Sophie Nortier Ouders 8 nov 2020, 09:02

Leestijd: 5 minuten

Brenda over de adoptie: ‘Je beseft dat na lang wachten een diepe kinderwens in vervulling gaat. Je wordt moeder.’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column Brenda: De adoptie

‘Ik blader wat door een dagboek dat ik vond in de kist met spullen. Helemaal vergeten dat ik deze had. In de kist zitten herinneringen van mijn kind. Mijn hartenkind dat uit China komt.

We hebben een aantal jaar geprobeerd om zelf kinderen te krijgen. Dat lukte niet spontaan en dus werden er hulptroepen ingezet. Na een loodzwaar traject (echt je wordt niet leuker door al die hormonen) gaf de arts na de zoveelste IVF poging aan dat het hem niet ging worden. Die opmerking kwam niet uit de lucht vallen want daar ging een hele voorgeschiedenis met teleurstellingen aan vooraf. Dus wanneer iemand dan zegt dat het niet kan dan is dat erg verdrietig, maar ook duidelijk. Het luchtte ons op en dus hebben we er op geproost in het ziekenhuis, met cola welteverstaan ;).

We besloten voor adoptie te gaan. Ook dat idee kwam niet uit de lucht vallen. Ik ben zelf opgegroeid met een aantal nichtjes en een neef die geadopteerd zijn, dus voor mij was het heel normaal. We kozen voor het land China en na vier jaar wachten, was het dan zover.

De match

Er bleek een voorstel voor een kindje te liggen. Op dat moment weet je nog niets. Alleen dat er een kind is dat gematcht is aan ons. Super spannend allemaal. En emotioneel. Want ook al weet je nog niets van je kind, je beseft dat na lang wachten een diepe kinderwens in vervulling gaat. Je wordt moeder. Ik zal eerlijk zijn, ik had geen idee wat moeder zijn eigenlijk inhield. Ik dacht het toen te weten, maar achteraf leek het er niet op. Het was veel intenser en spannender dan ik dacht.

Een gezond jongetje

Na een week nagelbijten was het zover. Het verlossende telefoontje kwam. Normaal gesproken bellen ze de moeder om alle gegevens door te nemen, maar in dit geval hadden ze de vader gebeld. Of hij van voetbal hield, vroegen ze hem? Het werd namelijk tot ieders grote verbazing een jongetje. Een gezond jongetje en dat was eigenlijk een beetje gek. Want in de tijd dat wij adopteerden kwamen er alleen gezonde meisjes naar Nederland. Jongetjes hadden altijd een handicap.

Godzijdank hadden we de laatste maanden toch nog voor de zekerheid een jongensnaam bedacht en gevoeld hoe dat zou zijn. Eigenlijk kwam het door een vrouw die het opviel dat wij het alleen over een meisje hadden. Echter, zag zij een jongetje voor zich dat ons had uitgekozen. En als wij open gingen staan voor dit jongetje, dan zou hij ook snel onze kant op komen.

Toen wisten we echt nog van niks hem en gingen ervan uit dat we nog zeker een half jaar moesten wachten. Ik was een beetje overrompeld door dit verhaal en je kan ervoor openstaan of niet. Ik weet niet waarom, maar wij geloofden haar. Sterker nog, na verloop van tijd wisten we bijna zeker dat we een zoon zouden krijgen. Raar he? En dus bedachten we ook een jongensnaam.

We zouden een Nederlandse naam combineren met de bestaande Chinese. Dat leek ons toen het beste. Als we een meisje zouden krijgen dan zou ze Anne Mei gaan heten. Ik had destijds ook een ontzettend lief Chinees jurkje gekregen, zag ik in de kist. Maar het jurkje zou nooit gedragen worden. Plotseling ging het proces heel erg snel en Yens Xin was een feit.

Een lachebek met bolle wangen

Op de mail verscheen een foto van een aller schattigst jongetje. Hij had een groot hoofd (en zou later geen muts passen), bolle wangen en keek stralend in de lens. Echt een lachebek. Om mij heen stonden alle collega’s verzameld en iedereen pinkte een traantje met mij mee. Dat mooie moment zal ik (maar ook mijn collega’s ) nooit meer vergeten. Wat een saamhorigheid op de werkvloer.

Ook de opa’s en oma’s werden gebeld en iedereen die zo intens had meegeleefd al die jaren, werden gebeld. Oma Els kwam snel een foto ophalen van haar kleinzoon. Toen ze het schattige snoetje zag, bleef ze de foto kussen met als gevolg dat er allemaal lippenstift op zat. Er moest een nieuw kopietje komen.

Zes weken later zouden we afreizen naar China met nog wat andere stellen. Doordat er zoveel geregeld moest worden, vloog deze tijd voorbij. Het was hartverwarmend hoe mensen meeleefden met ons verhaal. Van de dame bij het gemeentehuis tot de verzekeringsman, iedereen wilde ons adoptieverhaal horen. We voelden ons heel bijzonder.

Op 29 november 2007 was het zover. We gingen naar China.’

Wil je weten hoe dit verhaal verder gaat, lees dan volgende week zondag het vervolg.

Dit artikel verscheen eerder op Famme.nl.

Lees meer van Brenda:

• Brenda: ‘Hij zei het plompverloren “Mam, ik moet je wat vertellen. Ik val op jongens.”’
• Columniste Brenda: ‘Hij zei: ik wil niet dood, maar ik weet ook niet meer hoe ik moet leven.’ (Deel 1)
• Brenda’s zoon had een akkefietje met een klasgenoot: ‘Zo bang dat de klas zich tegen hem zou keren’