Brenda Schaaper Gender 10 apr 2024, 11:03

Leestijd: 5 minuten

Brenda over haar dochter: ‘Celeste hoorde nergens bij en werd buitengesloten en getreiterd’

“We gaan even het grote scherm aanzetten. Dan zie je het nog beter.” Aan het woord is de mentor van mijn kind. We zitten samen in een MOL gesprek, oftewel een mentor-ouder-leerling gesprek.

Het duurt even, maar dan start het scherm op en verschijnen de gemiddelde cijfers die we eigenlijk al kennen. Celeste zit in Havo 5, het eindexamenjaar dus. Mijn kind heeft nog één toetsweek te gaan en dan volgt natuurlijk nog het eindexamen zelf.

Trots

De mentor en ook mijn kind lachen breeduit bij de cijfers die op het scherm verschijnen. En ook al ken ik ze (globaal hé), ik moet zeggen op groot scherm zien ze er nog veel beter uit. Een enorm gevoel van trots overvalt mij en dat spreek ik ook meteen uit naar de mentor die Celeste nog niet zo goed kent aangezien hij pas net mentor is geworden van deze klas. De vorige mentor is namelijk vervroegd met zwangerschapsverlof.

Ik vertel waarom ik zo ontzettend trots ben. Dat mijn kind van heel ver is gekomen en er in Havo 3 heel slecht voor stond met 4 onvoldoendes. Celeste was een bespreekgeval en zou volgens de regels eigenlijk niet over mogen gaan. Ook in Havo 2 ging mijn kind al met de hakken over de sloot over. Celeste was net ingestroomd op deze school, nadat ons kind weggepest was op de vorige school.

Zwart jaar

Het werd een jaar met veel trauma therapie en neerslachtige buien. Een resultaat van een zwart jaar zoals mijn kind het nu nog noemt. We waren dankbaar dat we op deze kleurrijke school een nieuwe start mochten maken en dat Celeste mocht instromen in de tweede. Iets wat ze eigenlijk niet deden. Maar na een gesprek met de afdelingsleider was het hem wel duidelijk dat kleurrijke kinderen als Celeste op deze school een kans dienen te krijgen.

De start in de tweede klas ging goed. Opeens waren er gelijkgestemden en kwam ons kind niet naar huis, omdat ze nog even wilden chillen met vrienden. Iets wat ons in het begin ontzettend raakte, omdat we dit helemaal niet kenden. Celeste was altijd anders, hoorde nergens bij en werd buitengesloten en getreiterd. Een vreemde snuiter vonden ze het maar.

Moederhart

Als moeder was dit voor mij een hele machteloze en verdrietige tijd. Je gunt je kind zoveel meer. Maar op deze school waren meer van dit soort (leuke) snuiters. Mijn kind kon er zelfs op hakken lopen en al snel werd het woensdag hakken dag (en soms daarom ook gehaktdag, want pesters zijn er helaas overal). Ondanks de mooie momenten was er ook veel oud zeer.

Mijn kind had een trauma overgehouden van de vorige school en durfde nauwelijks in de drukke schoolgangen te lopen. De gangen waarin Celeste op de vorige school vaak ingesloten en beschimpt werd. Door hele groepen tegelijk. Dat zorgde ervoor dat ons kind in de pauzes nooit ging zitten, maar bleef wandelen door de gangen, zodat ze hen niet konden grijpen. Een hele verdrietige en angstige periode, die duidelijk nog zijn uitwerking had in de tweede.

Blijven zitten

De angst werd minder door de intensieve therapie en het feit dat mijn kind ouder werd en nieuwe ervaringen ging opbouwen. Ook de dikke eeltlaag die zich om Celeste had gevormd, hielp hieraan mee. Maar lastig bleef het wel. De gevoelens van ons kind gingen nog alle kanten op. Natuurlijk had dit ook invloed op de schoolresultaten.

Ook het autisme, dat uit de onderzoeken naar voren kwam, hielp hier niet aan mee. Bepaalde vakken zoals Geschiedenis waren ingewikkeld voor mijn kind, dat slim genoeg was, maar de vraagstellingen vaak niet begreep, met als resultaat een slecht cijfer. Die onvoldoendes resulteerden in het feit dat mijn kind eigenlijk moest blijven zitten.

Wonder

Maar gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit. De toenmalige mentoren (het waren er 2) en de vertrouwenspersoon uit Lokaal200 (een speciaal lokaal waar Celeste kon ontprikkelen) streden samen met het Autismecentrum voor een overgang naar de 4e. De cijfers van het pakket dat Celeste wilde kiezen, waren ten slotte voldoende. Zonder alle ballast, want zo voelden die overige vakken, zou ons kind het moeten redden. Er werd gestemd en ons kind doorstond de stemming glansrijk.

Iedere docent(e) gunde Celeste een overgang, omdat het kind altijd actief meedeed in de les, keurig hun huiswerk maakte en ook gewoon heel erg aardig was. Wat denk ik het allermooiste aan dat belangrijke telefoontje was, was niet de opluchting dat ons kind niet bleef zitten, maar het vertrouwen dat ze in Celeste uitspraken. Iets wat ons kind zo hard nodig had na al die moeilijke jaren. En dat vertrouwen heeft ons kind dus meer dan waar gemaakt. De beslissing heeft heel goed uitgepakt.

Veerkracht

Dus toen ik deze week naar het scherm keek, was ik trots, heel trots. Niet alleen op het feit dat ons kind het zo goed deed op school, maar vooral op de veerkracht van dit kind. Ons kind dat 2 jaar terug nog op de grond lag, had zich terug gevochten en enorm gerevancheerd. Ook mentaal wat uiteraard nog vele malen belangrijker is. Ondanks dat er nog steeds vervelende dingen gebeuren (er was deze week weer naar mijn kind geblaft door een hele groep, ben je wel helemaal lekker dan?), kunnen ze Celeste niet meer klein krijgen.

Met deze inzet en werkwijze moest het gek gaan lopen, wilde Celeste niet gaan slagen, aldus een trotse mentor. Sterker nog, er waren maar weinig kinderen in Havo 5 die er zo goed voorstonden. Een opsteker die enorm binnenkwam bij ons kind. “Dat jij trots op mij bent, moeder, is leuk, maar als een docent het zegt, heeft het toch veel meer waarde.” En zo is het!

Toekomst rooskleurig

De toekomst ziet er rooskleurig uit. Na de zomer start ons kind (als alles goed blijft gaan, haha toch dat voorbehoud) aan de Hogeschool in Utrecht om de studie tot docent Engels te gaan volgen, zodat er meer representatie in de klas komt. Een studie die mijn kind goed zal liggen, omdat het nou eenmaal heel goed Engels spreekt en graag anderen helpt. En een studie die veel queer jongeren volgen, wat moet dat leuk zijn, zoveel gelijkgestemdheid, na al die lastige jaren. Wat een heerlijk vooruitzicht voor dit kind! Hier spreekt een blije moeder. Ook wel eens fijn.

Deze vormen van pesten komen het meest voor en zo ga je er mee om!