Lisa van den Akker Persoonlijke verhalen 24 nov 2021, 13:13

Leestijd: 3 minuten

Bianca: ‘Ik eiste dat de juf het rapport van mijn kleuter aanpaste’

Veel ouders vinden hun kind het beste, mooiste en slimste kind dat er bestaat en dan is het soms lastig als anderen dat anders zien. Zo kon Bianca zich totaal niet vinden in het rapport van haar zoontje Lucas.

Het rapport van mijn kleuter

‘Mijn zoontje Lucas was 6 en zat net in groep 2. Hij kreeg rond de kerstvakantie zijn eerste rapport mee naar huis. Enthousiast deed ik het open. Het was zo’n rapport met steeds beoordelingen met vijf bolletjes. En wat zag ik? Bijna overal waren maar twee bolletjes ingekleurd.

Ik wist niet wat ik zag, met stomheid geslagen checkte ik nog eens of ik wel het goede rapport voor me had. Ging dit over mijn kind?! Hoezo was dit rapport zo slecht?

In de toelichting onderaan stond dat Lucas veel aandacht nodig had, en dat hij met sommige dingen nog niet goed mee kwam. Motorisch gezien liep hij achter maar ook sociaal-emotioneel gezien viel hij op. Hij had moeite om contact te maken met andere kinderen maar ook met de juf. Hij volgde de aanwijzingen niet goed op en luisterde überhaupt vaak niet.

Dit klopt niet

Voor mij kwam het als donderslag bij heldere hemel. Mijn kind had toch vriendjes, en hij kwam op mij ook heel slim over. Dit klopte voor geen meter.

De volgende dag vroeg ik direct een gesprek aan met de juf. En twee dagen later zaten mijn man en ik tegenover haar aan tafel. Demonstratief sloeg ik het rapport open. ‘Wat ís dit?!’ zei ik boos. De juf werd rood, ze zei dat dit haar beoordeling was van Lucas en dat ze bij hem ander gedrag zag dan bij zijn leeftijdsgenootjes. Lucas viel op, en niet op een positieve manier.

Ze noemde voorbeelden zoals dat hij snel en veel moest huilen, en dat hij boos werd als dingen niet zo gingen als hij het in zijn hoofd had. Ook kon hij nog niet goed zijn pen vasthouden en was knippen nog lastig voor hem. ‘Vergeleken met andere kinderen loopt hij écht achter.’ zei ze.

Op zijn eigen niveau

Maar ik wilde er niets van weten, ik zag helemaal geen verschil met zijn vriendjes. Nou ja, misschien had hij soms een driftbui of hield hij zich graag vast aan wat hij kende. Maar dat was toch niet zó gek voor een kleuter? Voorzichtig merkte de juf op dat ze ook moeilijk contact met hem kon krijgen. Hij keek haar niet aan en ze had het gevoel dat wat ze zei niet aankwam.

Het werd een lang en moeizaam gesprek, waarbij ik op het einde eiste dat ze het rapport aanpaste. Hier kon ik me gewoon niet in vinden. Misschien week hij af van de norm, maar dat betekende niet dat hij zo’n slecht rapport hoorde te krijgen. Hij moest beoordeeld worden op zijn niveau.

De juf durfde duidelijk niet meer tegen me in te gaan en begon ter plekke de bolletjes in te kleuren. Van twee naar drie en soms zelfs vier. Tevreden gingen we naar huis en in de periode daarna hielden we nauw contact met de juf.

Autisme

Inmiddels is het drie jaar later, is mijn zoon gediagnostiseerd met autisme, en gaat hij naar speciaal onderwijs. Hoe erg ik ook wilde dat hij “gewoon” was. Uiteindelijk kon ik er niet meer omheen. Die juf van groep twee had het dus ergens wel bij het rechte eind. Zij zag al dat hij anders was voordat ik het zelf wilde zien.’

De namen in dit artikel zijn wegens privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Denk je dat je kind autisme heeft? Zo ga je hiermee om