Maaike van de Graaf Ouders 9 aug 2020, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 1) 

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column deel 1: ‘Ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’

‘Ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ Dat zei hij nadat hij mij een liedje had laten luisteren dat dezelfde strekking had. Het was in het Engels dus ik moest mij sowieso concentreren op de tekst, maar het enige dat ik kon doen was staren naar het plaatje dat bij het liedje hoorde. Ik zag een meisje met een strop om haar nek. Ik wilde me groot houden, maar het lukte niet. Ik begon te huilen en stopte het liedje. Ik kon het niet meer aanhoren. Deze waarheid was zo verschrikkelijk hard.

‘Wil je echt dood?’ vroeg ik mijn zoon van dertien. Hij had er wel over nagedacht of het hem rust zou geven. Zei hij. Maar hij ging het niet doen, omdat hij eigenlijk zeker wist dat hij er spijt van zou krijgen.

Op de grond

Het was een noodkreet. Na alles wat hij heeft meegemaakt in zijn leven, lag ie nu op de grond. Als scherven in 1000 stukken gebroken. ‘Eerst was het nog een klein scheurtje in de muur, mam, maar nu is het een hele grote scheur geworden. Ik kan het lege gevoel niet meer negeren. Je moet het zien als een soort weegschaal. Aan de ene kant liggen op die weegschaal alle maatschappelijke en sociale verplichtingen. En op de andere schaal lig ik. Ik snap dat ik school moet doen en sociale verplichtingen heb, maar ik kan het niet meer aan. De weegschaal slaat de verkeerde kant op en ik lig op de grond.’ In een minuut tijd vlogen de prachtigste metaforen om mijn oren. Hoe kon hij zo wijs zijn? Ik begreep de boodschap. Het was klaar. Hij huilde er nu ook heel hard bij en ik huilde met hem mee.

Er ligt ontzettend veel op het bordje van mijn lieve kind dat altijd al anders is geweest. Dat zo wijs is dat andere kinderen van zijn leeftijd  (en soms ook volwassenen) hem helemaal niet kunnen volgen. Dat zorgt ervoor dat hij geen aansluiting heeft en veelvuldig gepest is.

Pesters

In groep 3 tot en met 5 was hij al aan de beurt, omdat hij niet van voetballen hield maar liever met meisjes speelde. Het was (en is nog steeds) een zachtaardig kind dat van de goede lieve vrede houdt en ingrijpt als zijn bonuszussen ruzie maken.

Hij houdt van knuffelen en niet van het stoere gedrag dat jongens kunnen laten zien. Hij voelt zich daar gewoon niet prettig bij. Maar dat zorgde er wel voor dat hij in de pauzes omsingelt werd door groepjes jongens die zijn rits van zijn jas over zijn hoofd heen trokken of lelijke dingen zeiden. Nog vrij kinderlijk, maar al wel heel bedreigend op die leeftijd. En toch ging hij elke dag vol goede moed naar school en maakte er weer het allerbeste van.

Op een dag had één van de pesters een zeer been. Mijn empathische kind toonde medeleven door te vragen hoe het met hem ging. Ik begreep het niet. ‘Wat kan jou dat schelen?’ vroeg ik. Want ik dacht, al had hij twee zere benen, precies goed. Niet aardig van me, maar op een gegeven merkte ik dat een bloedhekel had gekregen aan die pesters en ze soms zelf wel een rot schop had willen verkopen. Wat ik natuurlijk niet deed en mijn kind al helemaal niet. Hij beantwoordde mijn vraag met ‘Mam, dat mag je niet denken. Ook pesters hebben aandacht nodig.’ En dat was mijn kind ten voeten uit.

De laatste twee jaar zat hij op een andere lagere school, omdat we vijftig kilometer verderop gingen wonen (voor de liefde). Daar ging het godzijdank veel beter en zijn vertrouwen in de medemens herstelde zich een klein beetje. Totdat hij naar de Havo ging. En toen ging het weer faliekant mis…

Volgende week verschijnt de tweede column van Brenda.