Maaike van de Graaf Ouders 30 aug 2020, 07:00

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda gaat met haar zoon naar de camping: ‘Waarom wilde ik dit?’ (Deel 4)

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Columniste Brenda gaat met haar zoon naar de camping: ‘Waarom wilde ik dit?’ (Deel 4)

”Hoe heb je het gehad in de caravan?’, vraagt de psychologe van mijn zoon. Ik begin te ratelen over m’n kind dat eigenlijk niet mee wilde naar de camping. Hij bracht veel liever dagen door op zijn kamer. Liefst alleen, in bed met zijn pyjama nog aan en zijn telefoon in zijn hand. Dat leek hem de ideale vakantie. Met zijn vader en stiefmoeder was hij al een week naar Spanje geweest. De keren dat hij gezwommen had, waren op een hand te tellen. Mijn puber van dertien hield plotseling niet meer van zwemmen en ook niet van de zon en bleef daarom veel liever in het appartement werken aan zijn diamond painting kunstwerk. Urenlang plakte hij steentje voor steentje, terwijl hij luisterde naar zijn afspeellijst op Spotify. Wat een engelengeduld had dat kind.

Maar ja, nu zat hij dus op de camping met zijn moeder. En dat was wat anders dan een groot appartement. Het plan van de caravan ontstond toen de psychologe van mijn kind aangaf dat ik ook wel wat meer aan mijzelf mocht denken. Selfcare noemt ze dat. Want daar ontbreekt het bij mij een beetje aan. Ik zit in een modus waarbij ik vooral veel rekening houd met mijn kind en het hem zo gemakkelijk mogelijk maak. Mijn lieve, vrolijke, grappige kind dat ietwat anders is en zijn eigen pad volgt. Datzelfde kind is na een verschrikkelijk eerste jaar op de Havo (door pesterijen) in combinatie met de pubertijd veranderd in een groot kind dat nog steeds een knuffelkont is, maar dat soms ook erg neerslachtig is. Hij heeft een trauma van de vele pesterijen en krijgt nu dus therapie. En ik krijg ook ondersteuning zodat ik mij staande kan houden. Want zwaar is het wel als je kind zich ongelukkig voelt.

Als moeder doe je alles voor je kind

Als moeder doe je dan alles wat in je vermogen ligt en denk je niet aan je eigen behoeftes. Maar diep van binnen had ik die natuurlijk wel. Ik wilde heel graag wat weken doorbrengen in de omgeving waar ik geboren ben en waar mijn ouders en vrienden nog steeds wonen. In moeilijke tijden breekt de afstand mij soms op. En dus besloot ik op een nabijgelegen camping te gaan staan. Maar of dit ook heel leuk voor Yens zou zijn, daar twijfelde ik wel aan. Ik kreeg er zelfs buikpijn (schuldgevoel) van, maar zette toch door. De eerste week zou ik alleen doorbrengen, wat vrienden bezoeken en gaan schrijven aan dat boek waar ik al een jaar mee wilde starten. Daarna zou Yens zich bij mij voegen en zouden we ook dingen doen die hij leuk vond. En relaxen, want dat had hij ook nodig na zo’n heftig jaar.

In de voortent zette ik een tafel neer waarop mijn kind zijn diamond painting project kon voortzetten. De WiFi was prima en dus kon ook de Spotify-lijst weer afgespeeld worden. Maar de plotselinge neerslachtige buien van mijn kind vielen mij zwaar in mijn eentje en het campingleven vloog mij aan. Waarom wilde ik dit? En wat kwam er terecht van mijn eigen creatieve plannen? Daar kwam ook niets van terecht en dat frustreerde mij. Ik was zo ontzettend moe en sliep een gat in de dag. Ik zag andere kinderen leuke dingen met elkaar doen. Maar de mijne deed niet mee en zat het liefst de hele dag in pyjama te rommelen aan zijn creativiteitstafel of te bellen met Amerika waar allerlei kinderen woonden die net als hij ook van anime (Japanse animatie) hielden.

Selfcare

Mijn kind deed dus waar hij zin in had en wat voor hem het beste voelde. Hij deed aan selfcare. En dus vermande ik mijzelf en ging ook beter voor mijzelf zorgen. Het liep dan wel niet zoals ik had verwacht, maar ik leerde wel dat het hielp als ik even iets voor mijzelf ging doen als hij opeens een pesthumeur had. Ik ging een rondje fietsen en dwong mijzelf om naar de prachtige omgeving te kijken. De stress in mijn lijf verdween en als ik dan na een uurtje weer terug kwam, zat meneer doodleuk mee te zingen met die afspeellijst. Ik gaf mij over aan het campingleven en las wat vaker een boek. Ook kocht ik een stel (want aan eentje heb je niks) lekkere flessen witte wijn en stak ’s avonds de kaarsjes aan. Onder het genot van een wijntje genoot ik van de intieme sfeer in de voortent. Soms kwam er een vriendin langs en anders genoot ik alleen. En het grappige is, het werkte aanstekelijk. Als het donker werd, kwam mijn kind opeens als een nachtuil weer uit die caravan en ging aan zijn tafeltje zitten. Gezellig bij zijn moedertje. Want het was toch wel heel gezellig op de camping met die kaarsjes aan.

‘Ik vroeg niet hoe het met je zoon is, maar met JOU?’, herhaalt de psychologe en ik realiseer mij dat ik alleen over mijn kind heb verteld. Een beginnersfout voor moeders zullen we maar zeggen. Onze vakantie was er een met ups en downs, maar de eerste stap is gezet. Ik zal wat vaker aan mijzelf gaan denken, want als ik relaxter ben, is de rest dat ook. En dat lijkt mij ook wel belangrijk met een nieuw schooljaar (op een andere school) voor de boeg.’

Iedere zondag schrijft Brenda een nieuwe column. 

Meer columns van Brenda lezen?

• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 1) 
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 2)
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 3)