wpk-admin Persoonlijke verhalen 6 sep 2021, 14:42

Leestijd: 5 minuten

Brenda: ‘Mijn kind heeft af en toe stilte nodig. Superfijn als die geboden wordt’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 28 – prikkels

Ik heb een kind dat snel overprikkeld is. Eerst had ik daar geen idee van, maar het begon met kleding die afgekeurd werd, omdat het kriebelde of omdat er een label in de weg zat. Inmiddels weet ik dat ik (voor zover ik het überhaupt nog voor het zeggen heb) met kleding moet letten op zachte stoffen en dat de hals van een shirt ruim moet zijn. Nu hebben Chinezen ook een groot hoofd (nu valt het wel mee hoor, maar vroeger gingen heel veel shirts niet over zijn hoofd) maar hij houdt ook van wijd. Niks mag te strak zitten,

Ook deed hij altijd zijn handen op zijn oren als we bij de kermis waren en de luidspreker galde “jaaaaaaa daar gaat ie weer’ (heb je er gehoor bij?).. Later ging dat wel over. Hij schrikt ook als ik kwaad word en mijn stem verhef (ik kan dat helaas heel goed) dus daar moet ik ook op letten. Overigens is het niet zo dat hij zelf dan niet hard kan praten he. Dat is het kromme ervan, maar dat terzijde.

Devin zit graag alleen in zijn kamer en kon zich ook op feestjes na verloop van tijd terug trekken (ook op zijn eigen kinderfeestjes). In het begin vind je dat natuurlijk raar en ook sociaal een beetje onwenselijk. Inmiddels weten we wel beter en weten we dat hij dit echt nodig heeft. Op de Havo begon het grotere vormen aan te nemen. De klassen vond hij al snel te druk. Kinderen van zijn leeftijd praten rustig door de uitleg van de docent heen. Dat heb ik vroeger ook gedaan. Maar hij vindt dat raar dat je dat doet. Dat hoort niet en is respectloos naar de docent toe. En dat zal heus, maar zoiets vind je normaal gesproken niet als je 14 jaar bent. Ik denk dat het hem eerder stoort dat hij dan geprikkeld wordt. Hij heeft al voorin de klas gezeten (maar dan heb je al het geroezemoes achter je) en achterin. En de klassen van nu (misschien vroeger ook, weet het niet meer) zijn best groot. 30 Kinderen is meer standaard dan uitzondering. En als je het dan al snel druk vindt dan is dat helemaal met zoveel kinderen.

Vooral in de eerste klas van de Havo had hij er erg veel last van. Hij wilde niet met andere kinderen fietsen, omdat hij de fietstocht nodig had om alle deuren in zijn hoofd weer te sluiten. Althans zo vertelde hij het mij. Gedurende de dag gaan er door alle informatiestromen steeds meer deuren open staan en op een gegeven moment is dat niet meer te doen. En dus ging hij met oortjes in lopen. Tot op de dag van vandaag luistert hij bijna de godganse dag naar muziek. Ook in de les. Wel zachtjes natuurlijk en tijdens de uitleg mag het niet. Elk jaar als er nieuwe mentoren en docenten zijn, moeten we dit weer even bespreken, maar tot nu toe mag het. Best flexibel van zo’n school eigenlijk.

Ook is er een lokaal 100 waar je naar toe mag gaan als het je allemaal een beetje teveel wordt. Vorig jaar heeft Devin daar nog wel hele dagen gezeten. Dan wist hij bij het opstaan al dat het geen goede dag zou worden. Je moet je dan altijd wel eerst melden bij de docent, maar daarna ben je vrij om naar lokaal 100 te gaan. Je hebt hiervoor wel een speciale pas nodig, maar die heeft ie. In dat lokaal zitten meerdere kinderen met oa. Autisme enzo. Ook hebben ze speciale docenten die weten hoe ze ermee om moeten gaan. Wat top is natuurlijk.

Door de therapie is Devin wel beter in zijn vel gaan zitten en gaat het ook iets beter met de prikkels. Maar ze zijn er nog wel evenals de tics die komen en gaan. Op dit moment is het overigens al lang geleden dat hij een tic heeft gehad dus ook dat gaat beter. Hij heeft dat alleen nog als hij heel nerveus en gespannen is. Dan kan het zomaar komen. Het beste is om er dan geen aandacht aan te schenken, maar dat is best moeilijk nog. Als het erge tics zijn, word ik er zelf ook nerveus van. Niet handig maar dit is wel wat het is.

En de eerste weken op school was het natuurlijk weer even wennen met al die prikkels. Hij had een dag heel veel moeite gehad en ik vroeg hem waarom hij niet naar lokaal 100 was gegaan? Dat wist ie zelf ook niet, soms schakelt mijn kind niet of te laat op al die prikkels. Maar de dag erna was hij toch maar even uit de les gegaan, wat natuurlijk beter is. Daarna ging het wel weer en dat is een vooruitgang.

Dus ik ben heel dankbaar voor scholen met een beetje extra zorg. Hoe fijn is het dat er zo met je kind wordt omgegaan op de momenten dat het nodig is. Leve lokaal 100 of de mediatheek waar het ook doodstil is. Devin zit er heel graag. Ook na school als hij daar zijn huiswerk mag maken.

Het is er heerlijk stil. Zelfs zo stil dat je er de mieren hoort lopen, aldus Devin ;).

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Brenda: ‘Je moet het natuurlijk even aankijken, maar…’