Brenda Schaaper Columns 20 dec 2022, 14:02

Leestijd: 5 minuten

Brenda: ‘Helaas wordt mijn kind nog bijna elke dag uitgescholden’

“Mijn kind is een klein beetje overprikkeld. De afgelopen dagen waren volle dagen met veel indrukken. En dat eist z’n tol. Afgelopen week was Cédé jarig. 16 jaar werd mijn lieve kind. Ik vind het wat, opeens gaat het zo ontzettend snel allemaal.

Op hun verjaardag zelf deden we niet veel meer dan zingen, cadeaus overhandigen en naar theaterles gaan, waar ook getrakteerd werd. Want 16 jaar of niet, het blijft leuk om te trakteren.

Paarse vrijdag

De dag erna werd het echt gevierd. Op Paarse Vrijdag, hoe toepasselijk. Een aantal vrienden en familieleden hadden expres iets paars (of donker roze 😉) aangedaan. Mijn kind zelf had niets van dat alles aan. Ze hadden er niet zoveel zin in dit jaar. Eigenlijk moet het een leuke dag zijn en ik las dat er steeds meer scholen aan Paarse Vrijdag meedoen. Aan de ene kant super mooi en aan de andere kant hoop ik van harte dat ze elkaar ook de volgende dag blijven respecteren. Want alleen een paars shirtje aantrekken, helpt niet.

Het is een dag om je eraan te herinneren dat je jezelf mag zijn. Een dag van respect voor iedereen. Sommige mensen vinden dit soort dagen overdreven. Ik hoor heel vaak: ‘Ja nu weten we het wel.’ Of: ‘Waarom is er geen dag voor hetero’s?’ Het is elke dag hetero dag, lieve mensen. Die mening ben ik toegedaan sinds ik van nabij zie hoe mijn kind moet struggelen als gay kind. Hoe anders je je kan voelen, omdat het merendeel toch hetero is, net als ik. En hoeveel weerstand er nog steeds op de regenboog community is. Onbegrijpelijk. Love is love, zou je denken.

Uitgescholden

Helaas wordt mijn kind nog bijna elke dag uitgescholden voor K-homo en kreeg Cédé vorige week zelfs een klap op hun achterhoofd tijdens het fietsen. Door een groepje jongens die mijn kind inhaalde en vervolgens tijdens het fietsen een klap gaf. Uiteraard op een rustig stuk waar weinig verkeer is. Je zou bijna denken dat het een uitgedacht plan was. Mijn moedige kind liet zich niet kennen en haalde ze vervolgens weer in om te zien wie ze waren, maar ze fietsen snel weg met de capuchon strak over hun hoofd getrokken. Helden! En ja dit is cynisch.

Dus toen het Paarse Vrijdag was had mijn kind er niet zo’n zin in. De school deed er niet veel aan (gek, want het is een hele kleurrijke school) en verkocht alleen brownies (niks paars aan). Mijn kind deed er niet aan mee, want als je daar als queer persoon ging staan, wist je zeker dat je aan de beurt was. En soms ben je het een beetje beu om je rug altijd maar te moeten rechten als je weer eens een opmerking naar je hoofd krijgt. Dan wil je ook wel eens in de luwte staan en zo geschiedde.

Feestje

Thuis gekomen waren veel familieleden en vrienden daar om mijn kind te feliciteren met hun verjaardag. Super lief dat ze in grote getalen gekomen waren. Meestal doen we er, op verzoek van mijn kind, niet zo heel veel aan, maar dit is toch een bijzondere leeftijd. Cédé was de vriendelijkheid zelve, gaf iedereen een dikke knuffel en deed flink mee in de bediening. Totdat mijn broer ging zingen haha, toen vond mijn kind het de hoogste tijd om te vluchten en de rust op te zoeken in hun kamer. Dat geeft niet. Cédé had het lang volgehouden en iedereen kent de situatie. Genoeg is genoeg en wij hadden het evengoed heel gezellig met elkaar. Ook belangrijk.

De volgende dag kwamen er wat paradijsvogels van de camping logeren. Daar keek mijn kind erg naar uit. Eerst waren ze wat in de war (en een beetje boos) dat alle treinschema’s veranderd waren en iedereen later kwam. Dat was even schakelen voor mijn kind met autisme en was lastig. Maar toen de eerste binnenkwam, was Cédé alles vergeten en kon de pret beginnen. En een lol dat ze hadden met elkaar.

Liefdevol

Zo heerlijk om te zien hoe ze met elkaar omgaan. Zo liefdevol en respectvol. Ik denk elke keer als ik dat zie: wat zou de wereld een stuk mooier zijn als iedereen zo met elkaar zou omgaan. Echt hoor. Zo begripvol en geïnteresseerd naar elkaar. Ik zie het andere pubers echt niet doen. Ze luisteren naar elkaars problemen, leven mee en geven liefdevol advies aan elkaar.

De volgende dag (ze lagen met z’n allen op matrassen in onze concept store) hoorde ik ze alweer lachen en toen we beneden kwamen, zat er eentje op een stoel (heeft een spierziekte) een omelet te bakken met allerlei bijzonder ingrediënten die ze had gevonden in ons huis. De anderen dekten de tafel en samen smulden vervolgens van de met liefde bereidde omelet. Vele complimenten volgden. Zo lief dat ze dit had gedaan, hoorde ik ze zeggen. Ook dat vond ik bijzonder. Je kan het namelijk ook niet zeggen.

Paradijsvogels

Daarna zochten ze hun matras weer op om naar elkaars verhalen te luisteren. De mijne schrijft een boek (fictie) in het Engels en ik hoorde Cédé minimaal een half uur voorlezen. Daarna luisterden ze naar een liedje dat door iemand was ingezongen en waarvan de ander de tekst had geschreven. Heel creatief allemaal.

Dus het weekend was zeer geslaagd. Het voelde weer als een lichtpuntje op de tijdlijn van mijn kind. En die verjaardag met vrienden en familie. “Oh sla die volgende keer maar weer over hoor mam. Als jij, papa en oma er zijn, is het genoeg”.

Ik weet genoeg. Voortaan gewoon alleen maar paradijsvogels. Want die geven ook kleur aan mijn leven.”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Columnist Brenda: ”Ik hoor nergens echt bij’, zei mijn kind’