Brenda Schaaper Columns 9 feb 2023, 20:22

Leestijd: 6 minuten

Brenda: ‘Ik heb geleerd dat je niet alles hoeft te begrijpen, dat iets soms gewoon zo is’

“Voor Gaykrant doen mijn kind en ik wat vrijwilligerswerk. Dat wil zeggen dat Cédé gevraagd is om het TikTok-account bij te houden en ik wat dingen schrijf voor hen.

Wij zijn erbij gehaald om ervoor te zorgen dat de jeugd ook weer een beetje aanhaakt, want de doelgroep is nu een beetje oud. Daarom is Gaykrant een TikTok-account gestart en plaatst mijn kind af en toe wat content. Voor wat het waard is, want Cédé is super perfectionistisch en dat in combinatie met autisme zorgt ervoor dat de drempel hoog is om wat te plaatsen. Mijn kind weet vaak niet waar te beginnen en veel content is niet goed of niet gay genoeg. Dus daar moet nog aan gewerkt worden.

Rolmodellen

Verder hebben we een nieuwe rubriek over rolmodellen gelanceerd. Niets is namelijk zo fijn om een verhaal te lezen over een gelijkgestemde (al dan niet bekend) die ook doorgemaakt heeft wat jij nu als jongere doormaakt (lees struggelen met genderzoektocht, neerslachtigheid, pesten, buitensluiten, uit de kast komen, relatie met je ouders etc.) Een verhaal waarin jij je helemaal herkent.

Het zijn vaak sterke moedige kleurrijke personen die hun dromen achterna zijn gegaan en krachtig in het leven staan. Door alle weerstand en het pesten word je toch sterker als persoon. Als moeder heb ik nog vaak angst dat mijn kind wat aangedaan wordt op straat, maar mijn kind is niet bang en zegt dat ze wel wat gewend zijn inmiddels. En natuurlijk vind ik dat erg, maar dit is wel wat het is. Dus zo’n verhaal geeft dan vaak hoop dat het helemaal goed komt en dat is niet alleen fijn voor de jongeren zelf, maar ook fijn voor mij als ouder. Een onverwachtse meevaller zullen we maar zeggen.

Doorvragen

Inmiddels hebben we twee rolmodellen geïnterviewd. De eerste keer waren we (nou ja, ik) vrij nerveus, omdat mensen interviewen toch iets anders is dan een column schrijven. Mijn kind was in eerste instantie teleurgesteld dat ze het gesprek niet alleen mochten voeren. Echter, dat leek mij geen goed idee en ik had het goed ingeschat. Cédé heeft een soort van zelfoverschatting als het op dit soort dingen aankomt. Die ziet niet in dat hun autisme met interviewen wel eens in de weg kan gaan zitten. Doorvragen is namelijk lastig. En als je dan niet oppast wordt het zo’n schoolkrantinterview en pass ik voor.

Sem Jansen, een transman, was onze eerste en was heel erg aardig. Hij vertelde over zijn zoektocht en dat hij uiteindelijk in transitie wilde gaan. Dat vonden zijn ouders lastig en dat snap ik. Je wilt dat je kind gelukkig is, maar een transitie is onomkeerbaar en dan wil je wel dat ze het zeker weten. Inmiddels heb ik wel geleerd dat deze jongeren echt wel weten waar ze het over hebben. Ze zijn er al jaren mee bezig en voelen dat ze niet in het juiste lichaam zitten. Iets waar vaak een oordeel over is (zeker als kinderen nog jong zijn), maar waar we helemaal niet over kunnen meepraten als je niet weet hoe het is om in het verkeerde lichaam geboren te zijn. Dan mag je er ook niet over oordelen, vind ik. Uiteraard kan ik mij wel voorstellen dat je het als ouder heel erg lastig vindt. Het lijkt mij enorm wennen als je opeens een zoon hebt in plaats van een dochter.

Hoopvol

Sem is zanger en als je dan testosteron krijgt dan krijg je een andere stem. Dat stuk was heel erg spannend, want uit het zingen haalde hij zijn geluk en zijn zelfvertrouwen. Tijdens je transitie moet je blijven doorzingen. Elke dag opnieuw. Ook als je stem klinkt als de pinguin in Happy Feet. Dan moet je niet stoppen en doorzetten, zodat je hersens weer de link leggen met de veranderende stem. En dan komt het vanzelf weer goed. Ik vond dit een hele mooie tip voor de vele transjongens die wij op onze camping krijgen. Die houden ook heel erg van muziek maken en zij zullen tegen hetzelfde probleem aan gaan lopen zodra ze testosteron  toegediend gaan krijgen. Dan is zo’n verhaal van Sem hoopvol en dat is precies waarom we dit doen.

Niet begrijpen

Maar goed even terug naar het interview zelf. In mijn enthousiasme stelde ik de meeste vragen. Mijn kind zat stilletjes naast mij en liet af en toe hun aanwezigheid zien door wat hysterische gilletjes te laten horen als ze herkenning hadden bij hetgeen Sem vertelde. Meer kwam er nog niet echt uit. Echter, het was wel heel leuk dat Cédé naast mij zat (was een zoom gesprek), omdat mijn kind toch anders tegen de dingen aankeek.

Ik merkte namelijk dat ik sommige gedeelten in de zoektocht niet helemaal begreep, maar mijn kind snapte dit wel. Die herkende de struggles en de onzekerheid. Om het toch te kunnen begrijpen, wilde ik weten in welk hokje Sem nu zat. Super stom eigenlijk, maar als we dingen willen begrijpen dan gaan we het kaderen. En dat werkt vaak niet bij deze jongeren. Het is niet zwart of wit. Uit beleefdheid proberen ze er dan nog woorden aan te geven, maar soms wordt het dan nog verwarrender. Dus heb ik geleerd dat je niet alles hoeft te begrijpen, dat iets soms gewoon zo is.

Vragenlijst

Mijn kind had van het eerste interview geleerd en geconstateerd dat het de volgende keer handiger zou zijn als ze van te voren wat vragen op zouden schrijven, zodat ze niet meer stil zouden vallen of uit hun woorden zouden komen. Dat leek mij een goed idee en zo geschiedde. Gewapend met een notitielijstje vol vragen (nou ja het waren er slechts vijf, maar het begin is er) gingen we het tweede interview van start. Alleen toen ging ik de mist in. Ik stelde in het wilde weg wat vragen en deed hiermee het lijstje van mijn kind te niet. Fout natuurlijk. Desalniettemin werd het evengoed een leuk gesprek en mijn kind stelde toch nog wat vragen. Hun aandeel was duidelijk meer en dat was leuk om te zien, want het is de interactie en herkenning die de gesprekken leuk maakt.

Net toen ik dacht dat we wel klaar waren, kreeg ik toch nog een reprimande. Waar onze gast nog bij was. Of ik mij de volgende keer wel aan het schema kon houden en iets meer structuur kon aanbrengen in het gesprek. Onze gast moest net als ik hard lachen. Mijn kind had gelijk en ik beloofde het plechtig beter te gaan doen de volgende keer.

Je bent ten slotte nooit te oud om te leren, zeg ik.”

Columnist Brenda: ‘Het woord autisme zorgt vaak voor ophef’