Brenda Schaaper Columns 14 jun 2022, 10:57

Leestijd: 4 minuten

Columnist Brenda: ‘Mijn kind werd direct uit de groep gemieterd, zo genadeloos hard’

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

“Geen idee hoeveel keer in hun (aanspreekvorm van Devin is ze/hen/hun) leven mijn kind al is afgewezen. Vaak in ieder geval. Zo vaak dat ik het knap vind dat mijn kind nog overeind staat.

Afwijzing

‘Mam, ik ben het gewend en weet hoe ik ermee om moet gaan.’ Dat zei mijn kind, nadat een groep jongeren waar Devin zou gaan logeren, hen om onverklaarbare redenen uit de groep gooiden. De logeerpartij ging door, maar zonder Devin. Einde bericht. Sterker nog mijn kind werd direct uit de groep gemieterd. Zo genadeloos hard. Zonder enige uitleg of toelichting wat je dan verkeerd zou hebben gedaan.

En wat moet je dan? Mijn kind was van slag dat lijkt mij duidelijk. Het feit dat Devin niet wist wat de reden was, vrat nog het meeste aan hen. Gelukkig vertelde Devin het direct aan mij. Ik zag verontwaardiging en onbegrip, maar het echte verdriet lieten ze niet zien. Maar dat was er wel. Dat merkte ik toen mijn kind de volgende dag eerder uit school kwam. Devin was ziek. Letterlijk ziek van het hele voorval.

Zo vaak gepest

Dat snap ik, want als ik eerlijk ben, heb ik er ook een traantje (of wat) om weg gepinkt. Als je kind heel veel vrienden heeft dan denk je misschien wat een onzin dit. Maar de mijne is in hun leven zo vaak gepest dat het bij mij meteen weer een litteken (dat er duidelijk nog zit) openrijt. Het helpt dan ook niet mee dat ik weet dat mijn kind ook vaak neerslachtig is. Wat logisch is als je het idee hebt dat je soms 24 uur per dag moet strijden om jezelf te kunnen zijn (woorden van mijn eigen kind). Dan kan ik mij voorstellen dat je na zo’n voorval weer denkt, wie zit er op mij te wachten? En iedere keer als zo’n periode zich weer aandient (het komt en het gaat) dan hoop ik met heel mijn hart dat mijn kind sterk genoeg is om weer op te klauteren en verder te gaan. Ik moet er niet aan denken dat ik verder moet zonder kind. Dan hoeft het van mij ook niet meer. Ik heb één kind en dat is mijn alles.

Vaak alleen

Dus dat speelt op de achtergrond (en soms op de voorgrond) altijd mee in mijn hoofd. Devin heeft niet veel vrienden ze zitten vaak alleen op hun kamer. Vroeger dacht ik dat dit gewoon bij mijn kind hoorde, maar ik merk dat hier verandering in komt. Ook Devin wil ergens bij horen. En dat valt niet mee als je anders bent. Zeker niet als je als nieuw persoon in een bestaande groep stapt. Dat is voor iemand die heel sociaalvaardig is al moeilijk. Want je moet wel iets te bieden hebben, anders hebben ze je niet nodig. Ze zijn ten slotte al een groep. En als je weet dan mijn kind last heeft van autisme dan begrijp je dat het sociaalvaardige niet altijd aanwezig is.

Autisme

Het gekke is, mijn kind komt heel erg sociaal en open over. Devin maakt ook super makkelijk contact. Dus je zou niet direct autisme bij hen verwachten. Maar het is er wel. Mijn kind voelt niet goed aan of ze teveel in iemands aura zitten of iemand irriteren. Kleine non-verbale signalen die ik zelf wel zou oppikken, ziet mijn kind niet. Dat is super lastig, omdat mensen het niet direct zeggen als ze iets vervelend vinden. Je moet je toch veilig voelen om je irritatie uit te kunnen spreken en dat is er niet als je iemand net ontmoet. Of je bent bang dat iemand kwaad wordt en loopt er dus maar voor weg. Dus kinderen zeggen vaak niks tegen mijn kind. Ze gaan hen negeren of gooien hen, zoals in dit geval, uit de groep.

En dat is jammer (understatement) en ook niet nodig, want mijn kind wordt niet kwaad als je iets zegt. Devin denkt alleen maar: fijn dat is duidelijk. Nu weet ik wat je van mij verwacht. En zet dan ook die stap opzij, zonder oordeel.  Dat is iets wat wij van autisme kunnen leren. Duidelijk communiceren! Zeggen wat je niet fijn vindt om met een schone lei weer verder te kunnen gaan. Dat scheelt in ieder geval een hoop verdriet en frustratie in het geval van mijn kind.

Een volgende keer gaat mijn kind het anders aanpakken en op voorhand al aangeven dat het soms niet alles aanvoelt. En dat je er dus rustig iets van kan zeggen. Misschien helpt het. Ik hoop het van harte, want Devin is het waard!”

Even opnieuw voorstellen: 6 vragen aan J/M Ouders-columnist Brenda