Brenda Schaaper Columns 20 sep 2022, 12:53

Leestijd: 6 minuten

Columnist Brenda: ‘Zouden gasten in het restaurant gaan lachen als ze de vrouwelijke maniertjes zien?’

“Het lijkt wel of mijn kind tijdens de zomervakantie een sprongetje heeft gemaakt qua ontwikkeling. Noem je het eigenlijk nog wel zo als je 15 bent? Toen je kind klein was, was het vrij gebruikelijker om dit te zeggen, maar misschien zeggen we op deze leeftijd eerder dat ze wat volwassener zijn geworden. Maar je begrijpt vast wat ik bedoel.

Er is iets veranderd. Mijn kind begrijpt bepaalde dingen beter en ik heb het idee dat ik beter met hen kan communiceren. Voor zolang het duurt, want daar moeten we ook eerlijk in blijven. Het blijft toch een puber.

Mijn kind heeft een bijbaantje

Mijn kind heeft opeens een bijbaantje. In een restaurant om precies te zijn. Twee jaar lang hebben we kranten gelopen. Ik zeg bewust WE, omdat ik altijd mee liep en het ook wel eens heb overgenomen in weken van stress (denk aan de toetsweken). Van mij was het een bewuste keuze. Het hoefde namelijk niet per se van mijn kind, maar ze vonden het ook wel fijn, want we waren zo veel eerder klaar. Ik zag het als een momentje om met een doel even buiten te wandelen. Ook in de regen had ik er geen problemen mee. Het was wel even lekker om verplicht een uurtje naar buiten te gaan. Blijkbaar had ik de stok achter de deur soms nodig.

Bijbanen-stop

Maar mijn kind kreeg echter steeds minder zin in dat ene uurtje en dat gemekker kwam mij op een gegeven moment ook mijn strot uit. Dus na twee jaar trokken we de stekker eruit. Dan maar leven van alleen je zakgeld en ik moet ook eerlijk zeggen dat het ook wel even goed was. Ik heb een kind met autisme en op een gegeven moment worden al die dingen die “moeten” opeens een groot ding en niet meer te overzien. Ook de leuke dingen als dansen en theater die natuurlijk helemaal niet moeten, maar alles bij elkaar is het dan teveel in hun hoofd. En dat lijkt mij dan ook niet de bedoeling dus er kwam even een bijbanen-stop.

Restaurant

Toen de scholen weer waren begonnen, kwam mijn kind opeens thuis met een mededeling. Het kon goed of slecht nieuws zijn. Afhankelijk van hoe ik het zou opvatten. Ik vond het goed nieuws! Mijn kind was een All you can eat-restaurant binnen gelopen waar ze personeel zochten en had direct een gesprekje gehad met de Aziatische eigenaar. Het is wel grappig, omdat mijn kind zelf ook uit China komt en een tijd lang weerstand heeft gehad tegen dat hele China, maar blijkbaar was het nu geen probleem meer (iets met een sprongetje).

Spannend

Ze konden direct beginnen, als ik het goed zou vinden. En ik vond het goed! Ook al vond ik het ook heel spannend. Dat moet ik eerlijk toegeven. Kijk, ik heb toch een kind dat net even anders is met hun lange haar (dat in een staart moest) en hun gelakte nagels. Het dragen van de bijbehorende hakken vond de eigenaar niet zo’n goed idee. Hij bracht het tactvol door te zeggen dat het teveel geklak zou zijn.

Dat begreep mijn kind. Wij weten natuurlijk allemaal dat dit vast niet de echte reden is, maar goed dat is zijn goed recht. Het is zijn zaak. Maar spannend dus. Of mensen zouden gaan lachen als ze de vrouwelijke maniertjes zouden zien of dat mijn kind de dingen niet zouden snappen door het autisme. Heel veel orders verwerken in korte tijd is namelijk wel een dingetje als je informatie op een andere manier verwerkt in je hoofd. En mijn kind moest in het donker over een rot weg fietsen. Een weg waar auto’s hard rijden. Nooit lekker. Maar weg brengen, mocht niet.

Enthousiast

De eerste keer kreeg ik een heel blij kind terug. Het was heel erg leuk geweest en ze hadden verschillende dingen mogen doen. Van gasten begeleiden naar hun tafel tot het bedienen en afruimen. En oh ja, ze hadden ook nog even meegeholpen met de afwas. Ik vond het knap en was heel erg trots. Zeker toen mijn vriend diverse appjes kreeg van mensen die hij kent en die er toevallig hadden gegeten. Ze vonden dat mijn kind enthousiast, beleefd en heel erg attent was. De juiste ingrediënten lijkt mij. En de eigenaar had gezegd dat ze ook een snelle leerling waren. Het kon niet op dus.

Overprikkeld

Helaas liep het de tweede avond heel anders. Ik kreeg een overprikkeld kind terug dat heel erg boos was. Er was tegen ze geschreeuwd, een aantal keer. Door de Chinese moeder van de eigenaar die daar ook de scepter zwaait. Ze zal wel gestrest zijn geweest, want schreeuwen lijkt mij niet de juiste aanpak. Maar het ergste was dat ze ook heel onduidelijk was in haar orders. Ze schreeuwde half Chinees (zal ze denken dat mijn kind ook Chinees spreekt?) en riep losse Nederlandse woorden zoals “Bier, bier, bier (er stonden inderdaad drie biertjes).

Mijn kind wist niet dat bier dood kan gaan en dus snel uitgeserveerd moet worden. Los van het feit dat mijn kind eigenlijk geen bier mag uitserveren, had dat onduidelijke in combinatie met dat geschreeuw geen goede uitwerking op mijn kind. Ze pikten het niet. Niemand had het recht om tegen ze te schreeuwen. En dus ging mijn kind klagen bij de zoon van deze mevrouw. De man die altijd heel vriendelijk is, maar het nu voor zijn moeder opnam. Dit hoorde bij de horeca, zei hij.

Begeleiding

Maar daar zijn wij niet over eens. Dit was pas de tweede keer en dan begrijp je als kind (want we hebben het wel over een kind) niet meteen alles. Dus dan moet je het nog even begeleiden. En dat doe je niet door te schreeuwen. Dat je hard moet werken, snel moet lopen en verschillende dingen tegelijk moet doen, begreep mijn kind ook heus wel. Ze hebben alleen nog een klein beetje hulp nodig bij de juiste volgorde. En als je dan ook nog iets duidelijker communiceert dan heb je een gouden hulp aan mijn kind. Dat is mij na al die complimenten allang al duidelijk.

En dat lijkt mij in deze tijd waar het personeel niet voor het oprapen ligt, toch vrij belangrijk. Wordt vervolgd…”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Columnist Brenda: ‘Vooralsnog wordt mijn kind gedoogd en niet gepest, dat is goed nieuws!’