Brenda Schaaper Gender 1 apr 2024, 11:03

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: ‘De kinderen zijn zenuwachtig voor de queer wintercamping’

Ze zijn zenuwachtig, lees ik in de groepsapp. En dat begrijp ik. Voor het eerst hopen ze naar een plek te gaan waar ze niet anders zijn. Waar ze niet gepest of buitengesloten worden. Bestaat zoiets eigenlijk wel? Ze kunnen het zich eigenlijk niet voorstellen en zijn nerveus voor wat komen gaat.

Ik heb het over de kinderen/jongeren die voor het eerst naar mijn queer wintercamping komen. En ja dat is spannend. Soms zelfs zo spannend dat ze moeten overgeven onderweg of dagen niet hebben kunnen slapen. Het is helaas normaal gedrag voor deze kinderen en dat vertel ik hun ouders dan ook.

Queer camping

In 2022 startte ik met een zomercamping voor LGBTIQ+ kinderen/jongeren en hun ouders. Ik huurde een terrein op een bestaande camping en organiseerde activiteiten die bij de doelgroep passen. Althans dat dacht ik toen, want de het activiteitenprogramma kwam de eerste keer niet helemaal overeen met de doelgroep die kwam. Ik wist namelijk niet dat er zoveel transjongens zouden komen. Voor de leken onder ons, dat is iemand die geboren is als meisje en zich fijner voelt als jongen. Dat dus.

Transjongens met kort haar, kleurrijk of minder kleurrijk, excentriek of juist sociaal angstig, ik had ze allemaal. Ik leerde meer over het gebruik van binders (soort hemd dat de borsten op een pijnlijke manier plat drukt) en zag dat deze doelgroep niet persé op een catwalk wilde lopen (zoals mijn eigen vrouwelijke paradijsvogel graag deed), maar liever muziek met elkaar maakte.

Veilige plek

Ik was die camping gewoon begonnen vanwege het feit dat ik nooit wist waar ik zelf met mijn kind op vakantie moest. En als we dan gingen, zat Celeste vaak in die voortent en had geen aansluiting met de rest van de camping. Om gek (of eerder verdrietig) van te worden. In de zomer van 2021 bedacht ik opeens om zelf plekken te gaan organiseren waar deze doelgroep bij elkaar kon komen en gelijkgestemden kon ontmoeten. Een veilige plek waar je jezelf kon zijn en waar je als ouder ook de erkenning zou krijgen die je in het dagelijks leven niet krijgt. Gewoon omdat je vrienden vaak kinderen hebben die niet anders zijn. Dat had ik namelijk zelf ook ervaren.

Waarom het uiteindelijk een camping is geworden, weet ik niet meer. Misschien, omdat ik dan voortaan zelf wist waar ik op “werkvakantie” kon gaan met mijn kind. Ik houd ten slotte wel van kamperen, maar mijn kind daarentegen helemaal niet. Maar Celeste doorstaat keurig elk jaar het verblijf in een tentje.

Paradijsvogel

Het pakte heel goed uit en de Paradijsvogel, zoals ik de camping genoemd had, was zelfs meer dan ik er ooit van verwacht had. Dat het programma niet helemaal aansloot, deerden de vele transjongens niks. Ze konden heerlijk met elkaar chillen en kregen met het uur meer zelfvertrouwen. Ik had een transmeisje (die zijn er natuurlijk ook, net als non binaire kinderen zoals Celeste of kinderen die panseksueel, bi of tot een ander label van de community behoren) dat angstig binnen kwam.

Net als de kinderen op mijn wintercamping. Ik kon haar geen hand of boks geven en ze keek mij niet aan. Toen wist ik nog niet wat ik nu weet. Dat dit gedrag heel snel als sneeuw voor de zon (want die scheen volop die zomer) zou verdwijnen en ze 24 uur later vol trots voor de camera’s van Hart van Nederland (want er was een persmoment de eerste keer) zichzelf liet zien. En dan heb ik het echt over 24 uur, hé! Bizar wat gelijkgestemdheid met kinderen doet.

Kinderen vielen elkaar in de armen

Ook mijn eigen kind bleek de eerste keer niet geslapen te hebben van de zenuwen. Je zou denken dat als je samen met je moeder een camping organiseert, je niet zo zenuwachtig bent, maar niets was minder waar. Ook Celeste vond het spannend. Werd er echt niet gepest of iemand buitengesloten? Inmiddels weet ik het antwoord en dat is NEE. En ik hoefde hier helemaal niets voor te doen. Het ging als vanzelf.

Kinderen vielen elkaar in de armen bij de begroetingen (oké, de sociaal angstigen wachtten nog even af) en iedereen trok met elkaar op. Natuurlijk kon de een beter opschieten met de ander, maar iedereen hoorde erbij! Het was een veld vol liefde en acceptatie. Ik zal eerlijk zijn, ik heb mijzelf nog nooit zo goed gevoeld als toen en viel in een gat toen het weer over was.

Niemand verveelde zich

Dus ik moest campings blijven organiseren om lichtpuntjes te blijven creëren op die tijdlijn van die kinderen/jongeren. En dat deed ik. Twee weken terug organiseerden mijn kind en ik voor het eerst een indoor wintercamping. In een hal vol kleurrijke caravans, campers en strandhuisjes. Al weken had ik er slapeloze nachten van, want ook ik vind het spannend om nieuwe dingen te organiseren. Ook had ik geen idee of een weekend in zo’n hal wel leuk zou zijn. Die zorgen waren, ik zou bijna zeggen uiteraard, weer helemaal voor niks (ik schrijf het nu expres op zodat ik dit kan teruglezen als ik mij weer zorgen maak). En met alle kinderen kwam het ook meer dan goed.

Ik zag iedereen spelletjes met elkaar doen als er geen programma was. Niemand verveelde zich en het contact was dit keer echt heel snel gelegd. Misschien omdat de ruimte een intieme uitstraling had en we ook met elkaar aten. Er gebeurden magische dingen.

Appje van mijn moeder

Achteraf kreeg ik een appje van een moeder. Ze appte mij het volgende: “En dan kom je op je werk en vragen je collega’s hoe het weekend was en schiet je gewoon weer vol met emoties….Ik ben heel dankbaar voor afgelopen weekend. Mijn kind was voor het ’t eerst sinds maanden weer gelukkig.”

Ik zal eerlijk zijn, je kon mij ook wegdragen na dit appje. Dit is precies waarom ik het doe en waarom ik al die stress op de koop toe neem. Ik hoop dat ik met de Paradijsvogel nog vele lichtpuntjes mag zijn voor dit kind, mijn eigen kind (dat ook weer had genoten) en alle anderen. Amen.

Columniste Brenda: ‘Ik smeer nog het brood van mijn kind en heb hier ook geen problemen mee’