Brenda Schaaper Persoonlijke verhalen 20 sep 2021, 08:49

Leestijd: 6 minuten

Brenda: ‘Ook pesters hebben aandacht nodig, vindt mijn zoon’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 29 – een veilige plek- deel 2

Mijn kind heeft soms moeite om zijn plek in te nemen in het leven. Je zou het niet verwachten met zijn hakken, lange haren en gelakte nagels, maar hij is snel bang dat hij anderen te kort doet als hij zichzelf laat zien. En als ik eerlijk ben, herken ik dat wel een beetje, ook al zijn onze situaties compleet anders.

Devin is namelijk geadopteerd. Hij komt uit China en woont sinds zijn eerste levensjaar bij ons. Toen we hem gingen ophalen, woonde hij al in een kindertehuis. Hij is na 6 weken te vondeling gelegd door zijn moeder en we weten niet waarom. Wisten we het maar, want dat zou prettiger zijn voor Devin. Nu voelt hij zich snel afgewezen en twijfelt hij soms aan zijn bestaansrecht.

Op het kinderdagverblijf voelde ons kind zich in eerste instantie ook minder veilig. Hij vond het prachtig met de juffen en andere kindjes, maar bij het slapen gaan, werd duidelijk dat er wel een probleem was. Dat zagen we eigenlijk ook al in China. Hij sliep nooit langer dan 2 uur ’s nachts en sliep veel liever overdag in een drukke omgeving. De geluiden gaven hem het gevoel dat hij veilig was. Zo was hij het gewend en een plotselinge stilte vond hij niet zo prettig. Nog steeds hoor ik af en toe geluiden uit zijn telefoon komen als we naar bed gaan. In het begin irriteerde ik mij daar enorm aan, omdat ik dacht dat hij nog wakker was en op zijn telefoon zat. Maar niets was minder waar. Mijn lieve kind lag heerlijk te slapen, met zijn telefoon op zijn nachtkastje. Toen ik hem erop aansprak, legde hij mij uit dat hij het prettiger vond om op geluid te gaan slapen. Dus nu laat ik het. Ik zet alleen het geluid even zachter en laat het geleuter op de achtergrond voor wat het is. Ieder zijn ding.

Maar even terug naar dat kinderdagverblijf. Daar wilde Devin dus ook niet slapen tussen de middag. Althans niet tussen de andere kinderen. Wij hadden hele lieve kinderdagverblijfverzorgsters (hoe noem je deze dames?) die met ons meedachten en Devin lieten slapen in de ruimte waar zij pauzeerden. En dat werkte. Ook het geluid van hun stemmen, werkte rustgevend. Fijn, want dat betekende dat ik mijn kind niet van de opvang hoefde op te halen. Want je wil niet dat het zich niet veilig voelt.

Als ons kind vroeger kwaad werd, ging hij niet tegen ons schreeuwen, maar dissocieerde even. Hij was dan onbereikbaar. Net of hij even uit zijn lichaam stapte. Wat wij ook probeerden, we kregen geen contact meer met hem. In het begin is dat heel erg raar, later ga je pas begrijpen wat er gebeurt. En gaande weg leerden we dat gewoon even wachten het beste is. Hij komt er vanzelf weer uit. Het maakte overigens niet uit wie er voor hem stond. Bij een hevige emotie is dat wat hij deed. Ik zeg deed, want inmiddels doet ie het niet meer. Al is het tonen van hevige emoties nog steeds niet zijn hobby. Maar hij kan het wel.

Als je niet je plek inneemt dan kan de consequentie zijn dat je gepest wordt. Althans dat denk ik. Ik ben ook geen psychologe, maar wel een ervaringsdeskundige. Hij beet niet van zich af en vond dat terug slaan of schoppen echt niet kon. En ik lees vaak op posts over pesten, dat je je kind op een vechtsport moet doen of moet laten slaan. Maar wat er niet in zit, komt er ook niet uit weet ik inmiddels. Natuurlijk deed ik mijn kind op judo en we zijn ook een middag naar een soort van boksles gegaan. Nou hij ging nog net niet huilen toen tegen mijn stootkussen moest slaan. Het voelde zo onnatuurlijk voor hem. Zelfs toen 1 van zijn pesters in de klas een zeer been had, toen vroeg mijn kind nog hoe het met zijn been was. Ik dacht wat kan jou het schelen, maar Devin dacht hier heel anders over. Hij zei mij dat pesters ook aandacht nodig hadden. Zo’n houding levert je niks op natuurlijk, maar het was wel een hele mooie gedachte en zo nobel, dat ik ging twijfelen of ik niet een kleine monnik geadopteerd had.

Mijn kind zorgde liever voor andere kinderen dan dat hij naar zichzelf om keek. Hij was keihard voor zichzelf? Later kwamen we erachter dat daar wel een beetje de schoen wrikte. Want wat vond hij zichzelf waard? Mocht hij er echt zijn van zichzelf? Als je jezelf iets waard vindt, accepteer je niet dat er lelijk met je wordt omgegaan en stel je eerder een grens. Ik herken dit stuk ook van mijzelf.

Maar er komt een spreekwoordelijke druppel. Toen mijn kind een depressie nabij was, omdat hij ook weer op het middelbaar onderwijs gepest werd, toen was de maat vol. Therapie en een andere school vol gelijkgestemden hebben de ommekeer gebracht. Daar ben ik toch zo dankbaar voor. Devin kreeg meer inzichten in zijn doen en laten (best lastig want hij was pas 13) en begon van zich af te bijten. Op de andere school voelde hij zich, na een aantal emdr sessies, weer veilig genoeg om door de schoolgangen te lopen. Hij ontmoette er kinderen, die net als hij ook anders zijn. Hij leerde gelijkgestemden kennen en voelde zich steeds veiliger in de klas en op school. Zo veilig zelfs dat hij nu op school bekend staat als die jongen op hakken. En dat is heel erg belangrijk. Dat je als kind op plekken komt, waar je jezelf kan zijn. Waar iedereen je accepteert zoals je bent. Bij ons is school zo’n plek, maar ook zijn theaterschool is er heel erg goed in. Als je namelijk kinderen ziet die een beetje hetzelfde zijn, dan krijg je zelfvertrouwen. Dan voel je je opeens niet meer dat buitenbeetje die iedereen raar vindt.

En natuurlijk zijn we er nog lang niet. Van de week deden we een spelletje (Regenwormen) waarbij je ook stenen van een ander mag weg pakken. Mijn kind had daar geen problemen mee bij mij en bij mijn partner, maar bij zijn stiefzus deed ie het niet. Hij had het gevoel dat hij haar dan tekort deed. Sterker nog hij kreeg zelfs tics van de spanning. Daar zit dus duidelijk nog een stuk. Gelukkig voelde hij zich bij ons wel veilig genoeg om het spel te spelen.

En dat is een begin.

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van