Maaike van de Graaf Ouders 16 aug 2020, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 2)

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column deel 2: ‘Ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’

In het vorige deel vertelde Brenda dat haar zoon van 13 even niet meer wist hoe hij moest leven. Het feit dat hij anders is, zorgt ervoor dat hij veel gepest is op school. Heel even leek het beter te gaan, totdat hij naar de Havo ging.

‘Na de schoolvakantie zou mijn zoon van 13 naar de Havo gaan. Hij had er veel zin in en wij hadden vertrouwen in de school. De grote “respectmuur” met liefdevolle boodschappen die er stond had diepe indruk gemaakt op mijn kind. Deze gaf voor hem de doorslag. We begrepen zijn keuze en keken ook niet meer verder naar andere scholen. Bovendien gingen mijn twee stiefdochters met veel plezier naar deze school.

Vol goede moed ging hij de eerste schooldag op zijn fiets naar school. Hij moest een pittig eindje fietsen maar dat deerde hem niets. In het begin kwam hij ook niet direct uit school. Hij bleek te genieten van zijn vrijheid en haalde uit school een ijsje bij de Mac of wat schriften bij de Hema. Ik moest wel lachen om deze zelfstandigheid. Wat werd hij opeens groot.

Schoolkamp

Ik werd er blij van, maar al snel ontstonden er barstjes in mijn positieve gevoel. Yens had het niet zo leuk op kamp gehad. Nu is het al eigenlijk niets voor hem om in de tweede week al op kamp te gaan met wildvreemde kinderen. Toch hoopte ik dat het dit keer goed zou gaan, maar helaas. Het was erger dan Yens thuis had verteld. Hij had veel tijd in zijn eentje doorgebracht en had geen aansluiting gehad met de andere brugpiepers.

Dat was zorgelijk vertelde de mentor mij in een persoonlijk gesprek. Ze had vrij snel gebeld en ons uitgenodigd om langs te komen. Yens vertelde ons later dat hij het wel geprobeerd had om zich aan te passen aan de groep, maar dat dit niet gelukt was. De kinderen gooiden snel hun rugzak op de stoel naast hen, zodat mijn kind er niet kon gaan zitten. En zo waren er nog wel wat dingen gebeurd. Mijn hart brak en mijn vertrouwen was in één klap weg. Wat waren kinderen toch keihard.

Toch leek weer het weer even beter te gaan toen er met de klas over was gesproken. Althans dat was wat mijn zoon ons wilde laten geloven. Want toen hij na zes weken naar een schoolfeest wilde gaan, kwamen we er pas echt achter hoe erg de situatie was op school. De aanleiding was een Halloween feest waar mijn kind heen zou gaan. Hij had er ongelooflijk veel zin in en droeg zijn lange bordeaux rode jas die hij zelf ontworpen en zijn gezicht was gruwelijk geschminkt.

Schoolfeest

Maar toen ging mijn telefoon. Het was de mentor die mij belde op vrijdagavond om 19:00 uur. Ik zal het nooit meer vergeten. Ze vertelde dat Yens die middag woedend was geworden doordat hij werd gepest. Hij had zelfs geroepen dat hij liever dood ging als het zo moest. Mijn hart stokte op het moment dat ze deze woorden uitsprak. Ook de mentor was duidelijk aangeslagen en even had ik het idee dat ze huilde. Ze vond het geen goed idee dat mijn kind naar het schoolfeest zou gaan, omdat de leraren zijn veiligheid niet konden garanderen.

Even stond mijn wereld stil en wist ik niet wat ik moest zeggen. Ik hing op en was een soort van lamgeslagen. De woede kwam pas later. Hoezo mocht mijn kind niet naar een schoolfeest waar hij zich zo op verheugde en hoezo konden ze zijn veiligheid niet garanderen? Ze konden er toch voor zorgen dat de pesters niet naar het feest mochten? Dit was de wereld op zijn kop.

Ik keek naar het teleurgestelde koppie van mijn zoon die het grootste gedeelte van ons telefoongesprek had meegekregen en begreep dat hij niet naar het schoolfeest mocht gaan. Het feest waar hij zich zo op verheugd had, omdat hij zo van vampiers en horror houdt. Het had een leuke avond moeten worden, maar opeens zat ik gevangen in een duivels dilemma. Wat moest ik doen? De pesters laten zegevieren en meegaan in het schooladvies? Dan zouden we ons dus laten leiden door angst en dat kan nooit de bedoeling zijn in het leven. Maar ik wilde hem ook niet voor de leeuwen gooien.

Ik vond het echt heel erg moeilijk. Maar gelukkig kwam een vriendin waar ik op bezoek was met een plan.’

Meer lezen?

• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 1)