Brenda Schaaper Columns 28 mrt 2023, 13:28

Leestijd: 5 minuten

Brenda: ‘Ooit zat mijn kind in Taarten van Abel, wat een avontuur was dat’

“Ooit zat mijn kind in Taarten van Abel. Wat een avontuur was dat zeg. Ik zie ons nog zo zitten in ons appartementje waarin we uiteindelijk konden wonen, nadat ik gescheiden was. Mijn kind achter mijn laptop een mail tikkend aan de redactie van Abel. Niet dat Cédé het programma kende, maar mijn kind was er wel geschikt voor met hun bijzondere uitspraken en denkwijze, dus liet ik hen een aflevering zien. Nou Cédé vond het wel wat en ging schrijven. Zelf schrijven dus!

Dat is waar het vaak misgaat, zei de alleraardigste dame van de redactie. De ouders schrijven vaak de mail voor hun kind en dat zien ze. Bij de mail van Cédé was hier geen twijfel over geweest. Dat kwam door de manier van schrijven en vooral de ietwat eigenzinnige slotzin had hen getriggered: “Ik wil je best meer vertellen, maar alleen als ik oog in oog met je sta.”

Taarten van Abel

Ik heb heel erg gelachen om die laatste zin en was ontroerd om te horen hoe mijn kind de reden omschreef waarom ze mijn nieuwe vriend een taart wilden geven. “Omdat er nu twee fijne families waren en met deze taart deze families samen kwamen.” Of zoiets, want helemaal precies weet ik dit niet meer. Alleen die zin van oog in oog heb ik echt letterlijk onthouden. Ook omdat deze vrij apart was.

Taarten van Abel krijgt honderden brieven per maand (kan ook per week zijn, ook dat weet ik niet meer, maar veel dus). Dus het was al een wonder dat Cédé eruit gehaald werd. Na een tijdje kwam een dame van de redactie op bezoek om verder te praten. Dat was leuk en ze vond Cédé geschikt. Echter, doordat er al een serie liep, duurde het nog een halfjaar voordat mijn kind aan de beurt was. Die was het zelf inmiddels helemaal vergeten en op de ochtend van de opnames had ik met school (lagere school, 9 of 10 jaar) geregeld dat mijn kind niet naar school hoefde. Ik haalde Cédé bij hun vader op en vertelde het nieuws. Eerst ging mijn kind hysterisch schreeuwen en daarna heel hard huilen. Ik huilde zelf mee en was blij voor hen.

Spannend

Daarna mag je er alleen even bij zijn als ze in de voorbereiding zijn met geluid enzo. Want als Abel zelf komt, dan moet je als ouder weg uit je eigen huis. Cédé had hun nagels roodgelakt, omdat het logo van Taarten van Abel ook rood was en ook hadden ze hun cape (een deken die vastgenaaid was aan een zelfgemaakt shirt) klaarliggen om te showen. Mijn kind wilde toentertijd namelijk modeontwerper worden.

De taart naar mijn vriend brengen was reuze spannend. Hij wilde net weg gaan om zijn dochter naar de handbal te brengen. Die dochter zat bij ons in het complot en was opeens haar handbalschoenen kwijt. Hierdoor zorgde ze voor vertraging en kon Cédé nog aanbellen. Ik weet nog hoe lief mijn vriend reageerde. Hij negeerde de camera die op zijn snufferd stond en ging door zijn knieën voor mijn kind, zodat hij op gelijke hoogte was. Ik vond het lief dat hij daar over nadacht (iets wat ik in het vervolg zelf ook zou kunnen doen, oeps). De taart werd hartelijk ontvangen en we namen meteen een stukje met zijn allen. De dochter kwam ook in beeld en vond het nog een beetje spannend, omdat ze net de puberteitleeftijd kreeg waardoor je je soms gaat schamen en bang bent wat anderen ervan vinden.

Eerlijk en open

Maar ook dat kwam uiteindelijk helemaal goed. Iedereen vond het fantastisch, ook haar vriendinnen en opeens was het toch wel heel cool haha. Het werd pas een jaar later uitgezonden. Mijn kind zat toen inmiddels op een andere lagere school en wij waren verhuisd naar de omgeving waar mijn vriend woonde. Op de dag na de uitzending (maandag dus) durfde mijn kind niet naar school. Zelf heeft Cédé ook nooit (of stiekem?) gekeken naar de uitzending. Dat herken ik wel van mijzelf. Het is toch raar om jezelf terug te zien op televisie, maar de uitzending was ontroerend mooi.

Ik was een beetje verbaasd over de excel die mijn kind had gemaakt om uit te leggen hoe je mensen kan vertrouwen. In welke categorieën ze zaten en hoe je dat aan Cédé kon merken (niet aankijken bijv.). Ook dat was zo eerlijk en open. Wat is Abel (Siemon) goed hierin. De kinderen op school waren trots en hadden het allemaal gezien. En eigenlijk waren ze maar in één ding geïnteresseerd. Of de taart lekker was? Zo simpel kan het zijn.

Douwe Bob

Daarna is er nog veel gebeurd in ons leven. We werden benaderd door Douwe Bob die de aflevering had gezien. Cédé kwam terecht in zijn videoclip “Shine” en een mediatour volgde. Van het Jeugdjournaal en Koffietijd (toen mocht ik ook mee) tot de Wereld Draait Door, Cédé is overal geweest met Douwe. Het was heel bijzonder om mee te maken en ook geweldig om te zien hoe vrij mijn kind is voor de camera’s. Alsof ze er niet zijn.

Van de week werden we gebeld door een journaliste die op zoek was naar een oud deelnemer van Taarten van Abel en zo kwam ze bij ons terecht. Ze vertelde ons dat Taarten van Abel ermee stopt. Het werd een leuk interview en Cédé gaf enthousiaste antwoorden (en dat is geen vast gegeven nu mijn kind in de puberteit zit).

Aanspreekvorm

Voor journalisten is het uitschrijven van het artikel vervolgens best lastig, omdat je met andere aanspreekvormen te maken krijgt als je mijn non-binaire kind wilt respecteren (en dat willen ze). Veel zijn daar nog te onbekend mee en dan gaat het mis (en help ik ze). In mijn columns hanteer ik deze aanspreekvormen ook en daar komt regelmatig kritiek op. Het is lastiger lezen en dat begrijp ik. Iets met alle begin is moeilijk. Maar daarover meer in mijn volgende column.

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Cédé (16). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (18, 20). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.