Brenda Schaaper Onderzoek 15 jul 2023, 11:11

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: ‘Het kind werd achtervolgd door hordes kinderen die hen treiterden’

Voordat ik naar bed ga, besluit ik nog 1x op Magister te kijken. De laatste dagen kijk ik er verdacht veel op, geef ik eerlijk toe. Zo’n laatste toetsweek kan nog voor vele verrassingen zorgen, weten we uit ervaring. In het geval van mijn kind vaak uitschieters naar beneden. Waar het aan ligt, schiet mij maar lek. Misschien einde jaar, vermoeid, hooikoorts, klaar ermee? I don’t know, maar wat ik inmiddels wel weet, is dat het pas zeker is als het laatste cijfer binnen is.

En tot mijn verbazing kijk ik nu naar het allerlaatste cijfer van dit jaar. Na ruim 2 weken wachten, is Bio opeens binnen. Staat daar nou een 8,3? Zo dat is hoog voor mijn kind. Dat betekent maar 1 ding, Cédé is officieel over!

Geen bespreekgeval

Ik besluit meteen naar de kamer van mijn kind te gaan. De nachtuil is vast nog wakker. Op mijn opmerking dat Bio ook binnen is, grijpt Cédé nerveus hun telefoon en kijkt met eigen ogen naar de 8,3 die daar toch echt staat.

Reactie 1: “OMG moeder (kind zegt nooit mam), ik ben zonder een bespreekgeval te zijn, gewoon over!”

Reactie 2: “OMG, ik moet volgend jaar eindexamen doen!” Bij de laatste zin trekt mijn kind een soort theatraal “dat wordt spannend” gezicht.

Lange weg

De nachtuil is blij, heel blij en belt meteen hun vader op die niet zo’n nachtuil is, maar toch direct opneemt. Trots vertelt Cédé dat het laatste cijfer binnen is en dat ze nu officieel over zijn. Ik raak er een beetje ontroerd van, omdat ik het mijn kind zo ontzettend gun. Dit kind heeft namelijk zo’n lange en moeilijke weg moeten afleggen op school.

Het autisme heeft hen de laatste jaren met toetsen behoorlijk in de weg gezeten, maar vlak ook de soms slechte mentale status van mijn kind door het veelvuldige pesten niet uit. Dat doet ook iets met je welzijn en met je concentratievermogen.

Optimistisch

Ooit (4 jaar geleden om precies te zijn), begon Cédé heel optimistisch aan een nieuwe school. Een Havo waar veel kinderen uit de buurt heen gingen en die midden in de aula een RESPECT muur hadden staan, met hele mooie hoopvolle quotes erop. Het gaf ons allemaal een goed gevoel en dus was de beslissing snel genomen. Deze school moest het worden. Maar na de eerste kennismakingsweek kwam de mentor al zorgelijk naar mij toe. Het was niet goed gegaan met socialiseren.

Nu weet ik inmiddels dat je een kind met autisme nooit meteen de eerste week op kennismakingsreis moet laten gaan. Dat zijn veel te veel prikkels en mijn kind komt dan nog niet zo goed uit de verf. Uit nervositeit maakt mijn kind (zeker toen nog) meer theater dan nodig is en dat schrikt andere kinderen af.

Achtervolgd

Cédé mocht niet aan tafel zitten bij hun klasgenootjes. Deze gooiden snel hun rugzak op een stoel, zodat mijn kind er niet kon zitten en zo kon ik nog wel even doorgaan. Ik vond het hartverscheurend om te horen. Maar de tijd daarna leek het wel beter te gaan, toen mijn kind rustiger werd in de klas. Maar schijn bedriegt.

Het kind werd in de pauzes achtervolgd door hordes andere kinderen die hen met zijn allen treiterden en het hek was van de dam. Ondanks het zeer strenge pestbeleid, kreeg school het pestgedrag niet onder controle. Er zat dus maar 1 ding op en dat was naar een andere school verhuizen.

Paradijsvogels

Daar zit mijn kind nog steeds op. Het is een kleurrijke school waar meer paradijsvogels rond wandelen en waar ze een speciaal lokaal hebben als je wat overprikkeld bent. Zeker in de tijd dat mijn kind niet zo goed ging, heeft het daar vele uren doorgebracht. Inmiddels is Cédé een aantal EMDR (trauma) therapiesessies verder en gaat het best goed met mijn kind. Ondanks dat ze nog bijna dagelijks uitgescholden worden, kan Cédé dit toch beter handelen.

Mijn kind heeft een enorme persoonlijke groei doorgemaakt en dat zie je ook terug in de cijfers. Althans dit jaar. Vorig jaar en het jaar daarvoor, was mijn kind nog een bespreekgeval. Vakken als Geschiedenis, Duits en economie nekten mijn kind. Vaak snapte Cédé de vragen niet, omdat ze in hun ogen voor meerdere uitleggen vatbaar waren. En dus mocht mijn kind vorig jaar eigenlijk niet over.

Tong afbijten

Wat school toen gedaan heeft, daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor. Ze keken alleen naar de cijfers van het exacte vakkenpakket dat mijn kind zou kiezen en concludeerden dat Cédé op basis van die cijfers gewoon geslaagd zou zijn. En dus ging mijn kind alsnog over. En dat doet iets met je zelfvertrouwen! Je hebt namelijk als kind heus wel door dat het bij jou vaak niet lukt en een kind met autisme is daar enorm gevoelig voor.

Kritiek komt daar extra hard aan, omdat ze het zelf al erg genoeg vinden en vinden dat ze wederom falen. Vroeger was ik zelf een enorme streber en heb daarom meermalen de fout gemaakt om een cijfer te laag te vinden. Fout! Sowieso fout (want wie ben ik om iets laag te vinden), maar helemaal met een kind met autisme. Dus dat probeer ik niet meer te doen. Maar bij een uitglijder als een 3,5 moet ik nog steeds slikken en mijn tong afbijten om niks te zeggen.

Doorzettingsvermogen

Maar ondanks die laatste uitglijder voor Natuurkunde (altijd lastig) is het toch gelukt! Mijn kind is over met slechts 1x een vijf op hun rapport. En dat waren er vorig jaar nog 4. School heeft het heel goed ingeschat door Cédé niet te laten blijven zitten in de 3e. Want zie hier een kind met een prachtig rapport dat met een dosis zelfvertrouwen volgend jaar eindexamen mag doen.

En dat, als hoedje toe, heel veel leuke berichtjes heeft ontvangen van docenten die zo genoten hadden van mijn kind in de klas. Die schreven dat ze hun mentaliteit en doorzettingsvermogen zo bewonderden en wel 30 leerlingen als Cédé in de klas zouden willen hebben.

Trotse moeder

Dus hier zit een hele trotse moeder. Die zin heeft in de vakantie waarin ze samen met deze kanjer weer een camping gaan runnen voor paradijsvogels zoals Cédé. We hebben er extra veel zin in!

Columnist Brenda: ‘Cédé heeft autisme en dat zit behoorlijk in de weg met school’