Brenda Schaaper Columns 1 dec 2022, 16:03

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ”Ik hoor nergens echt bij’, zei mijn kind’

“Afgelopen week was even een pittige week. Ik werd weer keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Moeder zijn van een kind dat zich anders voelt, is soms zwaar. En vooral voor mijn kind dat zich steeds vaker bewust is van het feit dat ze er soms niet bij horen en dat vind ik erg verdrietig om te zien.

Vroeger, toen Cédé nog klein was, had mijn kind het vaak niet door dat er geen echte aansluiting was. Mijn kind speelde altijd graag met meisjes, maar er komt een leeftijd dat ook meisjes liever met elkaar gaan spelen. Ik zag mijn kind dan in de pauzes (als ik pleindienst had) alleen rond dwalen over dat schoolplein en soms een poging doen om ergens bij te horen.

Soms mocht dat maar vaak werden ze ook genegeerd. Verschrikkelijk vond ik dat. Ik haatte die verplichte pleindiensten, omdat ik dan zo met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Er is namelijk een wezenlijk verschil tussen iets vermoeden of daadwerkelijk zien dat iets zo is. Ik zal wat tranen gelaten hebben in die tijd.

Ik hoor nergens bij

Inmiddels is mijn kind bijna 16 en weten we wel waar we gelijkgestemde kinderen kunnen vinden. Bijvoorbeeld op onze eigen camping (de Paradijsvogel) waar mijn kind echt vrienden aan over heeft gehouden. Binnenkort komen er ook een paar logeren als mijn kind jarig is en niemand van de genodigden heeft afgezegd. Dus dat zegt genoeg. Er zijn kinderen die goed bij de mijne passen, maar soms ga je er wel aan twijfelen, zoals met de theaterles.

Mijn kind zit tegenwoordig in een productiegroep. Dat betekent dat je goed genoeg bent om grotere rollen te spelen in voorstellingen. Nu gaan ze pas weer in 2025 een grote voorstelling spelen dus tot die tijd heb je er eigenlijk niks aan. Echter, mij kind is wel blij dat ze er nu inzitten.

Weinig diversiteit

Alleen zit er weinig diversiteit in die groep (denk aan veel blonde meisjes en jongens). Als je dan Aziatisch bent met lang haar en lange nagels dan val je al snel op. Qua uiterlijk, maar ook het gedrag van mijn kind is anders. Zo vindt Cédé het lastiger om contacten te onderhouden en gaat juist deze groep heel veel met elkaar om buiten de les. Niet echt iets voor mijn kind dat hier ook geen behoefte aan heeft en in de weekenden vaak moet bijkomen (lees ontprikkelen) van een schoolweek. Op school kunnen ze namelijk ook niet helemaal zichzelf zijn en dat vreet energie.

Nou zou het niet moeten uitmaken als je niet mee doet aan het groepsgebeuren, je komt ten slotte om beter te worden in toneelspelen. Toch is het soms handiger als je een beetje meedoet in de groep anders val je al snel buiten de boot. Je hebt dan minder met elkaar opgebouwd en dat is niet erg, zolang er geen conflict is, want dan zal je zien dat de groep zich tegen je keert. Vanwege dat groepsgevoel.

Ze nemen het voor elkaar op en het wordt pijnlijk duidelijk dat jij er buiten staat. Zelfs als je gelijk hebt, zorg je toch voor gedoe. Alleen maar, omdat de anderen een front vormen. Dat is naar. Het is namelijk niet de eerste keer dat mijn kind dit meemaakt.

Ik wordt niet gemist

Dus na de les was mijn kind verdrietig. ‘Ik hoor echt nergens bij. Als je mij op een foto aan de buitenkant zet en je knipt mij eraf dan is de foto nog steeds hetzelfde. Ik word niet gemist.’

Dit klinkt vrij dramatisch, maar pubers kunnen zulke uitspraken doen. Het verkennen van je rol in een groep hoort nou eenmaal bij de zoektocht naar jezelf. Het hoort bij de pubertijd. Dus dat snap ik. Alleen hebben we het hier over een puber die ook nog een zoektocht heeft op genderniveau en zich hierdoor sowieso al vaak niet begrepen voelt. Dan kan het extra zwaar aanvoelen.

Dus ik zal eerlijk zijn, het raakte mij en ik was toch even bang om weer terug te gaan naar die neerslachtige fase. Soms denk je dat je alles hebt verwerkt, maar op zo’n moment wordt de oude pijn toch weer even aangeraakt. Dat geldt ook voor mijn kind, dat zich misschien door al het pesten dat ze hebben meegemaakt, eerder buitengesloten voelt. Dat is een gevoelig punt en een conflict met een hele groep is dan een trigger.

Positief

Dus werd het zaak om ook weer even te kijken naar wat er wel is. Hoeveel lieve mensen wel van mijn kind houden. Van onszelf tot vrienden en natuurlijk ook de kinderen op de camping. En ook de foto’s van het afscheid bij het Jong & Out-kamp werden er weer even bijgehaald. Want wat je daar ziet, is een hele groep kinderen die de mijne een hele dikke knuffel geeft. Ook zag ik afgelopen zaterdag op de open dag van de Hogeschool voor Kunsten jongeren die direct een klik met Cédé hadden. Op zo’n moment zie ik een heel gelukkig kind dat helemaal niet anders is.

Iedereen wil ergens bij horen. Tijdens de middelbare schoolperiode waarin de hormonen gieren en je al zo onzeker bent, is het dus zaak om zo vaak mogelijk een plek om te zoeken met gelijkgestemden. Bijvoorbeeld tijdens het uitvoeren van een gezamenlijke hobby of sport. Die mensen zullen je beter begrijpen en accepteren zoals je bent. En dat doet iets met je zelfvertrouwen. Je bent helemaal niet anders, als je maar op de juiste plek bent.”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Columnist Brenda: ‘De combinatie van een autistische brein en vele toetsen, valt niet mee’