Maaike van de Graaf Ouders 6 sep 2020, 07:00

Leestijd: 5 minuten

Zoon van columniste Brenda ging, na jaren gepest te zijn, naar een nieuwe school: ‘De klas had hem positief verrast’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column deel 5: Zoon van columniste Brenda ging, na jaren gepest te zijn, naar een nieuwe school: ‘De klas had hem positief verrast’

‘Na een lange periode van thuisscholing en een grote vakantie was het deze week dan zover. Mijn kind ging naar een nieuw school. Spannend lijkt mij, maar Yens verzekerde mij dat hij totaal niet (met de nadruk op totaal) zenuwachtig was. Echter, zijn ietwat prikkelbare karakter zei mij iets anders. Maar ik liet het gaan, want zelf had ik ook pijn in mijn nek en schouders. Spanning denk ik…

Nadat hij op zijn vorige school al voor de herfstvakantie tot op zijn enkels was afgebrand en angst kreeg om door de schoolgangen te lopen, besloten wij dat dit niet de plek was waar ons kind een leuke, maar vooral veilige schooltijd zou krijgen. Yens viel blijkbaar teveel uit de toon op deze dorpsschool. Kinderen gingen blaffen bij het zien van de choker om zijn nek. Zijn vrouwelijke maniertjes waren superleuk om na te doen, vooral als je met z’n allen was, maar het meest angstig werd hij van het gestaar. Hij durfde niet meer alleen door de gangen te lopen en voelde zich opgejaagd. Als moeder breekt je hart als je merkt dat dit de reden is dat zijn broodtrommel elke keer nog vol is. Hij bleef wandelen in de pauzes om maar weg te blijven bij al die pestkoppen. En dan heb je geen tijd om je brood op te eten (en misschien ook wel geen honger meer).

Moedig en tegelijkertijd loodzwaar

En je zou denken dat je je dan gaat aanpassen als kind, maar dat deed hij niet. Hij bleef bij zichzelf en zwichtte niet voor de groepsdruk. Dat vond ik heel erg moedig van hem, maar ik vond het ook loodzwaar om hem zo te zien ploeteren. En dus gingen we in overleg met Yens op zoek naar een nieuwe school. En ik zal je zeggen, zo’n beslissing neem je niet zomaar. We hebben er alles aan gedaan om het pesten te laten stoppen en ook leraren hebben hun uiterste best gedaan, maar het is niet gelukt.

We gingen op zoek naar een iets stadsere school en vonden er eentje die heel goed aangeschreven stond. Maar daar kregen we in eerste instantie nul op het rekest. Ze namen namelijk geen zij-instromers aan (Yens ging naar Havo 2). De moed zonk in mijn schoenen toen ik dit hoorde, want dit leek de ideale school. Daar ging mijn hoop. Maar het geluk was aan onze kant. Een mentor uit het eerste jaar hoorde mijn verhaal aan en stak zijn nek uit voor Yens. Hij kreeg het voor elkaar dat ze een uitzondering maakten voor mijn kind. Hij was welkom. Ik denk dat ik op dat moment wel een traantje heb gelaten, zo opgelucht was ik.

Een nieuwe start

En vandaag was het dan zover. We gingen samen op de fiets om nog een keer te oefenen hoe hij moest fietsen. Vlak voor het schoolplein liet ik hem los, want het is natuurlijk totaal niet cool om met je moeder naar binnen te gaan. Ik stond weer klaar op de afgesproken tijd, maar meneer de koekepeer was er niet. Drie kwartier later kwam hij aansjokken met een leuk excentriek meisje aan zijn zijde. Hij had nog even een praatje gemaakt met de mentor en haar het verhaal op zijn vorige school verteld. Dat was heel goed van hem, ze kan het maar weten.

Hij gaf nu wel toe dat hij erg nerveus was geweest. Op het pad naar de hoofdingang was hij een beetje angstig geweest en had om zich heen gekeken of de kinderen hem aanstaarden. Maar hij had aan de woorden gedacht die ze hem op therapie hadden geleerd en beseft dat zijn angst gebaseerd was op oude ervaringen en dat het niet iets van nu was. Het had hem geholpen en ik vond het knap van hem.

Op naar een betere toekomst!

Het leuke meisje bleek in zijn klas te zitten. De klas had hem positief verrast en hij had al aansluiting gehad bij diverse kleurrijke meiden. De kinderen hadden niet opgekeken van zijn zwarte nagellak en ietwat vrouwelijke maniertjes en waren gewoon aardig geweest. Hij moest er helemaal aan wennen. Zelf werd ik er ook heel enthousiast van. Volgens mijn kind iets te. ‘Ik vind het niet erg dat je enthousiast bent, maar ik heb liever niet dat je dit laat zien op het schoolplein.’ Ik begreep het, het blijft toch een puber.
Maar eigenlijk was ik helemaal niet meer van plan om mij te vertonen op dat schoolplein. Ik had genoeg kleurrijke kinderen gezien. En pestkoppen heb je overal, dat beseffen we ons heel goed. Maar er zijn nu wel meer gelijkgestemden, waar Yens in de pauze even bij kan gaan zitten en dat schept vertrouwen. Op een betere toekomst!’

Iedere zondag schrijft Brenda een nieuwe column. 

Meer columns van Brenda lezen?

• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 1) 
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 2)
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 3)
• Columniste Brenda gaat met haar zoon naar de camping: ‘Waarom wilde ik dit?’ (Deel 4)