Famme.nl Persoonlijke verhalen 24 jan 2022, 12:19

Leestijd: 4 minuten

Columniste Brenda: ‘De eerste autisme training is een feit’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 48 – gemeenschappelijke delers

De eerste autisme training is een feit. Nog 13 te gaan, zeg ik.

Nu lijkt het of ik aan het aftellen ben en misschien is dit ook wel zo. We zijn een traject gestart waarbij mijn kind leert om vriendschappen aan te gaan en te onderhouden. Vooral dat laatste vindt Devin lastig. Ook leer je aan welke eigenschappen een vriendschap meestal voldoet. Misschien gesneden koek voor jou en mij, maar voor iemand met autisme kan dit iets ingewikkelder zijn.

Zo noemt mijn kind gauw mensen een friend, waarvan ik denk “nou het is zeer vage kennis dit”. Ik noem iemand niet zo snel een vriend/vriendin. Nou heeft dit niet persé iets met autisme te maken, want ik hoor ook van andere kinderen dat iedereen maar een vriend is. En laten we het maar niet hebben over de vele “hartje hartje I love you” reacties onder een post op de socials, want dat slaat wat mij betreft helemaal nergens op en voldoet ook niet aan mijn definitie van houden van, maar dat terzijde. Dat zal de generatiekloof zijn en waarschijnlijk begrijp ik het gewoon niet en ben ik te oud voor dit soort dingen.

Maar goed we hebben de eerste cursusmiddag (of hoe noem je zoiets?) gehad. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik er zelf TOTAAL geen zin in had. Van mij hoefde dit niet, maar mijn kind vond het wel nuttig. Devin heeft zijn psychologische traject nu afgerond (en is er zeer van opgeknapt) en dit was de kers op de taart (daar gaat het al mis, ik lust geen kersen) oftewel het laatste staartje. En ik wilde er alles aan gedaan hebben om mijn kind een goede basis mee te geven, want zo zijn moeders. Die doen er alles aan om te zorgen dat hun kind mee kan komen in de maatschappij en willen vooral dat hun kind gelukkig is. En van een paar vriendschappen word je toch gelukkig is mijn eigen ervaring.

De meeste kinderen uit de cursus bleken geen vrienden te hebben en zaten alleen op hun kamer. Nu zal het niet altijd zo zijn dat ze hier zelf ook last van hebben. Ik  heb er genoeg over gelezen om ook te weten dat het soms wel even lekker rustig is en het een moment is om te ontprikkelen (is dat eigenlijk wel een werkwoord?). Maar goed een paar vriendschappen (al is het er maar eentje) kunnen je toch helpen op de momenten dat je het lastig hebt, maar ook op de momenten dat je het leuk hebt en dingen wilt delen. Dus dat.

De ouders waren aardig en spraken ontzettend lief over hun kinderen, die net als de mijne, toch een beetje anders is. Ik vond de verhalen mooi en voelde de liefde stromen. Er waren ook wat kinderen bij zoals Devin. Nou ja niet helemaal zo als Devin, want mijn kind is veruit de meest outgoing persoon in deze groep. Sterker nog Devin gaat leren hoe ze ietsje minder kunnen zijn (niet teveel hoor, want het maakt Devin ook echt onderscheidend).

Volgens mijn kind hebben ze weinig vriendschappen, omdat andere kinderen hen teveel vinden. Nou vind ik teveel geen goede benaming, maar Devin is behoorlijk extravert en soms (vooral als mijn kind zenuwachtig is) een beetje overweldigend. Je kan het ook enthousiast noemen. Soms moet je gewoon eerst even wennen aan dit kleurrijke kind, maar goed dat moesten mensen (vroeger) ook aan mij. Ik was ietwat direct waardoor mensen schrokken van mijn reactie. Inmiddels heb ik dat een beetje bijgeschaafd (denk ik zelf) en voldoe ik redelijk (ik verwacht nu wel wat commentaar van vrienden) aan de voorwaarden van een (goed) gesprek ;).

Op de terugweg gingen we in de auto samen oefenen. Devin moest kijken of ze met een gesprek met hun moeder (djezus wat ingewikkeld die aanspreekvorm) konden ontdekken of ze gemeenschappelijke interesses hadden. En ik merkte dat 1 cursusmiddag er al voor gezorgd had dat mijn kind toch anders een gesprek in ging. Eigenlijk kunnen een hoop pubers wel die cursus gebruiken,  want het was best leuk om een wedervraag te krijgen ;). Nou moet ik ook eerlijk bekennen dat Devin best geïnteresseerd is in anderen. Maar we hebben er hard om gelachen en de eerste opdracht kon weer afgevinkt worden. Onze gemeenschappelijke interesses zijn schrijven, andere mensen helpen en ze laten nadenken over iets (inspireren). Ook met hun stiefvader vond Devin iets wat ze allebei leuk vonden.

Naast dat het best leuk is, is het eigenlijk ook goed om samen op zoek te gaan naar de gemeenschappelijke delers (en wat je samen bindt) i.p.v. alleen te kijken naar de verschillen (vooral in deze tijd). Het schept een band. Dus ik ga vanavond ook maar weer eens een gesprekje voeren met mijn partner, kijken hoe het met onze gemeenschappelijke delers gaat 😉

Columniste Brenda: ‘Het enige dat ik kan doen, is er voor hem zijn als hij het moeilijk heeft.’