Lisa van den Akker Columns 16 mei 2022, 11:55

Leestijd: 3 minuten

Column Maria #22: ‘De mevrouw met de grote oorbellen zei dat hij niet op deze school hoorde’

Maria Lee is de trotse moeder van de vijfjarige tweeling Tom en Fien. Het leven met haar twee kinderen gaat alleen niet altijd over rozen. Vooral met Tom niet, want toen hij vier jaar was stopte Tom met eten en raakte daardoor ondervoed. Haar verhaal kon je lange tijd volgen op J/M Ouders, nu een jaar later gaat haar verhaal verder.

“Het is begin november, Tom en Fien vieren hun verjaardag. Thuis en op school. Ze zijn beiden door het dolle heen. Natuurlijk hoort er een kinderfeestje bij en de uitnodigingen worden verstuurd. Ondertussen komt Sinterklaas aan in Nederland. Tom kan moeilijk met de spanning omgaan, helemaal nu het met zijn opa niet goed gaat, mijn vader moet hoognodig een hartoperatie. Toms lijfje staat gespannen en met grote ogen kijkt hij de wereld in. Hij kan er niet van slapen, het is hem teveel.

Mailtje van de intern begeleider

Naast de onderzoeken in het ziekenhuis, zijn verjaardag en Sinterklaas voelt hij ook nog onze spanning. Bij mij is een knobbeltje in mijn borst gevonden en de klieren in mijn oksel zijn opgezet. Ik wordt uitvoerig onderzocht in het ziekenhuis en ik wordt ook nog opgeroepen voor een uitstrijkje. Het komt wel allemaal in een keer samen.

En dan vind ik een mailtje in mijn mailbox van de intern begeleider of ik over twee weken aanwezig wil zijn bij een multidisciplinair overleg over Tom. Enigszins verbaast reageer ik op haar email dat ik alvorens het overleg eerst met haar om de tafel wil. Ik wil horen wat ze te vertellen heeft en wat haar beweegredenen zijn voor zo’n overleg. Want zonder enig overleg is er een multidisciplinair overleg gepland over Toms functioneren op school, horen wij als ouders daar niet over geïnformeerd te worden. Dat er zorgen zijn over het functioneren van onze zoon?

Tom was na de week van zijn verjaardag al thuis gekomen met het verhaal dat de ‘mevrouw met de grote oorbellen’, had gezegd dat hij niet op deze school hoorde. Ik kon het toen nog niet plaatsen, maar nu viel het kwartje bij mij. Toms gedrag was voor ons ook moeilijk te hanteren, helemaal nu. Ik sliep weinig, mijn vader lag slecht en ik zat vol in de onderzoeken.

Omgaan met zijn emoties

Bij mijn man en mij stond het water aan de lippen. Ik was moe, intens moe en alles gaat maar door. Ik probeer het gezellig te maken, vieren wat er te vieren valt. Naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis voor Tom, naar het ziekenhuis voor mijn vader, naar het ziekenhuis voor mezelf. Tot ik het op een ochtend niet meer volhoud en in huilen uitbarst. De uitbarstingen van Tom eisen hun tol en ik kan er niet meer mee omgaan. Ik besluit om hulp te vragen en vanaf dat moment start er een hulptraject om ons te ondersteunen. Te kijken wat we nodig hebben en vooral om Tom te helpen om met zijn emoties om te gaan.

Het gesprek met de intern begeleider is goed verlopen. Tom heeft hulp nodig met het reguleren van zijn emoties. Samen moeten we gaan onderzoeken wat hij nodig heeft hier op school. Ik geef duidelijk aan dat ik wil dat Tom op school blijft en niet naar het speciaal onderwijs gaat, want cognitief gezien kan hij het aan en deze tijd vergt natuurlijk ook wat van hem. De intern begeleider is het met me eens, ‘Tom heeft hier een plek op school en van speciaal onderwijs is geen sprake.’ Vol vertrouwen en goede moed ga ik naar huis. ‘s Avonds praat ik mijn man bij, ook hij is opgelucht dat er nu gewerkt wordt om Tom te helpen met het reguleren van zijn emoties. Niet wetende dat dit het begin is van een bizarre strijd voor Tom.”

Column Maria #21: ‘Hij slaat, schopt en worstelt zich uit mijn armen’