Lisa van den Akker Columns 26 aug 2022, 13:34

Leestijd: 5 minuten

Column Maria #24: ‘Alles wat me geschetst werd is een utopie en ik voel me gemanipuleerd’

Maria Lee is de trotse moeder van de vijfjarige tweeling Tom en Fien. Het leven met haar twee kinderen gaat alleen niet altijd over rozen. Vooral met Tom niet, want toen hij vier jaar was stopte Tom met eten en raakte daardoor ondervoed. Haar verhaal kon je lange tijd volgen op J/M Ouders, nu gaat haar verhaal verder.

“Het is half twaalf en ik haal Tom op van school. Een juf schiet me aan in de hal, ‘Hoe is het met je?’ Haar vraag klinkt oprecht en ik weet dat deze juf een goed hart heeft. De laatste tijd merk ik hoe moeilijk ik het vind om mensen te vertrouwen. Sinds het multidisciplinair overleg heeft mijn vertrouwen een grote deuk opgelopen. Het blijkt helemaal niet zo te zijn dat Tom terug kan komen op school als hij eenmaal op die andere school zit. Alles wat me geschetst werd is een utopie en ik voel me gemanipuleerd.

Niet in mijn kracht

De juf kijkt me begripvol aan en wacht op mijn antwoord. ‘Eigenlijk niet zo goed’, zeg ik met emotie in mijn stem. Ze knikt en ik ga verder,  ‘Het is me allemaal teveel en ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe. Iedereen heeft een mening en ik zie dat Tom het moeilijk heeft. Ik wil dat hij hier op school geholpen wordt en dat moet toch een mogelijkheid zijn?’, zeg ik met tranen in mijn ogen.

‘Je hebt gelijk Maria’, zegt ze kordaat. ‘Tom heeft zoveel potentie en heeft het nu moeilijk omdat het een drukke tijd is. Het valt me op dat het niet goed met je gaat. Normaal ben je als een leeuwin en sta je vol in je kracht. Zoals je nu bent, hebt ik je nog nooit gezien.’ Ze heeft gelijk, met grote moeite krijg ik de kinderen op tijd klaar voor school. Laat staan dat ik mezelf net kan aankleden en een klodder mascara op mijn wimpers krijg. Ik sta al een tijdje niet meer in mijn kracht, het voelt alsof ze me wakker geschud heeft. ‘Maria, jouw moederinstinct is zo goed. Je hebt het altijd goed door wat je kinderen nodig hebben. Jij staat voor je kinderen! Volg je gevoel.’

Tom heeft me inmiddels gezien en rent vol enthousiasme naar me toe. Hij slaat zijn armen om me heen en zegt, ’Oh mama ik wil zo graag bij jou zijn, hoi juf.’ De juf kijkt met een grote glimlach naar Tom, ‘Kijk dat bedoel ik, hij is sociaal en heeft zoveel potentie.’

Erin duiken

Eenmaal thuis liggen Tom en ik samen op de bank. Ik vraag Tom hoe hij het vind op school. Hij vertelt dat hij het te druk vind, dat hij niet goed kan zien wat er gebeurt en dat hij daar onrustig van wordt. Eerst sinterklaasversieringen, nu een kerstboom, lampjes en cadeautjes. ‘Alles is anders en de kindjes zijn druk en ik ook’, zegt hij. Ik verwonder me over zijn scherpe inzicht in zichzelf. Hij vertelt dat zijn hoofd vol is. Er zijn veel nieuwe kindjes op school gekomen en dat maakt dat hij zich moeilijk bij zijn werkje kan houden. Als ik hem vraag waarom hij op de tafel gaat zitten zegt hij, ‘Dan kan ik alles veel beter zien en zit ik erin, snap je’. En ja ik begrijp het.

‘En dit is dus het moment om erin te duiken’, zeg ik tegen mijn man. Als we ’s avonds aan tafel zitten. Hij knikt, ‘Je hebt gelijk, wij kunnen dit!’, zegt hij ‘Wat fijn dat die juf je aangesproken heeft, kijk Maria dat wat jij bij anderen doet krijg je nu terug. Er zijn echt wel mensen die je het waard vinden.’ Ik moet ervan huilen en vind troost bij mijn geduldige man.

Natuurlijk medicijn

De volgende ochtend speur ik het internet af naar mogelijkheden die binnen het regulier onderwijs geboden kunnen worden. Ik zoek naar handreikingen die mij kunnen helpen om Tom rust te bieden. En dan valt mijn oog op een studie uit Canada naar L-theïne, omega-3 en blauwe glidkruid. Het schijnt te werken bij concentratieklachten, bij kinderen en volwassen met het autisme spectrum, ADHD, ADD. En nee het is geen wondermiddel, het helpt de doorbloeding in de hersenen. Het vult een stofje aan, wat ervoor zorgt dat men zich beter kan concentreren, reguleren en anticiperen.

Ik kijk naar een gelijksoortig middel dat hier in Nederland verkrijgbaar is. Ik lees reviews en alles in mij roept dat we dit moeten proberen. In mijn ‘Grote Handboek van geneeskrachtige planten’ zoek ik uit welke nadelen, contra-indicaties en de wisselwerking op andere medicatie of voeding kan zijn. Er is niets dat me verontrust en ik koop in de drogist een potje. Mijn man kampt ook met concentratieproblemen en is mijn ‘proefkonijn’. Na twee weken zegt hij een verschil te merken en zich ook mentaal stabieler te voelen. We bespreken met Tom wat deze capsules voor hem kunnen betekenen en als hij het niet wil proberen is het ook goed. Niets moet! Tom wil maar wat graag de capsules innemen, want hij wil zich ook niet meer zo boos voelen. Vanaf dat moment slikt Tom de capsules.

Mening staven

Ondertussen vraag ik advies bij de onderwijsconsulenten in Den Haag. Zij horen mijn verhaal met grote verbazing aan en zeggen dat Tom op school juist geholpen moet worden. Inderdaad in een voor hem veilige omgeving. Ze begrijpen niet dat er een observatie wordt gedaan in de drukste en spannendste periode van het jaar. Als ik de onderwijsconsulent vertel van de natuurlijke medicijnen die ik gevonden heb, reageert de man positief. ‘Mevrouw ik hoor daar alleen maar positieve geluiden over. Wat goed dat u zelf op onderzoek uit bent gegaan en zich niet met een kluitje in het riet laat sturen.’

Ik voel het! Ik sta weer in mijn kracht, dit gevecht ga ik aan! En dus maak ik een afspraak op de speciale school die ons aangeraden werd. Want hoe kan ik iets afwijzen als ik er zelf niet ben geweest. Ik wil mijn mening kunnen staven.”

Column Maria #23: ‘Ik voel me een falende moeder’