Brenda Schaaper Columns 10 jan 2023, 13:46

Leestijd: 5 minuten

Brenda: ‘Ik voelde mij machteloos langs de zijlijn staan’

“Na een drukke kerst met familie (bij ons thuis) en een stiefvader die op oudjaarsdag jarig is, waardoor er weer een bak visite was, had mijn kind het denk ik wel even gehad. Cédé zat meer op hun kamer dan dat ze beneden kwamen. Heel af en toe liet mijn kind hun neus zien en riep dan keihard ‘Hallo allemaal, ik moest van mijn moeder af en toe mijn gezicht laten zien’, om vervolgens weer naar boven te gaan. Erg awkward om in de termen van de jeugd te spreken.

Maar goed inmiddels heb ik dat allang al geaccepteerd. Zelf vond ik het heel erg gezellig, maar ook ik moet de dagen er na even bijkomen van alle prikkels. Alleen in veel mindere mate. Het kan ook zijn dat ik er minder aandacht aan besteed, waardoor ik kriegelig oftewel eerder geïrriteerd word. Dus misschien mag ik in 2023 wat meer aan selfcare doen, besef ik mij nu ik het opschrijf.

Oudejaarsavond

Oudjaarsavond was een enerverende avond. Eigenlijk vind ik het een overschatte avond. Het moet dan opeens heel erg leuk worden, want ja we gaan een nieuw jaar in met nieuwe kansen. Wie weet wordt alles wel anders (lees beter). Maar elke dag krijg je deze kans.

Voor ons werd het onverwachts een hele leuke avond. Hilarisch zelfs. Hoewel we dat nog niet konden bedenken aan het begin van de avond. Toen alle visite weer weg was en we rustig met z’n drieën aan het eten waren, was mijn kind niet aanspreekbaar. Cédé zat aan 1 stuk door te tikken op hun mobiel en wilde deze niet wegleggen. Mijn kind had namelijk contact met een kind van school dat zichzelf van het leven wilde beroven aan het einde van de avond. Cédé wilde dit kind alle mogelijke redenen geven om in leven te blijven. En dus moesten we hen vooral niet storen.

Te dichtbij

Ik vond het heel heftig! Ik voelde direct de paniek in mijzelf opkomen en ging weer even terug naar de tijd dat mijn eigen kind zelf aangaf niet dood te willen, maar ook niet meer wist hoe ze verder moesten leven. Gelukkig kwam er voor ons heel snel hulp, maar nog steeds raakt zelfdoding een gevoelige snaar bij mij. Het komt te dichtbij. Ik weet namelijk dat het stemmetje dat toen de overhand had, nog steeds in het hoofd van mijn kind woont. Dat hebben ze mij zelf verteld. Alleen gaf Cédé ook aan dat dit stemmetje in een klein hoekje zit en dat het geen gevaar meer vormt zolang het daar maar rustig blijft zitten.

Ik wilde mijn kind graag helpen en vroeg of deze persoon hulp had en of ik de ouders van deze persoon mocht bellen? Dat kon allemaal niet, want daar lag het probleem juist (en ja dit is een eenzijdig verhaal). Ik vroeg of ik even met diegene mocht spreken en of deze al aan de Zelfmoord preventielijn had gedacht? Maar deze persoon (ik houd het bewust zo neutraal mogelijk) wilde alleen met mijn kind appen.

Langs de zijlijn

Ik voelde mij machteloos langs de zijlijn staan en wilde van alles doen, maar kon niks. En ik maakte mij ook zorgen om mijn eigen kind, want dit is veel te zwaar voor iemand van zestien. Die mag deze verantwoordelijkheid nog helemaal niet voelen. Dan los ik het liever zelf op. Ik sprak dit uit en mijn kind zei dat ik mij vooral geen zorgen om hen moest maken. ‘Daar hebben we het al over gehad, mam. Jij kan niet alles voor mij oplossen en dit ook niet.’ Ik begreep het en zei dat ik bewondering had voor het feit ze een luisterend oor zijn voor diegenen die het moeilijk hebben. Het kan het verschil maken, want het lijntje is soms dun, heb ik in mijn naaste omgeving gezien. En dus sprak ik mijn trots uit en dat hielp. Mijn kind werd er rustiger van en ik ook. Van angst naar vertrouwen (of zoiets).

Het is wonderlijk, maar niet heel veel later legde mijn kind hun telefoon weg en kwam bij ons beneden zitten. We hadden één lief stel op visite waarbij Cédé zich heel veilig voelt. Waar ze volledig zichzelf kunnen zijn. Dat is niet alleen heel erg fijn voor mijn kind, maar ook voor mij als moeder. Ik kon volledig ontspannen en dat resulteerde in een avond waarin we vreselijk veel met elkaar gelachen hebben. We gingen lachend het nieuwe jaar in. Ook mijn kind. Wat een contrast met een paar uur ervoor.

Eén taakje per dag

De volgende dag gaf mijn kind aan blij te zijn dat de depressieve jongere nog leefde. Toen ik vroeg hoe ze dat wisten, gaf Cédé aan dat ze deze persoon een kleine opdracht hadden gegeven. ‘Als je depressief bent, heb je weer een doel nodig in je leven. Ik heb deze persoon daarom een klein taakje gegeven en dat is om mij iedere dag een appje te sturen.’ En het appje was gekomen: ‘I am still here.’

Ik ben enorm trots op dit kind dat eigenlijk nog te jong is om dit soort taakjes uit te delen. Taakjes die mijn kind begrijpt, omdat ze ooit zelf ook zo neerslachtig waren. Dat is ook het verdrietige eraan. Inmiddels heb ik ook zelf de Zelfmoord preventielijn ook gebeld om te vragen wat ik nog meer kan doen. Ik had goed gehandeld en moest vooral ook letten op de mentale gezondheid van mijn eigen kind en met hen in gesprek blijven. Dat komt goed.

Voor een ieder die minder vrolijk dit jaar ingestapt is, laat ik daarom wat info achter. Wie weet heb je er wat aan:

Zelfmoordpreventielijn : 0800 -0113 Neem contact op met stichting Veilig thuis als je er met je ouders niet over kan praten, zie www.veiligthuis.nl voor alle nummers per provincie.

En blijf vooral met iemand in gesprek. Stay strong, 1 taakje per dag is genoeg.

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Devin (16). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (18, 20). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.

Brenda: ‘Helaas wordt mijn kind nog bijna elke dag uitgescholden’