Brenda Schaaper Columns 3 aug 2022, 14:57

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Devin heeft vier onvoldoendes en is een vet bespreekgeval’

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

“De laatste week van het schooljaar is enorm spannend. Niet alleen voor ons kind. Ik ben inmiddels alweer heel wat jaren gescheiden, maar heb nog nooit zo vaak gebeld met mijn ex-man als deze week. In belangrijke situaties zijn we toch weer één team, merk ik. Fijn!

Bespreekgeval

Op maandag staat Devin er nog goed voor, met nog twee cijfers te gaan. Het zou mooi zijn als het bij de twee onvoldoendes blijft, maar het wordt nog wel even spannend. Het is dit schooljaar sowieso kielekiele geweest. Devin schoot alle kanten. Vijftien is een lastige leeftijd. Je interesses liggen elders en mijn kind is heel druk met hun eigen genderzoektocht. Door hun autisme is er ook een hyperfocus op dat hele LHBT. Ik snap dat je wilt weten wie je bent als mens, maar ik vertel mijn kind dat er ook nog meer in het leven is als hun genderidentiteit. Devin is meer dan alleen non-binair. Aldus de ‘straight bitch’ 😉.

En dat vinden ze lastig, merk ik. Gelukkig heeft de psychiater ons kind nu een opdracht gegeven om na te denken over de kanten die Devin nog meer heeft. Dus alles wat niet met autisme of LHBT te maken heeft. En ik zal je zeggen, dat wordt dus even nadenken voor mijn kind. Ik mag ook zeggen hoe ik over mijn kind denk en voor mij zal het een stuk makkelijker zijn. Ik heb een lief, grappig, stront eigenwijs kind dat soms al heel wijs is voor hun leeftijd. Dat houdt van klimmen en klauteren, boogschieten, theater en dansen. En dat heel erg creatief is. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik ben benieuwd wat mijn kind zelf gaat opschrijven.

Onvoldoendes

Maar even terug naar die cijfers. De hele dag ververs ik als een control freak de Magister pagina om te zien of er al updates zijn. Op maandag middag volgt de eerste. Geen voldoende en dat betekent een onvoldoende erbij. Devin is dus een bespreekgeval geworden. ’s Avonds volgt de genadeklap. Een 2,3 voor Economie. Kan het nog slechter, hoor ik mijzelf zeggen. Dan heb je echt geen vraag goed ingevuld. Het is eruit voordat ik het besef. Tot grote woede van mijn kind dat zich vrij rottig voelt. De zin ‘dan had je het maar beter moeten leren’, slik ik in en denk ik alleen maar. Waarom laat je het zover komen, vraag ik mij af? Als ‘studietrutje’ zal ik dat nooit begrijpen. Zijn vader daarentegen snapt het wel. Die is en in de 3^e (dat wist ik) blijven zitten en ook nog een keer gezakt. En met hem is het ook goed gekomen.

Maar ik vind het lastig, merk ik. Je wordt namelijk heel erg met je eigen verwachtingen geconfronteerd die je onbewust op je kind hebt geprojecteerd. Nee ik ben er niet trots op, geef ik eerlijk toe. En ik heb makkelijk praten, want ik heb geen autisme wat er ook voor gezorgd heeft dat er flinke uitschieters zijn geweest. Bij Geschiedenis begreep Devin de vragen bijvoorbeeld niet. Te onduidelijk en ze weken teveel af van wat ons kind letterlijk had geleerd. Want dat was een vak dat ze goed hadden geleerd. Met als eindresultaat een 3,5. Daar zit dus een te grote discrepantie waardoor de alarmbellen gaan rinkelen bij mij.

Autisme en vraagstellingen

Rijkelijk laat zo aan het eind van het schooljaar. Het lastige is dat je als ouder achteraf nooit meer een toets te zien krijgt. Anders had ik het misschien eerder opgemerkt. Ik ga googelen en kom erachter dat vraagstellingen een groot probleem kunnen zijn voor kinderen met autisme. Shoot, waarom wist ik dit niet? Ook bespreek ik het met de autisme begeleider en die beaamt het. We moeten school hierover inlichten. Ze hebben wel geholpen met de planning, maar hier heeft niemand iets mee gedaan. Ik voel mij opeens ook heel schuldig. Zeker na mijn uitval van net. Dat arme kind.

Devin heeft nu vier onvoldoendes en is een vet bespreekgeval. Als ze hun pakket veranderen dan zijn er kansen om over te gaan, zegt de mentor diezelfde week tegen mijn kind. Het valt rauw op hun dak en Devin verlaat boos het pand. School belt mij op met de mededeling dat ze hen niet tegen hebben kunnen houden. En daar mag ik het mee doen. Onmiddellijk schiet ik in de stress. Als mijn kind maar geen kortsluiting krijgt zoals het kind van goede vrienden onlangs. Die leeft niet meer. En omdat ik hier nauw bij betrokken was, merk ik dat dit trauma er nu voor zorgt dat ik bang ben. In een split second kunnen 15-jarigen dingen doen waarvan de gevolgen niet te overzien zijn. Aldus de artsen.

Furieus

Ik kijk dus onmiddellijk op de zoek mijn iPhone-app. In eerste instantie geeft die niks aan. Locatie is uitgezet. Hoezo is ie uit? Nu krijg ik het nog heter. Opeens zie ik tot grote opluchting een icoontje dat aangeeft dan mijn kind onderweg is. Ik bel hen en ze nemen op. Godzijdank! Ik hoor mijn kind vragen of het dringend is, want ze zitten op de fiets. Naar huis, waar anders heen? Heel goed, kom maar lekker naar huis. Devin is furieus, zeggen ze. Ik moet lachen om het woord furieus. Een ander kind zou boos zeggen, maar mijn kind gebruikt soms andere woorden. Ik zeg hen weer op de fiets te stappen. We praten er thuis wel verder over.”

Volgende week lees je hoe dit verhaal verder gaat.

Columnist Brenda: ‘Ik moet huilen, van zorgen en schuldgevoel dat ik dit mijn kind aandoe’