in de weerstand en het uitspreken van de naam vermijden. Voorheen riep ik bijvoorbeeld als het etenstijd was ‘Naam en eten!’ Maar nu stond ik bij die trap en dacht ‘Oh jee, nu moet ik die naam zeggen’, en dat wilde ik niet en dus riep ik alleen ‘eten!’

We zijn altijd vier handen op een buik geweest mijn kind en ik. Alleen toen dus even niet. Het dreef ons uit elkaar en dat voelde niet fijn. De ene helft van mijn hoofd (ego) dacht bekijk het maar! En de andere helft miste de connectie met mijn kind enorm. De grapjes onderling, het wederzijds respect en vooral het gevoel dat we samen de hele wereld aan konden. Wij waren een team. Alleen van die teamspirit was niets meer van over.

Vier handen op een buik

En toen werd ik ziek. Ik kreeg Corona en lag een maand lang alleen op mijn kamer, omdat ik zo ziek was. Ik miste het echte contact met mijn kind enorm en dat zette mij tot nadenken. Op een avond zette mijn vriend een tafeltje neer op de overloop en besloot daar samen met mijn kind te gaan eten. Hij gaf mij ook eten in mijn bed en liet de slaapkamerdeur open. Dat was de eerste keer dat we weer een soort van samen zaten te eten en het was ook nog gezellig. We hadden weer echt lol. Dat was het moment dat ik besliste dat ik een stap moest zetten als moeder. Dat ik de verbinding met mijn kind weer terug wilde en mijn weerstand (lees angst voor het onbekende) opzij moest zetten.

Vanaf toen werd alles beter. Al snel waren we weer vier handen op een buik. Die omschakeling ging overigens niet vanzelf. Als je zo gewend bent een naam te gebruiken dan moet je in het begin echt je best doen. Het gaat niet vanzelf. Je moet je bewust worden van hetgeen er uit je mond rolt. In het begin maakten we nog veel foutjes, maar dat was niet erg. Het feit dat we het wel probeerden, was voor mijn kind genoeg. Al snel waren we helemaal gewend en vonden we de nieuwe internationale naam ook beter passen.

Celeste

Toen we vorig jaar op onze eigen camping de Paradijsvogel stonden, hoorde ik mijn kind opeens een hele andere naam zeggen tegen de pers die en masse op deze eerste editie was afgekomen. Stelde mijn kind zich nu voor als Celeste? Ik hoorde het inderdaad goed. Celeste gebruikte al een paar maanden deze naam bij vrienden, maar had ons nog niet geïnformeerd. Misschien omdat mijn kind de bui al weer zag hangen. Weer een nieuwe naam? Dat zouden hun ouders nooit goed vinden, dacht mijn kind.

Echter, de camping bleek de ideale gelegenheid voor Celeste om het toch te gokken. En zo geschiedde. Ja zo simpel was het deze keer. Ik kon erom lachen en accepteerde direct deze naam. Ik vond hem ook wel mooi. En passend ook. Kijk, Celeste is geen vrouw (want non-binair dus geen man en geen vrouw maar een mens), maar heeft wel veel vrouwelijke trekjes. Dus een ietwat vrouwelijkere naam snapte ik ook wel.

Geen weerstand

De vorige naam was toch duidelijk mannelijk en had mijn kind alleen maar gekozen om van hun geboortenaam af te komen. Met de geboortenaam wilde Celeste niet meer geassocieerd worden, want dat kind waren ze namelijk niet meer. Toen Celeste mij rustig uitlegde hoe dit proces was gegaan, begreep ik het. Tevens werd het mij ook meteen duidelijk dat mijn kind niet over één nacht ijs was gegaan. Er was over nagedacht en dat stelde mij gerust.

De weerstand die ik de eerste keer had, was er nu helemaal niet. Ik ging er meteen in mee en maakte geen foutjes. Ik leerde van andere ouders met een LHBTIQ+ kind dat dit een heel normaal proces is. Dat hun kind ook al toe was aan hun derde naam. Dit hoort gewoon bij de zoektocht.

Blij met de naam

Inmiddels weet ik dat mensen die niets te maken hebben met naamwisselingen hier ook iets van vinden. Ergens snap ik het ook, want ik heb er ten slotte zelf ook aan moeten wennen. En je wilt ook dat je kind nog serieus wordt genomen. Dat laatste is ook de reden geweest dat we heel lang de werknaam Cédé hebben gebruikt. Een combinatie van de vorige naam en de huidige naam, zodat mijn kind rustig hun zoektocht voort kon zetten. Maar inmiddels zijn we een jaar verder en deze naam voelt nog ontzettend goed. Mijn kind is nog steeds ontzettend blij met hun naam en wil ook naar buiten treden met Celeste. Dit past!

Daar ben ik het helemaal mee eens. Ook weet ik inmiddels dat een naam niks afdoet aan de herinneringen die je hebt van je kind. Dat het kind nog steeds dezelfde is van binnen. Daar doet een naam of een genderidentiteit niets aan af.

Dus we hebben besloten dat Celeste ook hun naam op school mag veranderen, want zelfs ik vind de vorige naam raar staan als ik Magister open. Zo kan het dus gaan. Dat had ik 2 jaar geleden ook niet van mijzelf gedacht.

Ik zeg Celeste it is. En daar mag mijn kind trots op zijn!”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Celeste (16). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (18, 20). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Columniste Brenda: ‘Ik lag twee nachten wakker en de angst overviel me’