Laurien Bleeker Persoonlijke verhalen 18 feb 2022, 14:12

Leestijd: 8 minuten

Cindy verloor haar vader vlak nadat ze voor het eerst moeder werd: ‘Ouderloos een ouder zijn is moeilijk soms’

Voor het eerst moeder worden is een heftige periode, maar als je dan kort na de bevalling ook nog eens te horen krijgt dat je vader ongeneeslijk ziek is, staat je wereld écht op z’n kop. Voor Cindy was dit helaas werkelijkheid. Een week na de bevalling belt haar vader haar op en zegt: “Het is niet goed schatje.”

Cindy (36): “6 januari 2020, Jade ligt op mijn borst. Vandaag hebben we afscheid genomen van de kraamzorg, ik ben er klaar voor om het alleen te gaan doen. Op onze manier, samen met ons meisje. Ik wist dat mijn vader zou gaan bellen, want de uitslag van alle onderzoeken zou hij vandaag krijgen. Hij liep al een hele tijd te tobben met pijn op zijn borst en in zijn rug. Eerste Kerstdag was hij hier en heeft hij zittend op een kruk hete kip gemaakt voor ons (achteraf ook te gek voor woorden, maar hij stond er op). Tweede Kerstdag was hij door zijn benen gezakt thuis met mijn zusje erbij en ze zijn toen naar de eerst hulp gegaan: gebroken ribben was de conclusie. Maar we waren er niet gerust op en mijn vader gelukkig zelf ook niet.

Papa zou zijn kleindochter niet zien opgroeien

Ik had een hele fijne zwangerschap en een prachtige bevalling achter de rug, dus ik voelde me goed. Rond 18.00 uur belde hij. ‘Het is niet goed schatje, terminale COPD (een longziekte) en de ziekte van Kahler (multipel myeloom: kwaadaardige plasmacellen in het beenmerg). Ik barstte in tranen uit en Jade moest ook meteen huilen. Sander (mijn partner) pakte haar aan, maar ik kon niet rustig worden. ‘Waarom papa, ik kan jou niet missen, ik heb jou nodig, vooral nu met Jade’, riep ik uit. ‘Cin jij moet voor Jade zorgen, dat is het allerbelangrijkste, dan maak je mij de gelukkigste man op aarde’, zo reageerde hij. Tien jaar daarvoor hadden we mijn moeder moeten laten gaan aan een hoofdaneurysma, dus ik had alleen hem nog.

Onze band was voor mijn zwangerschap wat minder, omdat ik niet altijd achter zijn keuze voor vrouwen stond, maar de komst van zijn kleindochter veranderde de boel. En nu kregen we het nieuws dat hij haar waarschijnlijk niet zou zien opgroeien… ‘Ik ben positief Cin, dat weet je ben geen quitter‘, zei hij. Vanaf dat moment begon de rollercoaster. Het was net alsof, toen hij het nieuws kreeg, hij meer pijn kreeg en zijn aftakeling in gang was gezet.

Ik schrok enorm: opeens kon hij niets meer

De dag erna gingen we naar Tilburg en ik schrok heel erg: mijn vader had zich groot gehouden, maar de ziekte van Kahler is beenmergkanker, en in je beenmerg lopen alle uiteinden van de rugzenuwen. Die pijn is onbeschrijfelijk. Hij kermde het uit van de pijn. Drie dagen daarvoor was hij nog bij mij geweest en had hij Jade nog vastgehouden, nu kon hij niks meer. Ik legde Jade bij hem op bed. Mijn tantes en zusje hadden een klapbed voor hem neergezet. De pijn en het verdriet in zijn ogen waren met geen pen te schijven. Ik wist dat we stappen moesten gaan zetten, maar ik was net een week moeder, ik gaf borstvoeding en zat nog vol met hormonen. Het voelde alsof mijn zusje en ik zijn wereld moesten gaan dragen.

Mijn vader had pijn, ik besef nu pas hoeveel pijn. De huisarts en de oncoloog hadden zijn medicatie voorgeschreven, maar het duurde even voordat het zou gaan aanslaan. Mijn twee tantes, mijn zusje en ik hadden een schema gemaakt voor wie wanneer bij hem zou zijn. Ik wilde zoveel mogelijk bij mijn vader zijn, maar merkte dat ik soms de handrem voor Jade en mezelf erop moest gooien. Dan kreeg ik wel scheve gezichten helaas. Als ik bij hem was, sliep hij vaak de hele dag. Ik keek dan naar hem en Jade, want ze sliepen vaak tegelijk, en als hij dan wakker werd vroeg hij meteen naar zijn kleindochter.

Hij kon haar niet vasthouden, dat brak mijn hart

Een maand na de diagnose kreeg mijn vader longontsteking en moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis. Ik herinner me nog dat het eerste wat hij vroeg was: ‘Waar is Jade?’ Hij wilde haar zien, maar kon haar niet vasthouden. Dat brak mijn hart. Na een maand mocht hij naar huis en in het ziekenhuis heeft hij haar met ondersteuning vast kunnen houden, we hebben dit gefilmd en hij heeft een soort afscheidsfilmpje gemaakt voor haar. Na die maand leek het beter te gaan, de medicatie sloeg aan en het voelde niet meer als een enorme druk om naar mijn vader te gaan. Heel soms liet ik Jade thuis, maar dat werd me niet in dank afgenomen. Hij kon weer zitten en pakte ieder moment aan om haar even op schoot te nemen.

