Redactie Columns 20 jul 2022, 11:12

Leestijd: 4 minuten

Column Maria #23: ‘Ik voel me een falende moeder’

Maria Lee is de trotse moeder van de vijfjarige tweeling Tom en Fien. Het leven met haar twee kinderen gaat alleen niet altijd over rozen. Vooral met Tom niet, want toen hij vier jaar was stopte Tom met eten en raakte daardoor ondervoed. Haar verhaal kon je lange tijd volgen op J/M Ouders, nu een jaar later gaat haar verhaal verder.

Het multi disciplinair overleg

“‘Zullen we alvast beginnen, juf Karen moet nog even iets afhandelen’, zegt de intern begeleider. De anderen knikken instemmend. We zitten in een klaslokaal, netjes op afstand van elkaar. De gedragstolk, het wijkteam, het samenwerkingsverband, de intern begeleider en ik. Na een kort voorstelrondje wordt me gevraagd naar de knelpunten van Tom. Ik vertel kort over Toms vroeggeboorte, zijn moeilijke start en dat hij getraumatiseerd is. Dat Toms knelpunten nu aan de oppervlakte liggen omdat zijn verjaardag is geweest, zijn kinderfeestje eraan komt en Sinterklaas in het land is. Al die factoren en zijn trauma maken dat hij snel overprikkeld is en uit z’n vel kan springen. ‘En daarom kan het speciaal onderwijs zo fijn zijn’, zegt de intern begeleider.

Niet iets definitief

De tranen springen in mijn ogen, ik voel me overdonderd en hoop dat juf Karen snel aanschuift. ‘Het is niet dat ik het speciaal onderwijs niet goed vind, ik denk dat het voor Tom nu niet geschikt is. Hij heeft juist nu zijn vertrouwde omgeving nodig, verandering van school zal hem helemaal uit balans halen’ zeg ik. De intern begeleider knikt en zegt dat ze het begrijpt, maar dat een plaatsing van het speciaal onderwijs niet iets definitiefs is.

Ruimte voor trauma

Ik heb het idee dat we langs elkaar heen praten. Ik ben moe, ik voel me uitgeput en het liefst ren ik weg uit het klaslokaal. Toch blijf ik zitten en hoor de gedragstolk haar observatie van Tom vertellen. ‘Druk, weinig concentratie, geen lijn, zit op de tafel, hoort niet in het reguliere onderwijs thuis,’ dit zijn de dingen die ik hoor. De mevrouw van het wijkteam reageert erop, ‘ja hij is niet goed gehecht. WKZ moet maar niets meer doen, dit regelen wij wel. Heeft het WKZ eigenlijk wel goed onderzocht of hij goed gehecht is?’ vraagt ze aan mij. Ik antwoord dat het WKZ er inderdaad naar heeft gekeken en dat zijn vinden dat hij prima gehecht is. ‘Toms trauma staat nu op de voorgrond en hij reageert vanuit zijn trauma. Ik ben zelf getraumatiseerd, geef les in traumasensitief handelen aan o.a. hulpverleners. Ik zie heel goed welke gedragingen vanuit een trauma kunnen komen, los van het feit dat ik ook mijn blinde vlekken heb. Juist de overprikkeling maakt dat Tom buien heeft en ik kan ze momenteel niet aan. Ik ben op.’ De intern begeleider haakt hier op aan en zegt; ‘Bij een speciale school wordt ruimte geboden aan het trauma. Tom heeft rust nodig, een prikkelarme omgeving, ergens waar hij mag zijn wie hij is en kan bewegen. Dat er mensen zijn die hem begrijpen. En tussentijds als het goed is kan Tom altijd terugkomen hier.’

Een onrustige tijd

Nu komt juf Karen binnen, ik vertel globaal wat er besproken is. Ze knikt en zegt, ‘ Ja, ik herken wat moeder zegt. Het is nu ook een onrustige tijd, het is teveel voor hem. Daarom hebben we afgesproken om Tom halve dagen naar school te laten gaan, om een bui te voorkomen en hem de rust te bieden die hij nu nodig heeft’.

Ik geef aan dat ik me bezwaard voel, dat mijn kind zoveel aandacht vraagt en hulp nodig heeft. De mevrouw van het wijkteam vraagt zich af waarom er niet eerder hulp is gekomen en blijft van mening dat hij niet goed gehecht is. Ik slik mijn tranen weg en wil van alles roepen, maar in plaats daarvan blokkeer ik volledig.

Prikkelvrije omgeving

De mevrouw van het samenwerkingsverband komt met een school die passend zou zijn voor Tom. ‘Hier kan Tom zijn wie hij is, er zitten allemaal kindjes zitten met dezelfde problematiek. Hier kan hij tot rust komen, een prikkelarme omgeving. Leerkrachten die gedragsspecialisten zijn. Waar kinderen mogen bewegen en de klassen klein zijn. De kinderen hebben hetzelfde intelligentieniveau als Tom. Ze hebben moeite met prikkelverwerking en emotie regulatie, net als Tom.’ De intern begeleider vult haar aan. ‘Echt dit is zo’n fijne school. Hier kan hij zelfs werken aan zijn trauma en als hij verder ontwikkeld is kan hij als jullie het willen hier op school terugkomen.’

Wanneer ik na het twee uur durende gesprek naar huis fiets, stromen de tranen over mijn wangen. Niet omdat Tom bij het speciaal onderwijs wordt aangemeld, maar omdat ik me als moeder voel falen. Ik heb het gevoel dat ik mijn taak als moeder niet goed doe, omdat mijn eigen trauma’s naar boven gekomen zijn, door alle onderzoeken die ik onderga. Dat mijn staat van zijn, mijn kinderen beïnvloedt en ik nu niet zo beschikbaar ben als ik zou willen. Ik weet het allemaal even niet meer.”

Column Maria #22: ‘De mevrouw met de grote oorbellen zei dat hij niet op deze school hoorde’