Ruth Oei Persoonlijke verhalen 19 sep 2022, 09:17

Leestijd: 3 minuten

Cindy: ‘Ik wil voorkomen dat mijn kind gepest wordt, maar ga daarin misschien te ver’

“Het begon al op de basisschool, in groep vijf als ik me niet vergis”, vertelt Cindy. “Dat mijn haar stom zat, mijn jurk vlekken had en mijn schoenen lelijk waren. Ik begon te huilen, welk kind van acht zou dat niet doen? Maar dat was achteraf gezien het stomste dat ik had kunnen doen. Dit bleek namelijk het startschot van jarenlange pesterijen.

Aan mijn basisschooltijd heb ik dan ook alleen maar vervelende en vooral verdrietige herinneringen. Zelfs een leuk moment, zoals een eindmusical, wordt dan toch overstemd door pesterijen voor, tijdens of na de musical. Maar, hield ik mij als elfjarige voor, op de middelbare school zou alles anders zijn. Hoe naïef die gedachte was kwam ik in de eerste maand van de brugklas al achter.

Gepest worden, je wenst het niemand toe. Zeker je eigen kinderen niet

Een lang verhaal heel kort, de eerste weken had ik rust en daarna begon de ellende weer van voren af aan. En die heeft de rest van mijn middelbare schooltijd geduurd. Treiteren, jennen en me voor schut zetten – ik kan er een trilogie over schrijven. Ik was dom, lelijk en een ‘puistenkop’. En dan mijn kleding, “waar ik die vodden vandaan haalde”.

Ik ben inmiddels bijna veertig, getrouwd en moeder van twee dochters, maar ik ben er nooit overheen gekomen. Sterker nog, ik heb er nog dagelijks last van. Als ik een winkel binnenloop ben ik me erg bewust van mijn looks. ‘Zie ik er wel leuk genoeg uit?’ of ‘ze vragen zich vast af wat ik in hun winkel kom doen.’ Ook op mijn werk zal ik niet snel mijn hand opsteken en mijn mening geven als we een meeting hebben. Of een vraag stellen, het idee alleen al dat ze kunnen gaan denken dat ik dom ben…

Mijn meiden zullen nooit gepest worden, nog geen dag. Daar zal ik alles voor doen

Aan mijn jeugd en pestverleden kan ik niets meer doen, daar zal ik mee moeten leren leven – en dat gaat me lukken ook. Maar één ding heb ik met mezelf afgesproken op de dag dat mijn oudste dochter werd geboren: mijn kinderen zullen nooit worden gepest. Tot nu toe heb ik me aan die afspraak kunnen houden en daar ga ik ver voor. Heel ver. Mijn dochters zijn negen en elf en zien er elke dag tiptop uit. Ik koop liever iets te dure merkkleding voor hen dan dat ik het aan mezelf besteed. Als ze een verjaardagsfeestje geven, mogen ze al hun vriendjes en vriendinnetjes uitnodigen en de taart komt – je raadt het al – van de banketbakker.

Mijn partner begrijpt waar mijn ‘drive’ vandaan komt maar remt me wel af als ik elk meidengedoetje interpreteer als mogelijk pestgedrag. De basisschool kan ik bijna afvinken, de oudste zit nu in groep acht en zij en haar zusje zijn beiden nooit gepest. Maar ik ben er nog lang niet, want nu komt de grootste horde: de middelbare school. Een mooie nieuwe rugzak, stoere laarzen en zo’n coole fiets met een krat voorop, zijn ook perfect voor een nieuwe – vliegende – start.

Ik blijf die angst houden. Mijn meiden niet. Helemaal niet, zelfs

Het gekke is, mijn dochters zijn helemaal niet bang om gepest te worden en ook mijn partner zegt regelmatig dat ik spoken zie. Het zit in mijn hoofd en dat realiseer ik me ook echt wel. Dit is mijn angst en mijn verleden. Maar ik wil dat het míjn angst en míjn verleden blijft en nooit de toekomst zal worden van mijn dochters.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Hier lees je alle persoonlijke verhalen.

Cheyenne (39): ‘Na onze wilde nacht, ging hij terug naar zijn perfecte gezin’