In maart kregen we voor het eerste te horen over het coronavirus en werd ons geadviseerd om bij zwakkere en zieke mensen uit de buurt te blijven. Wij zijn toen twee maanden niet bij papa geweest, dat vreet nog steeds aan me, met alles wat ik nu weet. In mei konden we elkaar eindelijk weer zien en toen schrok ik enorm, want hij was heel veel afgevallen. Een oude man van nog geen 60 jaar zat daar in de rolstoel, met angst in zijn ogen. Zodra we naar binnen liepen werden die ogen rustig. Wat had ik hem gemist en ik wilde hem het liefste vastpakken en knuffelen, maar dat kon niet… Zijn hele lijf deed pijn, ondanks de morfine en zware pijnstillers.

Ik weet nu dat zijn botten poreus waren en hij zei ook steeds dat hij bang was om iets te breken. Dat was zeker geen gekke gedachte van hem. Ik legde Jade heel voorzichtig met een kussen op zijn benen, maar moest haar beentjes vasthouden, want ze was enthousiast aan het trappelen. Ze vond papa ook een beetje eng: hij had een mondkapje op en was anders dan de laatste keer dat ze hem zag. Ze was zelf ook pas vijf maanden oud op dat moment, dus ze herkende hem natuurlijk ook niet meer.

Ik wil niet naar een hospice, dan ga ik dood

We pakten het schema weer op, maar ik merkte al snel dat het gewoon niet meer ging zo met z’n vieren en thuiszorg die hij inmiddels kreeg. Ik ging een gesprek aan met de thuiszorg en ze vonden het verstandig om over te stappen op terminale zorg of zelfs na te denken over een hospice. Toen we dat wilden bespreken met mijn vader brak hij in tranen uit. ‘Ik wil niet naar een hospice, dan ga ik dood’, zei hij. We besloten dan ook om dat niet te doen, maar we hadden 24/7 hulp nodig, want dit werd te zwaar.

Mijn vader was inmiddels bedlegerig en ik kon, hoeveel ik ook van hem hield, hem niet helpen met plassen en wassen. Ik vond dat zo vernederend voor hem. Na een gesprek met hem accepteerde hij het en kwam de 24/7 zorg, vanaf dat moment kregen we een beetje rust en konden we proberen te genieten van het samenzijn. Mijn vader was jarig op 21 juni en ik heb die dag gekookt voor iedereen die kwam. Hij was buiten en Jade zat in de kinderwagen. Hij rolde haar naar zich toe en wat hij tegen haar zei weet ik niet, maar hij bleef echt minuten naar haar kijken. Ik denk achteraf dat hij afscheid begon te nemen, alleen besefte ik dat niet om dat moment.

De dag van zijn overlijden

De dag voordat mijn vader stierf ben ik de avond en het begin van de nacht bij hem gebleven. Sander had Jade mee naar huis genomen, en tijdens het afscheid nemen zei hij tegen mijn zusje hoe moeilijk hij dat vond. Ik besefte niet dat het de laatste keer was dat ze elkaar zouden zien, gelukkig is het wel gefilmd (waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet, toeval?). In de nacht voelde ik dat ik naar huis moest: ik gaf nog steeds borstvoeding en ik had geen kolf mee genomen. Mijn vader ging toch nog niet dood, hij was geen quitter… Ik maakte mijn vader wakker en zei dat ik naar huis moest, hij zei ‘dat is goed liefje’ en pakte mijn hand vast. Ik gaf hem een kus en wilde hem wat water geven. Dat wilde hij niet en hij deed zijn ogen weer dicht.

De ochtend van zijn overlijden op 31 juli 2020 belde mijn zusje mij met FaceTime, ze zei dat het niet goed ging met papa en dat ze hem iets wilde geven om hem rustig te krijgen. Door de COPd was mijn vader benauwd en hij kreeg bijna geen lucht. We deden alles in overleg en mijn vader vond dat ook fijn. Ik heb mijn schoonmoeder gevraagd om op te passen, want ik wilde toch nog even naar hem toe. Ze was een half uur later hier en Sander zei in de tussentijd dat hij toch mee wilde gaan. Toen mijn schoonmoeder net hier was belde mijn zwager om te zeggen dat het slecht ging met mijn vader. We pakten onze spullen en net toen we de voordeur open wilden doen,  belde hij terug om te zeggen dat mijn vader was overleden.

Jade lijkt op papa

Zeven maanden en een dag nadat zijn kleindochter is geboren, is mijn mijn vader overleden. Hij was geen quitter en dat was aan alles te zien en te merken. Wij waren zijn alles en hij heeft gevochten totdat hij niet meer kon. Hij woog niet veel meer en had simpelweg de kracht niet meer om te ademen. Ik probeer Jade alles mee te geven wat mijn ouders haar hadden willen leren. Ouderloos een ouder zijn is moeilijk soms, want vragen of ik dat ook deed toen ik jong was bijvoorbeeld, zit er niet in. Maar ik neem mijn ouders in alles mee, zodat de herinnering aan hun blijft voortleven. Jade lijkt op mij dus ook op mijn vader, dat is in ieder geval al iets wat niemand ons meer af kan nemen. Love you forever and more behind.”

Nicole werd twee keer weduwe, verloor twee dochters en leeft nu in armoede met haar zes kinderen