Redactie Persoonlijke verhalen 15 feb 2021, 08:59

Leestijd: 4 minuten

Columniste Brenda: ‘Mijn zoon is 14 en valt niet alleen op jongens, maar hij is ook non-binairy’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column: De week van Moeder enzo – Deel 2

‘Als je je naam moest veranderen, hoe zou je dan willen heten? Hebben jullie daar wel eens over nagedacht? Ben je tevreden met de naam die je hebt gekregen?

Mijn naam is Brenda en het is niet zo dat ik deze persé wil veranderen, maar heel erg warm word ik er ook niet van. Ik had liever Anouk geheten. Dat vind een mooie charmante en stoere naam. Maar goed zo heet ik niet.

Mijn ouders hadden twee namen gekozen: Selma en Brenda. Ik vind het allebei niet super. Selma vond ik meer de naam van een spelletje (en nou niet allemaal reageren als je Selma heet) en Brenda een beetje ordinair (sorry mijn mening). Dat werd niet beter toen er in mijn tijd (ik ben oud) een Brenda Steunbeer op tv kwam. Je snapt het vast.

Maar goed ik heb nooit mijn naam daadwerkelijk willen veranderen. Zo erg is het niet. Mijn kind daarentegen wil het wel. Hij heet Yens Xin en komt van oorsprong uit China. Hij is geadopteerd en bij de adoptie besloten we hem een eigen naam te geven en eentje die hij al had. Dan kon hij later kiezen.

Wist je dat heel veel ouders hun kind nu twee moderne (waar je iets mee kan) namen geven? Zodat ze ook later kunnen kiezen. Dat is helemaal in.

Maar mijn kind wil beide namen niet meer. Het past hem niet zegt hij. Eerst nam ik het niet zo serieus, geef ik toe. Dat doe ik wel vaker niet. Mijn kind is soms zo anders dan andere kinderen dat alle veranderingen mij soms een beetje te snel gaan. Dan hoop ik dat het weer over waait.

Alleen toen hij zei dat hij op jongens viel, wist ik meteen, dit klopt, dit hoort bij hem. Dus daar heb ik nooit aan getwijfeld. Maar de rest vind ik allemaal een beetje lastig.

Op school zit hij in een LGBTQ+ groepje. Ik ga je nu niet uitleggen wat het allemaal betekent, want ik moet het zelf opzoeken. Ik heb een boek voor hem gekocht om voor Nederlands te lezen: Gloei. Daar wordt alles in uitgelegd middels interviews met mensen die het zijn dus dat leek mij heel handig en ga ik zelf ook lezen. En dan schrijf ik er daarna wel weer een stukje over.

Mijn zoon is 14 en valt niet alleen op jongens, maar hij is ook non-binairy. Dat betekent dat je je niet thuis voelt in de mannen of vrouwen identiteit. Je zit er tussenin en kan soms vrouwen en dan weer mannen kleding dragen.

Dus mijn kind shopt wel eens op de vrouwenafdeling en heeft inderdaad een vrouwenblouse wat hem fantastisch staat. Althans toen ik er aan gewend was. Je moet een soort knopje in je hoofd uitzetten die alles in hokjes plaatst. En mijn zoon is al helemaal niet in een hokje te plaatsen met zijn lange haar (dat hij tegenwoordig krult met de krultang), met al zijn ringen en kettingen en op zijn hakken.

Verder draagt hij vaak een joggingbroek en mannen blouses en jasjes. Eigenlijk ziet hij er heel cool uit. Dus daar heb ik dan weer geen moeite mee. Net als met dat non-binairy. Daar ben ik inmiddels ook weer aan gewend.
Alleen die naamwisseling vind ik vreselijk. En hij meent het echt.

Het is zelfs zo dat hij zijn naam op school (met mijn toestemming dat dan weer wel) en bij de therapie heeft veranderd. Daar bestaat geen Yens Xin meer. En dat vind ik lastig, want ik heb hem zijn naam met liefde gegeven. Net als mijn ouders dat met mij gedaan hebben, besef ik nu (dus zal nooit meer over Brenda zeuren).

Maar hij wil echt anders heten. Hij houdt het al een half jaar vol en is er zeer standvastig in. En ik mag het lastig vinden van hem, maar moet het als ouder wel proberen (oma’s mogen Yens blijven zeggen, want die zijn volgens hem te oud om het nog te leren).

Dus dat proberen, dat doe ik sinds kort. Echt goed gaat het mij nog niet af. Ik haal de namen elke keer door elkaar en als ik bij de trap sta om hem te roepen voor het eten, betrap ik mijzelf erop dat ik soms zijn naam weglaat bij het roepen en alleen “eten” roep. Het voelt nog zo ongemakkelijk. Maar hij wil het echt.

Volgend week zal ik jullie vertellen hoe het mij vergaat. En nog belangrijker wat zijn naam is geworden. Nog een weekje wachten dus 😉 Hopelijk tot dan!’

Columniste Brenda: ‘Soms zette hij volledig zijn hakken in het zand en kreeg ik de volle laag’