Brenda Schaaper Persoonlijke verhalen 4 okt 2021, 12:20

Leestijd: 5 minuten

Brenda: “Als het aan mijn zoon lag, liet hij gym vallen”

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 32 – gym is stom

Mijn kind vindt gym op school erg stom. Als lichamelijke opvoeding (LO, zoals ze het zo mooi noemen) op het rooster staat, gaat ie al zuchten als ik vraag of hij zijn gymspullen niet vergeten is (en nee dat komt niet door deze reminder). Die twee uur per week kunnen hem gestolen worden.

Als ik erover nadenk, vond ik gym/ LO vroeger ook niet heel erg boeiend. Zeker niet op het voortgezet en hoger onderwijs. Dat heb ik meer als gedoe ervaren, al dat gerace met aan- en uitkleden en dan al die verschillende gebouwen waar je soms amper kon komen (is vooral bij HBO). En ik was heel erg sportief en liep hard en zat op voetbal. Dus dat was het niet. Maar er zat zo weinig variatie in de lessen dat ik er niks aan vond.

Mijn kind is helemaal niet zo sportief. Hoewel wat is sportief? Als je elke dag 10 km heen en 10 km terug fietst op een gewone fiets en soms met gemak nog wat extra km’s pakt, omdat je nog even wil buurten op je oude school (dan fietst ie 40 km op een dag) dan vind ik dat eigenlijk wel heel sportief. Maar bij sporten wordt al gauw gedacht aan sporten bij een club, in teamverband of alleen. En dat doet ie niet.

Devin zit op theaterles en heeft een tijd lang ook twee uur gedanst in de week. Hip hop en dansen op hakken. Dat was best intensief en hij vond het enig, maar mijn kind kreeg op een gegeven moment ook stress van het feit dat hij niet genoeg tijd meer had voor zijn school. Het is een serieus kind dat misschien iets sneller in de war raakt als hij moet haasten of het gevoel heeft dat hij te weinig tijd heeft. Misschien heeft dat met autisme te maken, geen idee. Sowieso houdt hij van structuur en als dingen dan anders lopen doordat er bijv. meer huiswerk is of een toets dan moet hij even schakelen. Hij wil ook momenten dat hij niks hoeft en voor de gemoedsrust zit hij dus “alleen nog” op theater. Dat is zijn eigen beslissing, maar hij mist het dansen wel. Van mij mag hij gewoon weer gaan dansen als hij dat wil, want ik vind het belangrijk dat je dingen doet in je leven die je plezier geven en school is heel belangrijk, maar ook niet de wereld.

Maar even terug naar dat gym. De reden dat hij het zo stom vindt, is omdat het vaak hetzelfde is. En Devin is echt niet het enige kind dat er zo over denkt. Kijk, hij is niet goed in balsporten en dan ga je al. Want bijna alles is met een bal. Die eeuwige bal. En dan die kicks die je moet aantrekken op het voetbalveld. Hij vindt het verschrikkelijk en dat snap ik als je er niks mee hebt (te mannelijk voor hem haha). En waar is de variatie in de lessen gebleven? Dit klinkt heel erg oud (en dat is het ook), maar vroeger was er ook al weinig afwisseling. Altijd voetbal, basketbal, trefbal, slagbal, hockey en oh ja af en toe die fucking shuttle run. Meer variatie ken ik niet. Ja 1x per jaar apenkooien (of hoe heette dat ook al weer?). Dat laatste vond ik echt super leuk. Ik begrijp echt niet waarom er 40 jaar later nog niets veranderd is.

Er zijn zoveel verschillende sporten bij gekomen die kinderen graag doen. Waarom niet een keertje dansen, turnen, free runnen, fietsen, trampo springen, judo, paardrijden of verzin het. Dan kan je als kind ook nog iets anders ervaren en je beweegt toch. En wat je dan ook krijgt, is dat de kinderen die niet goed zijn in voetbal opeens ergens anders wel goed in mee kunnen komen. Want mijn kind is namelijk best goed in klimmen en klauteren. Dat lijkt mij voor deze kinderen wel een opsteker. Want reken maar dat je ook pest gedrag in de hand werkt zo. Je wordt altijd als laatste gekozen, want jij bent dat kind dat toch niet kan voetballen (en in zijn dagelijks leven zal hij ook nooit gaan voetballen) en dus hebben we niks aan jou. Wat voor signaal geef je daarmee? Misschien is dat kiezen inmiddels op een andere manier opgelost nu, ik hoop het van harte! Maar dan nog zit je als team “opgescheept” met iemand die het niet kan en ervoor zorgt dat anderen niet winnen. Want zo voelt het, weet ik van mijn kind. Het testosteron niveau is hoog rond de 14/15 jaar en er wordt flink geduwd en getrokken tijdens de lessen. Dat vinden de gevoeligere kinderen ook niet prettig. Daarom gaat mijn kind vaak bij de meiden in een team. Daar heb je meer kans op aansluiting.

En dan die kleedkamers. Als er ergens een plek is waar je geen controle meer hebt op pesten dan zijn het de kleedkamers wel. Vraag elke willekeurige gay jongen en hij zal het beamen. Op de een of andere manier is daar misschien teveel testeron, ik weet het niet. Dan wordt de vrouwelijke energie gemist, denk ik.

Dus lichamelijke opvoeding zal niet het favoriete vak worden van mijn kind. Het is goed dat we kinderen laten bewegen (ook voor de kinderen die om welke reden dan ook buiten school niets aan beweging doen), maar laat bewegen dan vooral leuk zijn. En laten we er ook voor zorgen dat dit in een veilige omgeving gebeurt. Want anders mag het van mijn kind direct een keuzevak worden. En je raadt al wat er dan gebeurt. Juist weg ermee!

Brenda: ‘Wist je dat kinderen met autisme iets meer moeite hebben hun identiteit te vinden?’

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.