Brenda Schaaper Columns 4 okt 2022, 12:31

Leestijd: 4 minuten

Columnist Brenda: ‘Er valt niet te onderhandelen over de aanspreekvorm van mijn kind’

“Deze week wilde ik eigenlijk mijn verhaal over het bijbaantje vervolgen, maar ik zag in de reacties op Facebook dat er wat ophef is ontstaan over de aanspreekvorm in mijn columns. Dus leek het mij een beter plan om hier een verhaal aan te wijden.

Bovendien is het met het bijbaantje toch helemaal goed gekomen. Het kind wordt nu op rustigere momenten goed ingewerkt. Want ook het restaurant wilde mijn kind niet kwijt (daarvoor had ie al te veel complimenten van klanten gekregen 😉).

Aanspreekvorm hen/hun

De keuze voor de aanspreekvorm komt voort uit het Engels waar ze kinderen zoals de mijne aanspreken met they en them. ‘Zij’ (meervoud) en ‘hen/hun’ dus. In het Engels is het gewoon eenvoudiger en dat is één van de redenen dat het merendeel van deze kinderen het liefst Engels spreekt.

Maar Engels spreken als je in Nederland woont is verwarrend en een aantal van jullie waren al zo in de war, las ik (geintje he). Het klopt dat je even scherp moet zijn bij het lezen en dat het NIET over twee kinderen gaat, want nee mijn kind heeft geen meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Dan is dat ook maar weer duidelijk.

Weerstand

Nou ben ik (helaas) wel wat gewend. Het feit dat mensen non-binair zijn, geeft zo nu en dan ook wat weerstand. Want wat ben je nou? Een man of een vrouw? Hoezo ben je genderneutraal, je bent toch als jongen geboren? En ga zo maar door. Inmiddels ken ik ze wel. De weerstand komt ook door de tweedeling die we kennen. Je bent man of vrouw, het is goed of fout, ja of nee en zo kan ik nog even doorgaan. En als je opeens geen van beiden bent, moet iedereen een beetje wennen.

Het zal je misschien verbazen, maar ook ik moest als moeder enorm wennen aan alles. Ik moest in Google opzoeken wat non-binair betekent en dan had ik ook nog een kind dat hun naam veranderde. Vooral de eerste keer vond ik dat verschrikkelijk! Je moet je voorstellen dat je bij de trap staat en je kind wil roepen voor het eten. Normaal gesproken riep ik dan de naam, die we nu een deadname noemen.

Deadname

Ook deze benaming zal wellicht voor enige weerstand zorgen, maar ik schrijf nou eenmaal over de zoektocht van mijn kind en dat is wat erbij hoort. De naam die we met liefde hebben gegeven, was opeens een deadname. Een naam die niet meer genoemd mag worden, omdat mijn kind zich er echt niet fijn bij voelt.

Het voelt als de persoon die ze niet meer willen zijn. Je kwetst hen ermee. En dus wist ik even niet meer wat ik bij die trap moest roepen. Totdat ik het boek FAQgender van Thorn Roos de Vries las, die het als volwassen non-binair persoon heel goed uitlegt aan ons onwetende ouders.

Defensieve houding

Echter, die nieuwe naam kreeg ik in eerste instantie niet uit mijn strot. Ik moest enorm wennen en nam een defensieve houding aan. Dezelfde defensieve houding die ik soms in de reacties terug lees. Maar dat helpt je uiteindelijk niet als ouder. Het zorgt voor een verwijdering tussen jou en jouw kind. Iedereen wil zijn eigen kind gelukkig zien en dat betekent dat je soms ergens in mee mag gaan. Natuurlijk wel in jouw tempo, laat dat duidelijk zijn. Maar je zal een stap moeten zetten, want de zoektocht naar je gender is geen fase zoals sommigen hopen. En ja, dat heb ik ook gehoopt.

Overigens vond ik de nieuwe naam achteraf gezien heel erg leuk. Sterker nog, deze paste veel beter bij mijn kind. Devin is een internationale naam voor een kind dat graag Engels spreekt. Helemaal prima dus.

De tweede keer dat mijn kind hun naam veranderde was op onze camping afgelopen zomer. Opeens kwam er een hele andere naam waar ik, tot mijn verbazing, helemaal niet aan hoefde te wennen, maar anderen in onze omgeving wel. En omdat we ons kind een rustige namen zoektocht (want meer is het niet) gunnen, ben ik op zoek gegaan naar een nick name, want ik merkte dat het “erom heen lullen” best ingewikkeld is “met mijn kind” en “zij” waardoor er ook verwarring ontstaat. En dus noemen we mijn kind in de columns vanaf nu af aan Cédé (want CD is ook zo wat), een chique samensmelting van deze namen.

Cédé

En op een dag zal er dan heus wel een definitieve naam komen en zal mijn kind erachter komen dat je persoonlijkheid niet verandert door een naam. Maar zolang wordt het dus Cédé.

En ik heb het geprobeerd, maar er valt niet te onderhandelen met mijn kind over de aanspreekvorm. Dus geen hun/hen of die/diens. Dat betekent dat je af en toe toch nog het meervoud zal teruglezen, maar ik beloof dat ik dit tot een minimum zal beperken. Want het zou toch zonde zijn als je hierdoor al die mooie avonturen van Cédé niet gaat lezen.”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Columnist Brenda: ‘Zouden gasten in het restaurant gaan lachen als ze de vrouwelijke maniertjes zien?’