Maaike van de Graaf Ouders 13 sep 2020, 06:30

Leestijd: 5 minuten

De zoon van columniste Brenda hoort eindelijk ergens bij: ‘En nu moet ik hem gaan loslaten’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column 7: De zoon van columniste Brenda hoort eindelijk ergens bij: ‘En nu moet ik hem gaan loslaten’

”Mam, ik blijf nog even op school hangen met vrienden.’ Een zin die voor vele ouders gesneden koek is (als je kind zo vriendelijk is om het te melden). Maar voor ons is het helemaal nieuw. Wij weten niet wat ons overkomt deze eerste weken op de nieuwe school. Ik krijg er ook een brok van in mijn keel. Ik ben blij, maar echt genieten ervan kan ik nog niet. Hoe kan het dat een nieuwe school zoveel verschil kan maken? Kan dat eigenlijk wel? Wanneer komt het addertje? Ik merk dat ik nog angst heb dat het over een paar weken weer helemaal mis is. Maar tot op heden is het niet zo en heeft mijn kind gewoon aansluiting op school. En elke goede dag vink ik weer af in mijn hoofd.

Loslaten is verdomd moeilijk

Wat is het verdomde moeilijk om je kind los te laten als het zoveel gepest is. Als het zo vaak op zijn ziel is getrapt waardoor hij depressief werd en nu therapie krijgt – waar hij overigens wel van opknapt. Zal het dan die therapie zijn waardoor hij zekerder van zichzelf oogt? Het liefst zou ik het allemaal willen weten, maar soms is het gewoon zo. De nieuwe school heeft veel meer gelijkgestemden. Mijn kind gaat om met een LHBTIQ-groepje (lesbisch, homoseksueel, biseksueel, transgender, intersekse en queer). Ik zal eerlijk zijn: ik had nog nooit gehoord van deze afkorting en kan hem ook amper onthouden, maar het komt erop neer dat je geen hetero bent. Hoewel die ook gewoon in het groepje zitten. Want de sfeer is fijn en iedereen is welkom.

Ik vond het eerst een beetje lastig… Waarom kon hij niet met allerlei mensen uit zijn klas omgaan? En waarom moet het dan weer een speciaal groepje zijn? Spreekt hij überhaupt wel kinderen uit zijn klas? Zit hij er soms bij in de pauzes? Waar is het contact gebleven met dat leuke meisje waar hij eerst mee naar buiten kwam? Moet je niet je kansen spreiden? Voordat ik het besefte, vuurde ik een zooitje vragen op mijn kind af die jullie misschien helemaal nooit stellen aan je kind. Gewoon omdat het heel veel vrienden heeft. Dan hoef je er ook niet over na te denken. En misschien ook, omdat je verstandiger bent als ouder dan ik. Maar mijn kind is een fladderaar en dan val je vaak buiten de boot.

Toen ging het mis…

Sinds groep 3 heeft hij geen enkel verjaardagsfeestje meer gehad. Tot die tijd had hij nog gewoon vriendjes en vriendinnetjes, maar deze gingen allemaal door naar groep 3 en mijn kind bleef vanwege zijn leeftijd nog langer kleuteren. En daarna mocht hij niet meer bij ze in de klas en werd hij bij een stel kinderen gezet waar hij niks mee had. En toen ging het mis.

Vanaf groep 3 werd hij met regelmaat gepest en viel het mij op dat hij nooit werd uitgenodigd voor een kinderfeestje. Ik zei er niets van tegen mijn kind. Bang dat ik iets zou oprakelen of hem zou confronteren met iets wat hij misschien zelf helemaal niet doorhad. Echte vrienden had hij sinds die tijd niet meer. Ik betrapte mijzelf erop dat ik playdates voor hem probeerde te ronselen. En dat vind ik eigenlijk niet oké. Dan ben je net zo’n luizenmoeder voor mijn gevoel. En je kan sommige dingen ook niet afdwingen. Maar ik werd er wel verdrietig van, want je wilt het zo graag anders zien.

Natuurlijk zag ik zelf ook wel dat hij soms een einzelgänger was. En dat is hij nog steeds en dat helpt soms niet. Maar hij moet toch al die prikkels van de hele dag kwijt en dat doet hij het liefst alleen op de fiets of in zijn kamertje en dat is ook eigenlijk helemaal prima. Misschien zouden we allemaal iets meer tijd met onszelf moet doorbrengen om dingen te verwerken.

Hij hoort erbij

Maar nu heeft hij dus een groep vrienden waar hij bij hoort. Die hem heel leuk vinden en hem meenemen in hun avonturen. Ze zijn blij dat hij erbij gekomen is. En dus moet en kan ik het gaan loslaten. Het geeft niet dat ik de mist ben ingegaan met al mijn bemoeienissen, maar ik moet stoppen met piekeren en mij realiseren dat de kaarten op deze school wel eens anders geschut zouden kunnen zijn. Je hoort aan mijn woorden dat ik nog een voorbehoud maak, want ik vind het nog wel moeilijk. Maar ik mag weer gaan vertrouwen op betere tijden. Mijn kind is een fladderaar, maar het lijkt er op dat er nu meer mooie vlinders met hem meevliegen.

Iedere zondag komt er een nieuwe column van Brenda online op J/M Ouders.

Meer lezen?

• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 1) 
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 2)
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 3)
• Columniste Brenda gaat met haar zoon naar de camping: ‘Waarom wilde ik dit?’ (Deel 4)
• Zoon van columniste Brenda ging, na jaren gepest te zijn, naar een nieuwe school: ‘De klas had hem positief verrast’