Brenda Schaaper Columns 10 okt 2021, 20:00

Leestijd: 6 minuten

Brenda: “Mijn kind leert mij hoe ik rustig mijn grenzen kan aangeven”

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 33 – een wiebelvoet

Afgelopen maandag waren we naar een lezing van Geef mij de vijf, een instituut dat heel veel kennis heeft over autisme. Het was in een theater dus het leek op een uitje.

Mijn kind had besloten om mee te gaan, nadat een nicht van mij ook haar kinderen mee nam. Eerst vond ik het een belachelijk idee om kinderen mee te nemen naar een lezing van 2,5 uur. Het leek mij namelijk taaie kost en ook best lang. Bovendien zou het misschien wel confronterend kunnen zijn. Ook zou mijn kind overprikkeld kunnen raken van al die informatie. Je leest het al, ik had behoorlijk wat angsten en vooroordelen en ook de neiging om mijn kind te beschermen tegen de harde waarheid. Nu heb ik mijn eigen training gevolgd (kijk eens op www.moederenzo.nl voor onze training, we zijn best trots op onze nieuwe site) en ben mij hierdoor sneller bewust van mijn eigen valkuilen ;). Dus mijn kind ging mee en hij had er zelfs zin in!

De zaal zat vol. Het is dus duidelijk een belangrijk thema. Voor leraren, mensen uit de zorg, ouders en mensen met autisme. Mijn vriendin die ook mee was en mijn nicht zitten al goed in de materie. Ik daarentegen, kon nog wel het nodige leren. Ik kwam erachter dat ik sommige dingen al van nature deed. Zoals helpen met plannen en alles zo duidelijk mogelijk formuleren, maar er was ook nog een hele hoop dat ik niet wist en wat zeker bij mij voor verbetering vatbaar was. Eigenlijk had ik alles wel willen opschrijven zo interessant vond ik het, maar ik besloot alleen te luisteren en achteraf nog dingen na te lezen.

De avond ging over punthoofden die mensen met autisme kregen, doordat ze de laadjes in hun hoofd niet konden sluiten, omdat er nog iets niet duidelijk was of door overprikkeling. Beide kwamen mij bekend voor. Al gaat het dit jaar heel erg goed met de overprikkeling, nog steeds kan het voorkomen dat mijn kind het even niet meer aan kan in zijn hoofd en naar een speciaal lokaal wil gaan. Vooral als er veel gekletst wordt in de klas of als er een akkefietje is waar mijn kind even geen raad mee weet. Dan kan hij nog van slag zijn als hij thuis komt.

Onlangs gebeurde dat en hij kreeg zijn hoofd niet stil, zei hij. Ik heb hem toen onder de douche gezet, omdat ik van mijn vriend heb geleerd dat alles dan van je afglijdt door het water. Of het nu waar is of niet, ik liet het hem doen en het hielp. En toevallig gaf men tijdens de lezing ook aan dat douchen, muziek luisteren of even kijken op iets wat een vierkant scherm heeft, voor rust zorgt. Voor dat laatste zijn ouders soms huiverig en dat begrijp ik, omdat veel kinderen (de mijne zeker) het liefst de hele dag op een schermpje kijken. Voor mensen met autisme is dat soms (niet hele dag!) wel even lekker. Een computer of telefoon is namelijk duidelijk. Er zit een delete en enter knop. Dat vond ik wel een eyeopener. Het is voor nu te veel om op te noemen wat ik allemaal geleerd heb die avond en dat is ook niet aan mij. Ik heb er namelijk nog steeds veel te weinig verstand van. Deze organisatie heeft heel veel gratis informatie die je terug kunt lezen of kunt bekijken op hun site.

De avond vloog voorbij en het was wel veel. In de pauze was Devin uit zichzelf even gaan kijken bij de boeken die ze verkochten, omdat hij gezien had dat ze ook tips hadden om beter te kunnen leren op school. Dat boek wilde hij wel voor zichzelf kopen en ik vond het wel heel pittig van hem dat hij dat was gaan vragen en het boek van zijn eigen geld (hoeft helemaal niet) had willen kopen. Dit zegt ook iets over de noodzaak trouwens, maar dit wel typisch mijn kind. Maar het boek was uitverkocht en dus moesten we het nog even met onze eigen methodieken doen.

Op een gegeven moment zag ik dat hij wat ging wiebelen op zijn stoel en na verloop van tijd ging hij ook met zijn voet wiebelen. En ik begreep hem. Dankzij deze avond had ik door dat mijn kind langzaamaan een punthoofd kreeg van alle informatie. Een teken voor overprikkeling zie je namelijk altijd al eerste aan lichaamstaal. Vingers die gaan tikken, spelen met een pen of een wiebelende voet in dit geval. En dus was ik dankbaar dat ik dit signaal nu kon oppikken en mijn kind kon helpen.

Ik fluisterde hem in zijn oor dat hij zijn oortjes wel kon indoen en zachtjes wat muziek mocht luisteren. Zoals hij ook dikwijls doet in de klas. Eerst keek hij mij wat verbaasd aan wat mocht dit wel in een theater? Maar ik knikte geruststellend en hij deed zijn oortjes in. Voor mensen die niks met autisme te maken hebben, zullen een paar oortjes tijdens een gesprek, voorstelling, lezing of school les misschien als onbehoorlijk bedrag overkomen. Wat dat doe je toch niet? Maar voor ons is het inmiddels gesneden koek en wij vinden het helemaal niet raar als hij op de achtergrond naar muziek luistert tijdens het eten bijvoorbeeld. Zeker als het een lange dag is geweest op school. Zolang hij ons nog gewoon kan verstaan en deelneemt aan het gesprek, vind ik het allemaal prima en zal het mij een worst zijn wat de rest ervan denkt.

Zeker na wat ik die avond heb geleerd. Het is namelijk verschrikkelijk om altijd maar met een punthoofd rond te moeten lopen, omdat je je moet houden aan wat de maatschappij normaal vindt. Daar word je ook depressief van zag ik in de filmpjes. Jij ziet en ervaart de dingen namelijk compleet anders en daar kan je niks aan doen. En nee je bent zeker niet beperkt of achterlijk, je bent gewoon anders in het verwerken en opnemen van informatiestromen.

En ik zie ook al heel veel voordelen van autisme als ik eerlijk ben. Mijn kind leert mij hoe ik op een normale manier kan aangeven dat hij even te veel is. Dat vindt hij namelijk helemaal niet erg als je dat rustig tegen hem zegt. Hij weet inmiddels dat hij niet alles oppikt, zeker niet als het non-verbaal is. En dus leert hij mij (maar ook anderen) hoe ik mijn grenzen beter kan aangeven. En het mooie is, hij is dan niet beledigd. Hoe fijn is dat? Dat je zonder oordeel gewoon iets aanneemt, omdat je de dingen/ woorden feitelijk ziet en er niet meteen een emotie aanhangt. Kijk dat noem ik nog eens een heel groot voordeel. Zouden meer mensen moeten doen. Om te beginnen met mezelf 😉

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Brenda: ‘Wist je dat kinderen met autisme iets meer moeite hebben hun identiteit te vinden?’

Brenda: “Als het aan mijn zoon lag, liet hij gym vallen”