Brenda Schaaper Columns 10 mrt 2023, 16:27

Leestijd: 6 minuten

Brenda: ‘Aan het gezicht te zien, was het geen goed nieuws’

“Mijn kind wilde met school op reis. Met school?! Nou dat leek mij niet een heel goed plan. Ik liet hen rustig naar de voorlichtingsmiddag gaan, maar dacht er meteen wel het mijne van. Met wie ging mijn kind op de kamer? Met wie liepen ze door de stad? Zou een week niet veel te lang zijn, voor iemand die snel overprikkeld was? Maar vooral, zou mijn kind zich niet heel erg alleen voelen tijdens zo’n reis als er niet echt vrienden tussen zaten? Een verplicht kamp van slechts drie dagen was tenslotte ook geen succes geweest vorig jaar. Cédé had het kamp overleefd, maar echt heel leuk was het niet geweest.

Inmiddels zijn we een jaar verder en mijn kind is zelfverzekerder geworden en mentaal ook sterker. Maar een vrijwillig reisje met school naar Parijs, Berlijn of wintersport vond ik de kat op het spek binden. Nou ging mijn kind in ieder geval niet wintersporten en ook niet naar Berlijn, want Cédé spreekt echt heel erg slecht Duits. Nu spreekt Cédé ook geen Frans, maar het is wel de stad van de fashion. Maar fashion stond niet op het programma van school.

Een fashion show in Parijs

En laat ik nou net diezelfde week een aanbieding voorbij zien komen van Eventbrite, een site waar je tickets kan kopen. Voor een fashion show in Parijs die speciaal voor het publiek georganiseerd werd, omdat de rest van de shows alleen op uitnodiging waren. Met een echte runway en echte modellen. Het enige dat je hoefde te doen, was een plek te reserveren. En dat deed ik. Het was voorjaarsvakantie en Fashion week in Parijs. Hoeveel redenen wil je nog meer hebben? Niet heel veel bleek, want ik boekte direct een hotel en de Thalys, want met de auto zag ik niet zitten. Ik ben namelijk één keer per ongeluk op een rotonde in Parijs beland met mijn kind naast mij. We waren op weg naar de Dordogne en namen de verkeerde afslag. Het angstzweet brak mij uit toen ik naast mij allerlei auto’s zag rijden die claxonnerend voorbij reden. En mijn kind maar zeuren of de Eiffeltoren al in zicht was. Het werd de trein dus.

Een domme fout

We gingen maar een paar dagen met een rustig programma. Aangepast aan een kind met autisme, dacht ik, want al op dag twee bleek dat ik toch niet zo duidelijk was met sommige dingen. Na het Louvre, waar we elkaar kwijt raakten, omdat de puber op eigen houtje ging rondlopen en we elkaar weer terug vonden bij de uitgang, gingen we naar Lafayette waar een modeshow zou zijn. Maar ik had best wel trek en we passeerden tijdens onze wandeltocht wat leuke eettentjes. In de zon op een terras. Hoe mooi wil je het hebben? Alleen daar ging het mis. Want we zouden toch naar Lafayette gaan? Tussentijds stoppen stond niet in de planning. We konden toch ook daar wat eten? Je zet je navigatie toch niet aan om dan onderweg te stoppen? Noem het dom, maar ik heb eraan toegegeven. En het was dom, want bij Lafayette aangekomen, waren we veel te vroeg en er was geen leuk eettentje te bekennen. Ik vond het ook geen leuke buurt en kon mijzelf wel voor de kop slaan dat ik naar mijn kind geluisterd had.

De fashion show zelf maakte een hoop goed. Het was epic, aldus mijn kind. Cédé filmde alles voorzien van eigen Engels commentaar, want ja Frans spraken ze niet. Dat was overigens wel een tegenvaller. Dat niemand Engels met je wilde praten, was een tegenvaller voor iemand die graag spontane praatjes met vreemde mensen maakt. En mijn kind snapte ook niet dat ik dolenthousiast werd als ik spontaan de Sacré Coeur in de verte zag opdoemen. Het was toch maar een gebouw? Zo bijzonder is dat toch niet?  Vast een puber ding. Wellicht ga je dat pas waarderen als je ouder wordt. Maar de fashion show was een schot in de roos dus.

Fake show

De volgende dag brachten we een bezoek aan de Eiffeltoren en na wat gezucht dat ik overal foto’s van wilde maken, begonnen we aan een wandeling in de vorm van een speurtocht. Mijn god wat was deze ingewikkeld. Het was alsof ik mij in een escaperoom begaf die ik ook vaak niet snap. Gelukkig had ik een slimme Chinees bij mij die de raadsels wel begreep. Het was alleen erg jammer dat deze Chinees zo hard vooruit liep. Ik kon hen niet bij houden en moest meerdere keren vragen om het rustiger aan te doen. Ik voelde mij echt oud.

’s Avonds was het dan zover. De avond van DE fashion show. Toen we aankwamen, was het best rustig nog, een handje vol mensen stond ook te wachten en de ingang was nog dicht. Het was dat er nog meer vrouwen stonden, anders had ik gedacht dat we verkeerd waren. De poort ging niet open. Er ontstond wat onrust en iemand ging bellen. Aan het gezicht te zien, was het geen goed nieuws. In haar beste Engels vertelde de Française ons dat de show niet doorging. Er was geen show, het was fake! OMG! Dit was een disaster! Niet per se voor mij, maar wel voor mijn kind dat naast mij stond op 17 centimeter hoge hakken die ze speciaal naar Parijs hadden meegesleept voor dit event. En nu ging het niet door.

Teleurstelling

Maar mijn kind reageerde best relaxt en het hielp heel erg dat Cédé eindelijk weer eens een sociaal praatje kon maken in hun favoriete taal, Engels. Het was natuurlijk jammer, maar ik had ook niks kunnen verwachten van gratis kaartjes (dus eigenlijk was het mijn eigen domme schuld haha). En een avondje lekker haken op de hotelkamer was toch ook leuk? Of konden we vanavond al terug met de Thalys naar Nederland, want mijn kind had wat last van milde heimwee. Geen idee wat dat was, maar de trein ging pas de volgende morgen en er zat niks anders op dan een borrel en een frisje in te slaan met wat zakken chips. Voor op de kamer.

Toen we weer thuis waren, vroeg ik mijn kind of ze het leuk hadden gehad. Tot mijn verbazing zei Cédé ja. Het was alleen wel wat vermoeiend geweest dat hun moeder de hele tijd met hen had willen praten. Dat waren teveel sociale praatjes. Nee, dan was een trip met school misschien toch beter geweest, want daar kon je je distantiëren van de gesprekken.

En daar kon ik het mee doen!”

Brenda Schaaper

Brenda Schaaper is columnist voor J/M Ouders en moeder van Cédé (16). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (18, 20). In haar columns schrijft Brenda openhartig over alles waar ze tegenaan loopt als moeder van een non-binair kind. Iedere twee weken kun je een nieuwe column van haar lezen op J/M Ouders.