Brenda Schaaper Columns 14 sep 2023, 15:30

Leestijd: 6 minuten

Columniste Brenda: ‘Ik lag twee nachten wakker en de angst overviel me’

“Wat is er deze twee weken allemaal gebeurd op onze camping voor LHBTIQ+ kinderen/jongeren en hun ouders? Zoveel dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen.

Dit waren sowieso niet de leukste twee weken van mijn leven. Wel de leerzaamste. Ik heb zoveel grenzen moeten stellen en ben tegen zoveel dingen aangelopen die ik van tevoren niet had bedacht dat ik er een beetje overprikkeld van ben en merk dat mijn sociale batterij weer opgeladen moet worden.

Impact van de camping

Direct na de camping ben ik namelijk op vakantie gegaan. Zonder kind en hond en met vriend. Als je denkt dat je mentale shit thuis blijft met vakantie dan heb je het mis. Die gaat namelijk gewoon met je mee met als resultaat dat ik twee nachten wakker lag en er een soort van angst mij overviel. Mijn hele lichaam stond strak en het voelde alsof ik overspannen was.

Alles wat gebeurd was, kwam in een film voorbij. Ik schrok ervan, omdat ik mij van tevoren niet gerealiseerd dat de impact van deze camping editie wel eens groot zou kunnen zijn, mentaal gezien dan.

Vorig jaar was alles namelijk anders. Het was fantastisch en ik had mij nog nooit zo goed gevoeld op een plek die ook mij een veilig gevoel had gegeven. Ik voelde mij euforisch en viel zelfs in een zwart gat toen de camping voorbij is. Dat het dit jaar helemaal anders zou worden, had ik dan ook niet zien aankomen.

Twee weken in plaats van één

Dit jaar duurde onze pop-up camping twee weken in plaats van één week. Nu denk je misschien wat is twee weken op een mensenleven en dat begrijp ik. Maar twee weken betekent in ons geval vier nieuwe groepen. Vier groepen mensen die het spannend vinden en ieder hun eigen problemen mee brengen. En bij elke nieuwe groep moeten wij zelf ook weer wennen.

Er gebeurde veel dit jaar. Zo waren er twee jongeren die door hun autisme al na één nacht naar huis wilden. Ze konden niet in een ander bed slapen en verlangden naar hun eigen safe space thuis. Eentje is ook daadwerkelijk met haar moeder naar huis gegaan.

Moeder was in tranen, want ze had zo gehoopt dat het bij ons op de camping beter zou gaan. Haar dochter had ook al hun familievakantie ‘verpest’. De avond voor vertrek had ze aangegeven niet te willen gaan, waardoor het hele gezin niet op vakantie ging.

Niet alles fiksen

Daar kun je iets van vinden, maar het autisme speelt soms zo’n grote rol. Daar kunnen we ons niets bij voorstellen als je neurologisch niet zo in elkaar steekt. Misschien had de moeder deze verkeerde koppeling (ander bed is onveilig) moeten doorbreken, maar iedereen loopt zijn eigen pad. Ik vond het erg en gunde ze een ander einde, maar kan ook niet alles fiksen. Dat werd mij heel snel duidelijk.

Zo was er ook een transmeisje dat zoveel sociale angst had dat ze niet op ons veld durfde te komen. Ze logeerde in een accommodatie dichtbij ons hoofdveld en dan kan de drempel groot zijn. Het enige dat zij meekreeg van de camping was dat onze jongere Teun, die ons hielp, haar ophaalde voor een wandeling met zijn hulphonden. Meer durfde ze niet qua contact. Of wilde ze niet, dat kan ook, want zelf leed ze er niet erg onder. Het waren meer haar moeder en oma die andere verwachtingen hadden.

