Redactie Eten en Voeding 23 feb 2020, 10:51

Leestijd: 3 minuten

Column Maria #4: mijn kleuter is ondervoed, maar we gaan bakken

Maria Lee is de trotse moeder van de vierjarige tweeling Tom en Fien. Het leven met haar twee kinderen gaat niet altijd over rozen, vooral nu niet, want Tom is gestopt met eten en daardoor ondervoed. Haar verhaal kun je de komende weken volgen op J/M Ouders.

Twaalf kilo

Twaalf kilo! Ik vraag Tom nog een keer op de weegschaal te gaan staan. ‘Twaalf komma een.’ zeg ik hardop. ‘Dat ding is niet goed.’ Mompel ik. Ik ren naar beneden en neem een nieuwe batterij mee.  Ondertussen hoor ik Fien roepen: ‘achtennegentig vijfendertig twee, mama ik heb me ook gemeterd.’

Ik moet lachen om haar uitspraak. Terwijl Tom peinzend tuurt naar de achterkant van de weegschaal. Zijn kleine vingertjes peuteren het dekseltje van de weegschaal open. ‘Ik had zo bedacht, hier moet het in.’ Zegt hij opgewekt. Hij kijkt alsof hij de ontdekking van de eeuw heeft gedaan.

Ik schuif het ronde batterijtje erin en Tom klikt het dekseltje terug. ‘Onze techneut’ zeg ik glimlachend en geef hem een kus. Ondertussen draait Tom de weegschaal behendig om en gaat erop staan. De batterij was niet leeg. Opnieuw staat er twaalf komma een, ik schrik er van. Fien gaat naast me staan en kijkt me nieuwsgierig aan. ‘Wat zegt de metert, mama?’ vraagt ze me.
‘Nou er staat op de weegschaal dat Tom meer taart, meer cake en meer graafmachine hapjes mag eten.’ Zeg ik. Tom kijkt me met een zucht aan en laat zich vallen op ons bed.

‘Wat zegt de wegeschaal bij mij?’ Stralend staat Fien op de weegschaal en kijkt me onderzoekend aan. ‘Bij jou zegt de weegschaal dat je weer avond mag eten.’ Zeg ik met een serieus gezicht. Fien is niet helemaal blij met het antwoord, maar ze doet het ermee.

‘En bij jou, wat zegt de wegeschaal bij jou?’ Vraagt ze me opgetogen. Ik weet wel wat de weegschaal tegen mij zegt, daarvoor hoef ik er niet eens op te gaan staan. Maar dat zeg ik haar maar niet. Braaf ga ik er op staan en kijk naar beneden. Ik word niet blij van wat ik zie. ‘De weegschaal zegt dat ik meer mag gaan sporten.’ Zeg ik. Fien klapt in haar handen, ‘wat leuk.’ Zegt ze met een blij gezicht, en ik geef haar een knuffel.

Graafmachinebrownie

Om daad bij het woord te voegen en Tom inderdaad meer cake te laten eten, stel ik voor om er een te bakken. Al jubelend lopen we met z’n drietjes de trap af. ‘Mama, ik wil een graafmachinetaart bakken.’ Zegt Tom met een serieus gezicht.
‘Wat een goed idee, zullen we er een graafmachine brownie van maken?’ vraag ik hem. ‘Daar wordt ik blij van mama.’ zegt Tom.

Het wordt dus een graafmachinebrownie. Fien heeft intussen haar schortje en die van Tom uit hun speelkeuken gepakt. Met haar handen in de ovenwanten die ze van oma heeft gekregen, reikt ze Tom zijn schort aan.  ‘Wij zijn er klaar voor mama!’ Roepen ze beiden.

We stallen alle ingrediënten uit op tafel, de kinderen zijn door het dolle heen. Wat resulteert in een zowat ontplofte keuken. De chocolade drupt van het aanrechtblad, zo op witte keukenkastjes. Zoete aardappelschillen liggen op de grond verspreid als een waaier en het tafelblad is donker van de cacao. De kinderen zitten onder de chocolade en ik ook. Maar dat hindert niet, want Tom is ondertussen druk aan het snoepen van de zoete aardappelpuree met cacao.

Fien en ik halen onze vingers er ook doorheen. ‘Hmm, dat is lekker.’ Tom en Fien hebben een twinkeling in hun ogen. En ik ook, want Tom eet uit zichzelf! Als de brownie afgekoeld is en koud uit de koelkast komt kan Tom er geen genoeg van krijgen. Hij vraagt uit zichzelf of hij nog een stukje mag. Binnen twee dagen is de brownie op. En dat betekent meer bakken!

Lees ook:

• #3 Column Maria: mijn kleuter is ondervoed, en we zijn wanhopig
• #2 Column Maria: mijn kleuter is ondervoed, en er blijft niet veel van hem over
• #1 Column Maria: mijn kleuter is ondervoed en gestopt met eten