Verwachtingen

En met die verwachtingen gaat het vaak mis (ook met de mijne). Kinderen die heel veel sociale angst ontwikkeld hebben, kunnen wij niet altijd uit hun schulp trekken. Er lukt veel ook dankzij Teun en mijn eigen kind die fantastisch werk hebben verricht samen. Zij verdienen een medaille voor hetgeen zij op hun leeftijd (18 en 16) al kunnen en betekend hebben voor anderen. Zij hebben ervoor gezorgd dat jongeren aansluiting kregen en hebben zich ontpopt als een enorme verbinder. Maar ook zij kregen het zwaar met al die prikkels en met de testosteron bommen die soms op onze camping verbleven.

Je moet namelijk niet vergeten dat een aantal jongeren ook al in transitie zijn. Dat betekent dat ze hormonen toegediend krijgen die ook veel met een mens doen. Stemmen die te hard klinken, stoer mannelijk gedrag en noem maar op. En als je dan als mijn kind vrij feminin bent, dan moet je even schakelen. Het zorgde ervoor dat mijn kind even naar huis wilde en uit die energie wilde stappen. En dat snap ik nu helemaal.

Broertjes en zusjes

Ook waren er broertjes en zusjes mee die iets te veel aandacht vroegen. Die maar door tetterden (enthousiasme) waardoor andere jongeren overprikkeld raakten, maar dit niet durfden te zeggen, omdat ze niemand willen buitensluiten (dat gevoel kennen ze zelf namelijk maar al te goed).

Of een broertje dat veel te veel in iedereens aura zat door anderen te achtervolgen of op ze te klimmen. Omdat het aandacht wilde. En dus moest ik het oplossen, grenzen stellen, ouders verantwoordelijk stellen enzovoorts.

Ik heb ook nog jongens moeten verwijderen die stiekem foto’s en filmpjes maakten en drie volwassen mannen die in een Ajax shirt met biertje in de hand (trigger voor die kinderen) aangeschoten op onze catwalk wilden lopen. Ik heb ze uiteraard met zachte doch duidelijke hand verwijderd en begreep later pas van alle jongeren dat ze naar mij hadden gekeken of het veilig was. Die verantwoordelijkheid draag ik met liefde. Op zo’n moment zijn het wel MIJN jongeren.

Ontroerde ouders

Was het dan alleen maar ellende? Nee zeker niet! Ik heb dit jaar weer heel veel dankbaarheid over mij heen gekregen. Blije jongeren die vrienden maakten, uit hun schulp kwamen en de tijd van hun leven hadden. En ook ontroerde ouders die niet hadden verwacht dat het verblijf hen zelf ook zoveel zou brengen. Geluk, acceptatie en innerlijke rust.

Iedereen wil weer terugkomen, dat zegt genoeg en dat is ook waarvoor ik het doe. We hadden Sem Jansen en Miss Nederland op bezoek en hebben met een oud songfestival deelnemer een Paradijsvogel lied geschreven. Er zijn fantastische dingen gebeurd. Ik heb ook veel liefde gevoeld en vooral de eerste week enorm veel gelachen (2e werd mentaal zwaarder).

Leerschool

Ik zie deze editie als een leerschool. Als lessen die ik heb te leren als ik groter wil groeien. Ik moet dingen anders gaan organiseren en vooral beter voor mijzelf zorgen als ik het wil volhouden. Want ik bleek best goed te zijn in het stellen van grenzen voor anderen, maar waar was mijn eigen grens? Ik denk dat dit de belangrijkste les is geweest. Ik heb met liefde mijn kind naar huis gestuurd om op te laden, maar zette mijzelf totaal buitenspel. Dus dat moet anders. Ik mag meer hulp vragen en ontvangen. Dan komt het wel goed.

De vraag is dus niet of we doorgaan, maar hoe. Zelfs mijn eigen kind denkt al na over oplossingen, want ook voor hen blijft onze camping de beste plek om als LHBTIQ+ jongere te zijn. Om op te laden en te genieten. En dan geniet ik ook.”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Cédé (16). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (18, 20). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Columniste Brenda: ‘De koek is even op voor mijn kind’